Genesis 41 : 50 – 52

Zoals de droom was, zo gebeurde het. De farao gaf Jozef een Egyptische naam: Safnat- Paneach. En hij liet hem trouwen met Asnat, een dochter van Potifera, de priester van de stad On. Jozef was dertig jaar oud toen hij in dienst kwam van de farao. Hij ging weg uit het paleis om door het land te reizen. Hij kwam in heel Egypte. 

Er kwamen zeven goede jaren. In die jaren groeide er heel veel koren in het land. Jozef verzamelde alles. In alle steden bewaarde hij graan. In elke stad werd het graan bewaard van de akkers eromheen. Jozef verzamelde graan, zo veel als het zand bij de zee. Er was zoveel dat ze niet meer konden uittekenen hoeveel het was. Voordat de slechte jaren begonnen, kregen Jozef en Asnat twee zonen. Jozef noemde de eerste Manasse. Hij zei: ‘ Ik ben al mijn verdriet vergeten. En ik mis mijn familie niet meer. Daar heeft God voor gezorgd. ‘ De tweede zoon noemde hij Efraïm. Hij zei: ‘ God heeft mij kinderen gegeven in dit land, waar ik eerst zo ongelukkig was. ‘ 

Het was nog tijdens de jaren van overvloed – zo tussen zijn 30ste en 37ste levensjaar – dat Jozef twee kinderen kreeg. Hij gaf zijn zonen Hebreeuwse namen: Efraïm en Manasse. Het is opvallend dat de lijn van het leven van Jozef en de lijn van de geschiedenis van Egypte zich in tegenovergestelde richtingen ontwikkelde. Het land Egypte had jaren van grote overvloed gekend, maar wachtte nu droogte en tegenspoed. Voor Jozef- die sinds zijn tienerjaren ellende gekend had – wachtten er jaren van rijkdom en overvloed, van geluk, liefde en blijdschap. 

Jozef noemde de naam van zijn eerste zoon Manasse ( vergeten ). ‘ God heeft mij al mijn moeite in het huis van mijn vader doen vergeten. ‘ Al het leed dat hem door zijn broers was aangedaan vaagde de Elohim voorgoed weg uit zijn leven. 

De naam van zijn tweede zoon noemde hij ‘ Efraïm’ ( vruchtbaar ). ‘ Want God heeft mij vruchtbaar gemaakt in het land van mijn verdrukking. ‘ Met deze woorden heeft hij zijn verwachting van zijn zoon uitgedrukt, maar tegelijkertijd heeft dat ongetwijfeld betrekking gehad op de zegen die hij op zijn moeitevolle zwoegen heeft ontvangen. Zijn vernedering als slaaf was voorbij, hij mocht nu het instrument zijn dat door God gebruikt werd om ervoor te zorgen dat de Egyptenaren zouden overleven. Het is overduidelijk dat Jozef met de keuze van deze twee namen zijn dankbaarheid aan God tot uitdrukking heeft willen brengen. Jozef dankte de bewarende God, en de zegenende God van zijn leven. Allebei deze namen bevestigen de schitterende belofte uit Gen. 39 : 2 – 6, 21 – 23. 

Wie het leven van Jozef bestudeerd, komt er achter dat hij een schitterende karakter heeft gehad. Hoewel zijn broers hem een opschepper vonden, bewijst elk detail uit zijn leven zijn ongeveinsde Godsvrucht, volgzaamheid, en zijn wandel met God.