Zondagavond na kerktijd. Een gezellige maaltijd, iedereen is al het hele weekend thuis. Ik heb genoten van hun aanwezigheid. Ze zijn allemaal verschillend, dat is juist zo leuk. Paula studeert in Utrecht, en haar vriend in Twente . Ver van elkaar verwijderd, genieten ze in het weekend van het samenzijn. Stiekem grinnik ik af en toe als ik hen bezig zie. Mijn lieve dochter is weer helemaal het meisje van vroeger geworden. In het begin van haar studie zuchtten haar broers soms weleens dat ze zo`n echte “stuud “geworden was. Nu slingert Nathan haar net zo lang in het rond tot er niets meer van haar waardigheid over is. Daarna installeren ze zich op de bank en leest zij hem voor uit Charles Dickens …
Onze tweede zoon heeft een totaal andere verkering. Zijn meisje probeert ijverig om onze wildebras en vrijheidsdenker om te vormen naar het ideaal dat zij zich voor ogen heeft. Maar helaas is dat ongeveer hetzelfde als proberen om in je eentje het standbeeld van Michiel de Ruyter van zijn sokkel te krijgen. Het geharrewar is vaak niet van de lucht. Maar vraag hen niet of ze toch wel genoeg van elkaar houden! Dan kijken ze je verbijsterd aan en roepen : “hoe kunt u daar aan twijfelen! “
Onze jongste heeft al jaren een leuke vriendin. Het is verder “niks serieus”, maar ze komt wel bij alle belangrijke momenten om het hoekje kijken, dus wachten we het maar af, en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ze er nu eens wel, en dan weer niet is.
Een heel gewoon gezin zijn we, en we hebben in ons huis een extra plekje voor pleegkinderen. Dat is op een natuurlijke manier ons leven binnengekomen. Het ging ongeveer zo:
Toen onze jongste vier werd was dat een dramatische dag voor mij als moeder. De lagere school was zo’n 10 kilometer van onze woonplaats verwijderd, en lag in the middle of nowhere. Met een enorme schoolbus werden de kinderen naar deze plaats vervoerd. Op de dag dat Niek vier werd zat ik met een treurig gevoel aan de ontbijttafel. Niek zat klaar met een prachtig nieuw rugzakje, een nieuw broodtrommeltje met Nijntje er op en een nieuwe beker, ook met Nijntje. Hij zag er zo lief uit dat mijn hart brak. Nu was ik niet langer nodig als moeder, ik was nutteloos, klaar, uitgerangeerd.Ik keek de grote schoolbus na, die zomaar wegreed met mijn kind erin en liep alleen naar huis terug..
Niek vond de school een Duister Doel. Het gevolg was dat alle taken zoals overblijfmoeder, leesmoeder en natuurmoeder resulteerden in het feit dat ik met een klein jongetje op de achterbank terug naar huis reed op zo`n dag. Mijn kind was ziek, echt waar en kon niet achterblijven op school. Zodra we echter de hoek omreden was alle leed geleden. Hoe streng ik hem ook toesprak, hij keek me met zijn trouwe goudbruine oogjes aan, en zei: “als ik u zie,dan vind ik u zo liehief, dan wil ik met u mee mama!”
Enkele jaren later begonnen Frans en ik samen aan de STAP- cursus voor aanstaande pleegouders. We leerden zoveel over pleegkinderen dat alle moed me in de schoenen zonk. Maar ik had niet kunnen denken dat Frans steeds enthousiaster werd! We spraken met andere ouderparen, en het viel me steeds op dat het van die enthousiaste en moedige mensen waren. Zou er in mij misschien ook een heel klein beetje zo iemand kunnen schuilen? We bespraken de feiten met elkaar en met de kids. Op een avond kwam er een pleegzorg- iemand het gesprek met onze kinderen voeren. Want ook zij moesten achter onze plannen staan. Daar zaten ze alle drie op een rijtje op de bank. Ze keken wijs, en wachtten netjes op hun beurt om de vragen te beantwoorden. “En hoe denk jij er over Frans Willem? ”. Ik hoorde hem antwoorden: “mevrouw, wij hebben al zoveel gehad, zoveel dat we er best een beetje van uit kunnen delen. “ Sprak daar ons kind, of sprak de Heere?
Die avond lazen we in onze Bijbel: “wie één van deze kleinen in mijn Naam ontvangt, die ontvangt Mij”.
Toen wisten we dat we het zouden doen.
Maar het was niet gemakkelijk. Hechtingsstoornis, trauma, verwaarlozing, weglopen, mooie nieuwe kleren weggooien en oude lelijke dingen aantrekken, liegen, onder hun bed slapen in plaats van er in, Ja, dat ontvingen we allemaal.
Ik heb weleens gedacht op momenten dat er `s morgens één met een boos en ontevreden gezicht aan de ontbijttafel kwam zitten: “toch komt nu- in alle eerbied gezegd- de Heere Jezus in ons midden.” We leerden veel over onszelf, maar ook over Hem! Was Hij niet vol eindeloos geduld met ons, ontevreden en ondankbare mensen? Wat een leerschool doorliepen we!
Bovendien, het is niet altijd kommer en kwel, er zijn ook prachtige momenten. Als ze op hun tiende toch hun zwemdiploma halen. Of als ze voor het eerst van hun leven uit zichzelf goedemorgen en welterusten zeggen.
Er was er één bij die niet kon zingen. Wij zongen elke zondagavond bij de piano. Een geweldige ontdekking was dat voor dit meisje. Eerst luisterde ze met open mond, daarna zong ze op elke doordeweekse dag met een monotone stem uit het Liedbundeltje. In onze oren klonk het vals, maar ik weet zeker dat het een prachtig lied was in de oren van God. Eens nam ik haar mee in de auto naar Albert Hein op een moment dat ik het even helemaal gehad had met pleegkinderen. Maar de Heere wees me liefdevol terecht. Ze nam het boekje mee en zong : “al gaf ik op mijn levenspad aan andere mensen wat ik ook had, en had de liefde niet, ik ware niets…”
Vorig jaar liep onze pleegzoon Jesse weg. Als hij de situatie niet kan overzien, dan vlucht hij, letterlijk. We kwamen uit de kerk, Frans was nog in zijn zwarte pak. Geen moment te verliezen! Als hij wegkwam, dan kon Jesse geen examen doen die maandag, en lag zijn hele toekomst in duigen! Frans spurtte achter hem aan, ik zag nog een stukje das over zijn schouder fladderen. Jesse was al uit het zicht verdwenen. Angst geeft voeten vleugels! Frans vertelde later dat hij al zigzaggend door de weilanden was gerend, en Jesse bij een sloot de pas af had kunnen snijden. Hij verwachtte een gevecht of een drama, maar niets van dat alles. Jesse stond stil, en zei bewonderend: “ Man, wat kun jij hard lopen voor een ouderling!!” vervolgens liep hij als een gehoorzaam hondje mee terug naar huis…
Elk brengt blijdschap en zorgen. Lachen, mopperen, maar doorgaan is het credo. Een beetje een schuilplaats proberen te zijn, in de branding van het leven.