Ester 9

De lang gevreesde dag was aangebroken; de dag dat de uitgevaardigde pogrom op de Joden zou beginnen. Het was ook de dag waarop het tegenedict dat Mordechai opgesteld had van kracht werd. Het was de dertiende dag van de twaalfde maand, de maand Adar. Ondanks het tweede bevelschrift stelden de vijanden van de Joden nog steeds alles in het werk om de gehate bevolkingsgroep voor alles verantwoordelijk te houden, en weg te vagen van de aardbodem. Maar wonder boven wonder, het omgekeerde gebeurde. Het waren juist de Joden die hun belagers in hun macht kregen. Op die dag sloten de Joden uit alle provincies van Ahasveros` rijk zich in alle steden aanéén. De Joden werden overwinnaars! Alle oversten van de koning die door het bloedige edict het bevel hadden gekregen om de Joden om te brengen richtten zich naar het laatste edict, en begunstigden de Joden. Dat deden ze omdat de vrees van God op hen gevallen was en ze doodsbenauwd waren voor de Joden. Ze hadden gezien dat Jahweh met Mordechai was, en hij bovendien de hulp van God en van de koning had. 

De Joden voelden zich zo gesterkt en bemoedigd, en de vijanden waren zo verzwakt en ontmoedigd, dat er niemand  die op de lijst van de Joden stond om uitgeroeid te worden, kon ontsnappen. Op de dertiende dag van de maand Adar doodden zij er in de stad Susa 500 waaronder de zonen van Haman. Op de veertiende dag doodden zij nog eens 300 man die aan de executies van de vorige dag waren ontkomen. Maar ze raakten hun bezittingen met geen vinger aan ondanks het toestemmingsbevel dat in het bevelschrift van de koning gegeven was. 

Ahasveros vond het een schitterend resultaat en zei tegen zijn gemalin: ‘ Wat wilt u verder nog dat er zal gebeuren? Vertel het mij, dan zal ik doen wat u van mij vraagt. ‘
Zonder aarzelen vroeg Ester of de koning toestemming wilde geven om de volgende dag ook nog aan te wijzen als een dag van wraak. Bovendien wilde ze graag dat de lijken van de zonen van Haman opgehangen zouden worden. En zo gebeurde het .

De Joden in Susa kregen een dag extra om wraak te nemen op de uitvaardiging van het eerste edict, wat ze dan ook deden. Ook alle Joden in de andere provincies van het grote rijk van Ahasveros verdedigden zich en doodden nog eens 75000 belagers. Het was geen moordlust of wraakzucht, maar het was een rechtvaardige en noodzakelijke verdediging. De Joden doodden alleen mannen, geen vrouwen en kinderen. 

Jahweh streed aan de kant van de Joden. Zonder enig verlies te lijden, overwonnen de Joden. Zij streden voor hun leven en voor vrede. Dat lukte. Iedereen was ongelooflijk blij.
Koningin Ester schreef samen met Mordechai een tweede brief, die verzonden werd naar alle 127 provincies van het immens grote koninkrijk van Ahasveros. De brief bevatte de verzekering van Ester dat ze haar volk altijd zou blijven steunen. Het Poerimfeest werd ingesteld, en voor alle Joden verplicht gesteld. Daarnaast stelde de brief ook dat er dagen moesten komen waarop er gevast moest worden, dagen van rouwbeklag. De inhoud van de brief werd eveneens te boek gesteld. Tot op de dag van vandaag wordt de 13e van de maand Adar – de dag die gunstig was voor Haman – als een boetedag gehouden. Deze dag wordt ook wel de dag van het vasten van Ester genoemd. 

De aandachtige lezer valt het op dat er een verschil is tussen deze verslaglegging, en die van Nehemia. Waar Nehemia bij elke gebeurtenis aandacht schonk aan de Goddelijke voorzienigheid en aan de goede hand van God over hem, noemt Mordechai nergens de naam van God. Onwillekeurig vraag je jezelf af of Mordechai al zolang in ballingschap was dat hij niet meer zo dicht bij de Heere leefde.  Maar het kan natuurlijk ook zo zijn geweest dat de auteur meer op de geschiedschrijving was georiënteerd. Misschien voelde hij zich de schrijver voor de na hem komende generaties die de herinnering aan de gebeurtenissen wilde bewaren die tijdens Poerim worden herdacht. Het boek kan daarnaast ook een meer impliciete bedoeling hebben. De uit ballingschap teruggekeerde Judeeërs die in bijzonder moeilijke omstandigheden aan de wederopbouw van het land hadden gewerkt, hadden misschien de neiging om de Joden die niet waren teruggekeerd, en waarvan sommigen in een zeer gerieflijke situatie verkeerden, in diskrediet te brengen. Het boek Ester stelt wat dat betreft orde op zaken. 

Het kan bovendien heel goed zijn dat God voor de auteur zo evident aanwezig was in de hele geschiedenis dat het voor hem onnodig was om Hem expliciet ter sprake te brengen. 

Een ongelooflijk spannende tijd kwam ten einde. De Joden hadden met Gods hulp overwonnen. Een geweldige blijdschap overheerste. Het was maar weer eens gebleken dat er niemand was als Jahweh.