Psalmen 90 : 7 – 12

“ U doet de sterveling terugkeren tot stof en zegt: keer terug, mensenkind. Duizend jaren zijn in Uw ogen als de dag van gisteren die voorbij is, niet meer dan een wake in de nacht. U vaagt ons weg als slaap. In de morgen, als opschietend gras dat ontkiemt in de morgen en opschiet, en `s avonds verwelkt en verdort. Wij komen om door Uw toorn, en door Uw woede bezwijken wij. U hebt onze zonden voor U geleid, onze geheimen onthuld in het licht van Uw gelaat. Al onze dagen gaan heen door Uw woede. Wij beëindigen onze jaren als een zucht. Zeventig jaren duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed. Het gaat snel voorbij en wij vliegen heen. Wie kent de sterkte van Uw toorn, wie vreest oprecht Uw woede? Leer ons zo onze dagen tellen dat wijsheid ons hart vervult. Keer U tot ons, Heer, hoe lang nog? Ontferm U over Uw dienaren. Vervul ons in de morgen met Uw liefde, laat ons van blijdschap juichen, al onze dagen. Geef ons vreugde, vergoed de jaren dat U ons kwelde. De jaren dat wij ellende doorstonden. Toon Uw daden aan Uw dienaren, maak Uw glorie bekend aan hun kinderen. Laat ons Uw genade zien, Heer, onze God. Bevestig het werk van onze handen. Het werk van onze handen, bevestig dat. “ ( Psalmen 90 : 3 – 17 ) 

Het grootste probleem van de mens is niet dat zijn leven zo kort is, maar dat de mensheid, onder Gods toorn ligt. Dat komt in psalm 90 maar al te duidelijk aan het licht. Geen enkele zonde blijft voor God verborgen. Onafgebroken wordt in deze psalm de kortstondigheid van het menselijk leven benadrukt en verder uitgewerkt. Het menselijk leven dat hooguit zeventig tot tachtig jaar duren kan, wordt beschreven als een leven waarvan het overgrote deel bestaat uit moeite, zorgen en verdriet. De verzen die spreken over Gods toorn en onze dagen, vormen een thematische verbinding tussen de twee hoofdbestanddelen van de psalm. De beide verzen zijn onderling ook verbonden. Mozes wees zijn volk op de onlosmakelijke verbondenheid tussen de zonde en de dood. Het is niet moeilijk om vast te stellen wat de bedoeling van de twee retorische vragen precies is. 1. Welk mens kan de diepte en intensiteit van Gods toorn bevatten?Niemand. 2. Evenmin weet een mens hoe de eeuwige heilige God precies gevreesd moet worden. Hoewel de mens kennis heeft van de toorn en woede van God, en daaronder lijdt, ligt de intensiteit van de emoties van JHWH buiten het menselijk bevattingsvermogen. Deze onkunde maakt het ons onmogelijk om op een passende manier – met ontzag – te reageren op Gods toorn. Het is duidelijk: de wijsheid die je daarvoor nodig hebt, komt van God vandaan, en kan alleen door Hem gegeven worden. (Spreuken 2 : 6 – 15 ). 

Wij begrijpen niet hoe groot Uw woede is, daarom hebben we nooit genoeg eerbied voor U. Leer ons blij te zijn met elke dag, zodat we wijze mensen worden.

De bede van vers 12
–  Leer ons zó onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult. ( vs 12 ) sluit met het motief ‘ dagen ‘ aan bij de inhoud van vers 10.
–  Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. ( vs 10 ) 

Deze bede verwoordt het verlangen van de dichter om wijsheid en verstand te krijgen  door zijn eigen levensdagen te bezien in het licht van de eeuwigheid.