Troost bieden ( 3 )

Mensen die geslagen zijn. 

“ Toen we in Macedonië kwamen, vonden we geen rust, maar werden we van alle kanten belaagd, van buitenaf door vijanden, van binnenuit door zorgen.  Maar God geeft moed aan wie terneergeslagen is, en door de komst van Titus heeft Hij ons moed gegeven. En niet alleen daardoor, ook door diens bericht over de manier waarop u hem bemoedigd hebt “ ( 2 Korintiërs 7 : 5 ) 

De beschrijving die Paulus van de gebeurtenissen in de gemeente van Korinthe gaf, werd in 2 Kor. 7  voortgezet. Paulus gaf aan dat hij van veel mensen wel veel bemoediging ontving, maar dat de onrust in de gemeente van Korinthe nog steeds voortduurde. In de oude vertaling staat: “ ons vlees heeft nog steeds geen rust gehad.”  Daarmee bedoelde Paulus het hele menselijke bestaan, niet alleen het lichaam. Dat bleek maar al te duidelijk uit zijn nadere uitleg. “ Maar in alle opzichten verdrukt wordend, van buiten strijd, van binnen vrees.”  Het woord machai dat hij gebruikte ( strijd, gevechten, twisten ) is een meervoudsvorm. Het wil zeggen dat zich in in Korinthe allerlei vormen strijd, ruzies en twisten voordeden in meerdere situaties. Deze strijd kwam van buiten, d.w.z. van buiten Paulus en zijn medewerkers. Waarschijnlijk ging het daarbij om conflicten met de overheid, ongelovigen, maar ook met dwaalleraren die zich binnen de gemeente van Korinthe ophielden. Ook het woord phoi boi is een meervoudsvorm en betekent vrees, verschrikkingen. Waarschijnlijk was de onzekerheid over de gemeente van Korinthe wel de grootste aanleiding tot de problemen en zorgen van Paulus. Door het uitblijven van Titus, die Paulus als een persoonlijke gezant naar Korinthe had gestuurd, werd zijn geduld geweldig op de proef gesteld. Daarom ook de geweldige opluchting ( troost ) toen Titus eindelijk met positieve berichten uit Korinthe terugkeerde. De apostel schreef deze vertroosting niet toe aan de inspanningen van Titus, of aan de bereidwilligheid van de mensen uit Korinthe, maar aan de Heere. Paulus gaf de eer aan God. 

God is immers bij uitstek degene die de nederigen troost. Aan Hem was het dan ook te danken dat alles goed gekomen was. Bij de ‘ nederigen ‘ moet je in dit verband denken aan de neergeslagenheid van Paulus` gemoedstoestand. 

Titus was door toedoen van Paulus tot bekering gekomen. ( Titus 1 : 3 ) Hij was van niet-Joodse komaf, en werd door Paulus vaak met belangrijke opdrachten op pad gestuurd en uitgezonden. ( 2 Kor. 8 : 6, 16, 17 / 12 : 18 / 2 Tim. 4 : 10 / Titus 1 : 5 ) 

Op zichzelf betekende de komst van Titus al een verademing en troost, maar het meest vertroostende was toch wel de boodschap die hij bracht. Het resultaat van Titus` boodschap was dat Paulus zich meer verblijdde. Het woordje ‘ meer ‘ moeten we opvatten als ‘ meer vreugde dan door de aankomst van Titus alleen. ‘

Je kunt uit deze teksten concluderen dat een geestelijke leerling troost kan bieden aan zijn geestelijke leraar: degene van wie hij of zij de geestelijke lessen heeft geleerd. De grootste troost komt voort uit de levenshouding en de woorden die een geestelijke leraar van zijn kind / leerling hoort en waarneemt. 

Wanneer je jezelf dat realiseert, besef je ook wat een steun / bemoediging je kunt zijn in de gemeente waar de Heere je een plaats gegeven heeft.