Op weg naar Pasen ( 28 )

Er was ook een man die Josef heette en afkomstig was uit de Joodse stad Arimathea. Hij was een raadsheer, een goed en rechtvaardig mens, die de komst van het koninkrijk van God verwachtte, en niet had ingestemd met het besluit en de handelswijze van de raad. Hij ging naar Pilatus en vroeg hem om het lichaam van Jezus. Nadat hij het lichaam van het kruis had gehaald wikkelde hij het in linnen doeken en legde het in een rotsgraf dat nog nooit was gebruikt. ( Lucas 23 : 50 – 53 ) 

Ondanks het diep-treurige van Jezus` kruisiging gebeurden er onafgebroken wonderen. De natuurverschijnselen, maar ook de interactie tussen de mensen en Jezus, daar aan dat kruis waren heel bijzonder. Een moordenaar werd gratie verleend, en toegang beloofd tot het Paradijs. Maria, de moeder van Jezus werd aan de zorg en bescherming van Johannes toevertrouwd. De centurio had zijn geloof in Jezus uitgesproken. Ook nu, na Jezus` sterven gingen de wonderen door. Zodra Hij de laatste adem uitblies was in de tempel het voorhangsel gescheurd als teken van de vervulling van de tempeldienst in de dood van het Lam van God dat de zonde van de wereld wegneemt. Het is opvallend dat Openbaringenbrief maar één keer Jezus ‘de Leeuw van Juda’  noemt, maar daartegenover twintig keer ‘het Lam dat geslacht was’. De Bijbel kent geen sterke helden, de Bijbel kent alleen maar gebroken leiders die door alles heen hun geloof behielden. Jezus is ons ook daarin voorgegaan. 

Er vond nog  een nieuw verrassend gebeuren plaats: er was een man die niet had ingestemd met de handelswijze van de Joodse raad. Zijn naam was Josef van Arimathea. Hij was lid van de Joodse raad. Schriftgeleerde, overpriester of oudste van het volk, een belangrijk man. ( Marcus 15 : 43 ) Hij was meer dan dat, hij was rechtvaardig en eerlijk, in stilte een volgeling van Jezus. Misschien was Josef niet aanwezig geweest toen Jezus veroordeeld werd. Het kan ook dat alle gebeurtenissen hem zo hadden overvallen, en de volkswoede hem zo beangstigd, dat hij geen moed had om zijn mening hardop uit te spreken. Er was nog iemand, Nicodemus, die niet had ingestemd met de Joodse raadsbesluiten. ( Joh. 19 : 39 ) Hij zou Josef helpen bij de begrafenis van Jezus. 

Josef kwam uit Arimathea, een Judese stad. Hij keek intens uit naar de komst van de Messias. In Matth. 27 : 57 wordt van hem gezegd dat hij een discipel van Jezus was. Nu Jezus was gestorven wilde Josef ervoor zorgen dat Zijn lichaam begraven werd. Vastbesloten ging Josef naar Pilatus en vroeg hem toestemming om het lichaam van het kruis te halen, en te begraven. Pilatus gaf hem direct toestemming. Uit dit tekstgedeelte bleek dat Josef bang was. Geen wonder, het was niet bepaald zonder risico wat hij deed. Johannes schreef dat hij zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven naar Pilatus ging. HIj was doodsbang voor de Joden. Marcus schreef: ‘ en Hij waagde het naar Pilatus te gaan. ‘ 

Soms bleven gekruisigden na hun dood hangen aan het hout, tot ze er vanzelf afvielen. Een vreselijk schouwspel, een waarschuwing voor iedereen om zich aan de wet te houden, en nooit tot zo`n gruwelijke dood gedwongen te worden. Volgens de Joodse wet moest een veroordeelde voor de nacht van het kruis gehaald worden, zodat het land niet verontreinigd zou worden. Dat was zeker zo aan de vooravond van de sabbat. 

Josef en Nicodemus haastten zich door de avond naar Golgotha. Daar aangekomen namen ze zo voorzichtig als ze maar konden, het lichaam van hun dierbare Meester van het kruis. Hoe zullen ze zich wel niet gevoeld hebben, die beide mannen. Ze moeten ontzet en buiten zichzelf geweest zijn van verdriet. 

Naar Joods gebruik wikkelden ze het lichaam van Jezus in linnen doeken. Behoedzaam droegen ze de Heere Jezus naar een dichtbij gelegen tuin, die het eigendom van Josef van Arimathea was. Josef was een vermogend man, en hij was in staat om al tijdens zijn leven een graf te kopen. Dat graf gaf hij met liefde aan de Man die hij erkende als de Messias. De vrouwen uit Galilea die met Jezus meegekomen waren, volgden Josef. En ze zagen het graf waar Jezus neergelegd was. Toen gingen ze terug naar Jeruzalem om geurige olie met kruiden klaar te maken. Maar op sabbat deden ze niets, want zo staat het in de Joodse wet beschreven. 

Nadat de voetstappen van Jozef en Nicodemus weggestorven waren werd het heel stil in de graftuin.

De vrouwen waren er nog.
Maar ze konden niet blijven, ze moesten voor altijd afscheid nemen – dachten ze.
Ze waren de laatsten die Hem mochten zien, en de eersten die Hem mochten begroeten.