De Geest van God leert luisteren

We doen het allemaal, als iemand ons over een bepaald probleem vertelt dan beginnen we meteen de meest denkbare oplossingen aan te dragen. 

‘ Je moet dit of dat doen ‘ zeggen we. Of: ‘ Dan moet je die of die eens bellen, die weet wel een oplossing ‘. We prijzen allerlei middeltjes, mensen, opleidingen of mogelijkheden aan. ‘ Wat voor probleem ons ook voorgelegd wordt, we weten er altijd wel een oplossing voor. 

Het maakt niet uit over welk soort probleem het gaat, we krijgen altijd wel een lumineus idee of een supergoed advies dat in ons opborrelt. Zelfs als de ander  vertelt over een ernstige ziekte beginnen we meteen te vertellen over iemand die we kennen en die deze ziekte ook had. Al onze aandacht richten we op oplossingen. En we voelen ons meestal erg goed na een dergelijk gesprek, want we hebben de ander toch maar mooi kunnen helpen en een oplossing aangedragen voor zijn of haar probleem. 

Sommige mensen gaan nog een stapje verder. Ze geven niet zozeer een advies maar beginnen gelijk te vertellen over iets wat ze zelf meegemaakt hebben. Er volgt een heel verhaal over de eigen ervaringen. Logisch dat de ander zich bij een dergelijk antwoord min of meer in de steek gelaten voelt. Die persoon hoopte op een beetje aandacht, een beetje begrip, maar nu vraagt de gesprekspartner zelf alle aandacht door over eigen ervaringen te vertellen, en daarbij stil te staan. 

Je hebt er geen erg in of je ziet over het hoofd dat de ander meestal al veel langer met deze rouw, of dit probleem worstelt. Grote kans dat die persoon al lang heeft gedacht aan de oplossing die je nu aandraagt. Daar heeft die ander helemaal niks aan. Hij of zij haalt in stilte, moedeloos de schouders op en blijft zitten met de gevoelens van angst, zorg of verwarring. Die gevoelens zijn namelijk niet weggenomen door de oplossing die je aandroeg. Sterker nog: er was helemaal geen ruimte voor die gevoelens omdat wij ons meteen op de mogelijke oplossing hebben gericht, en helemaal vergaten dat we niet ( lang genoeg ) stilstonden bij de gevoelens die de ander doorleeft. 

Conclusie: met het aandragen van een mogelijke oplossing helpen we meestal meer onszelf dan de ander. 

Het meest schrijnend is deze op een oplossingsgerichte houding bij het condoleren, na afloop van een begrafenis, of crematie. De meeste mensen voelen zich ongemakkelijk. Wat moet je zeggen tegen de diepbedroefde partner, vader of moeder die de condoleances in ontvangst staat te nemen? ‘ Gelukkig heb je nog twee kinderen. ‘  Of : ‘ Je komt vast wel weer een andere man / vrouw tegen. ‘ zeggen mensen zelfs zonder blikken of blozen. Denk niet dat dit een overdrijving is. Het gebeurt maar al te vaak. Veel mensen hebben niet in de gaten hoezeer de gevoelens van de ander gekwetst worden bij een dergelijke opmerking. 

Waarom reageren wij vaak zo probleemoplossend? En moeten wij zo nodig steeds weer een opbeurend woord voor de ander klaar hebben? Laat je handen, je tranen en je ogen liever spreken. Durf eens met een mond vol tanden te staan. Wie niets zegt, maar de ander laat voelen dat hij of zij geraakt is door het verdriet, de ziekte, of de problemen van de ander, die heeft hem of haar ook echt wat te zeggen. 

Als je niet met een oplossing aan komt dragen, en je daar ook niet op concentreert, heb je alle tijd om je met je hart te richten op de ander, en jezelf af te vragen wat er nu eigenlijk door die ander heen gaat. Je hebt tijd om de wanhoop, het verdriet, en de onmacht van de ander in je hart toe te laten en daar het gewicht van te voelen. Je gaat dan zelf voelen dat woorden in een dergelijk geval niet passen. Wie zich zo verplaatst in de ander, die heeft de ander het meest te geven. De bewogenheid van het eigen hart. Die geven de ander het gevoel er niet alleen voor te staan. Het is misschien een paradox, maar wij zeggen met de onmacht om iets te zeggen, de ander juist op een grandioze manier iets. 

Het is daarom dat de apostel Paulus volgens de Bijbel ook zegt dat wie zwak is, in wezen sterk is. ‘ Onze kracht openbaart zich ten volle in zwakheid. ‘ 

Dit is het geheim van het bieden van echte hulp en troost. Het betekent dat iedereen in moeilijke situaties de moed moet hebben om de weg naar binnen te gaan om daar de antwoorden en de echte krachtbron aan te boren. 

Maar hoe kom je nu bij dat eigen antwoord? Het ligt niet zomaar voor het oprapen en het kost veel moeite en geduld om dat antwoord te vinden, en het in je eigen innerlijk op te diepen. Voor het vinden van een antwoord staat er een eigen tijd. Het proces waarbij dat antwoord vanuit de diepte van ons onbewuste langzaam naar boven komt, kun je niet forceren. Je leeft bij de dag, en hoopt dat er weer licht doorbreekt in het duister dat je doorleeft. 

Veel mensen die in rouw zijn, zoeken mensen die helpen met ontroering en een voelbare machteloosheid. Daarom mogen we onszelf de vraag stellen, of we iemand zijn die juist op een dergelijke manier de ander tot steun en hulp is.
Dat kan alleen maar als je je eigen innerlijke huiswerk gemaakt hebt.
( Bron: de tien heilige wetten van communicatie )