Genesis 9: 1-7

De Heer zei tegen Mozes: ‘ Ga naar de farao en zeg tegen hem: ‘ Dit zegt de Heer, de God van de Hebreeën: Laat mijn volk gaan om Mij te vereren. Weigert u dat en houdt u hen nog langer vast, dan zal de Heer in alle hevigheid de pest uit laten breken onder uw vee, onder de paarden, ezels, kamelen, runderen, schapen en geiten. De Heer zal onderscheid maken tussen het vee van de Israëlieten en dat van de Egyptenaren: de Israëlieten zullen geen enkel dier verliezen. De Heer heeft het tijdstip al vastgesteld; morgen zal Hij Egypte met deze plaag treffen.’ De volgende dag deed de Heer wat Hij had gezegd. Al het vee van de Egyptenaren stierf, maar de Israëlieten verloren geen enkel dier. De farao liet navraag doen en kreeg te horen dat er bij de Egyptenaren niet één dier gestorven was. Toch bleef hij hardnekkig weigeren het volk te laten gaan. 

Nog maar nauwelijks was het ene wee weggegaan, of het volgende stond al voor de deur. De Heer gaf Mozes het bevel om opnieuw audiëntie aan te vragen in het koninklijk paleis van de farao. Het was een moeilijke opdracht. Mozes kreeg het niet gemakkelijk in zijn profetische rol. Hij had niets positiefs te vertellen, want de farao wilde op geen enkele manier naar hem luisteren. De koning moest slag na slag ondergaan en zou zich pas gewonnen geven als het te laat was. Liefde voor Jahweh was er niet in zijn hart. Daarom was gehoorzaamheid ook geen enkele optie. 

‘ Laat mijn volk gaan, om hun God te dienen in de woestijn ‘ zei Mozes onverzettelijk. ‘ Weigert u het verzoek van mijn God, dan zal uw vee door zware plagen getroffen worden, en sterven. Al uw paarden, ezels, kamelen, runderen, schapen en geiten zullen omkomen. Deze keer zal er duidelijk verschil zijn tussen uw vee en dat van mijn volk. Laat dit goed tot u doordringen, morgen gaat het gebeuren.’ 

Nadat hij dit ultimatum gesteld had, vertrok Mozes. Hij ging terug naar het kamp van de Israëlieten en wachtte op de dingen die komen zouden. Maar er kwam geen boodschapper van de koning. Niemand kreeg vrij. Een offerfeest vieren was niet aan de orde. Werken moesten ze, werken! De zwepen knalden, de slaven zwoegden, de klei en het stro moesten nog steeds tot tichelstenen gebakken worden. Hier en daar vielen mensen neer, de zware arbeid werd hen fataal. 

Het leek wel alsof het hele land zijn adem inhield. Het nieuws van het ultimatum moet als een lopend vuurtje door het land zijn gegaan. Maar er verschenen geen Egyptische burgers voor de farao, om hun vorst te smeken om op het ultimatum in te gaan. God verhardde de harten.
De morgen ging over in de middag, de middag kleurde naar de avond, tot de nacht viel. 

Bij het eerste ochtendgloren gebeurde het. De Heer deed wat Hij had gezegd. De pest brak uit, zoals Mozes had geprofeteerd. Alle dieren stierven een ellendige dood. Onschuldige dieren moesten boeten voor het harde hart van een dictator. 

De farao hoorde en zag de ramp met lede ogen aan. Snelle boodschappers renden naar het land Gosen. Ze zagen het gelijk, de weiden van die ellendige slaven stonden vol dieren. Ze waren allemaal zo gezond als een vis. Geen twijfel mogelijk, hun farao en het hele volk van Egypte moest lijden onder de straf van die Jahweh. 

Zelfs voor de farao was het een onomstotelijk feit dat de epidemie onder zijn vee een straf van God was voor zijn onverzettelijkheid. Maar niets kon hem van zijn eigen plannen afhouden. Het volk bleef vastzitten, en mocht niet wegtrekken naar de woestijn om de Heere te offeren, en een offerfeest te vieren.