Lucas 11 : 9 – 13

In het derde gedeelte over het gebed moedigt Jezus Zijn leerlingen aan om vrijmoedig en verwachtingsvol te bidden omdat God een verhoorder van gebeden is. ( vs 9 – 10 ) Er is van Hem alleen maar goeds te verwachten. 

Ook al is het bij de Heere allang bekend wat we nodig hebben, toch wil Hij dat we bidden. Ons gebed maakt onze afhankelijkheid van God en ons geloof in Hem duidelijk. 

“ En Ik zeg u: bid en u zal gegeven worden, zoekt en gij zult vinden, klopt, en u zal opengedaan worden “. Met deze woorden – Ik zeg u – wordt duidelijk dat wat er volgt niet zomaar een algemeen geldende waarheid uitgesproken wordt die gegrond is op de basis van een menselijke ervaring, maar het gaat om een openbaringswoord dat niet los van de persoon van de Heere Jezus gezien kan worden. Hijzelf staat garant voor de waarheid van Zijn woorden. Vragen, zoeken en kloppen zijn omschrijvingen van het gebed. “ Vragen “ wordt ook op andere plaatsen in de context van gebed gebruikt. ( Matth. 18 : 19 / Marcus 11 : 24 / Joh. 11 : 22 / Efeze 3 : 20 ) Bij het bidden als zoeken, kun je denken aan: het Aangezicht van de Heere zoeken. ( 2 Samuël 21 : 1 / Psalm 24 : 6 / 27 : 8 / 105 : 4 ) 

Bij kloppen denk je in eerste instantie aan het kloppen op de deur om het Koninkrijk van God om daar binnen te gaan. De vorm van de werkwoorden geeft aan dat je met een zekere volharding moet vragen. ( vgl Lucas 18 : 1 – 8 ) 

De gebedsverhoring wordt omschreven met begrippen als: gegeven worden, vinden, opengedaan worden. ) Het zijn omschrijvingen van wat God doet. God geeft, en Hij opent de deur. Er ligt iets heel moois in besloten: God stelt de bidder in staat om te vinden wat hij zoekt. 

Er staan hele mooie waarden tegenover elkaar: 

• vraagt 
• zoekt
• klopt 

wordt in het tweede deel van de zin: 

• ontvangt 
• vindt
• wordt opengedaan 

De Heere garandeert dus verhoring op het gebed. Niemand die in oprecht gebed tot Hem nadert, zal worden teleurgesteld. ( Johannes 16 : 24 / Jakobus 4 : 2, 3 / 1 Joh. 3 : 22 ) 

Voortbouwend op de belofte dàt God gebeden verhoort, gaat het in vers 11 – 13 om de manier waarop Hij dat doet. Een manier die de houding van alle aardse vaders ver overtreft. 

Aan de hand van drie sprekende vergelijkingen maakt Jezus duidelijk dat een mens die zich in gebed tot God wend, niet beschaamd uit zal komen. Wie Hem om een brood vraagt, zal geen steen krijgen, enz. Brood en vis hoorden in Galilea tot de dagelijkse maaltijd. ( Joh. 21 : 9 )Je zou het niet denken, maar in alle drie de gevallen ligt verwarring en misleiding besloten. Brood en ronde stenen lijken qua vorm op elkaar. Slangen lijken op aalen en palingen. Vissers op het meer van Galilea hebben deze soort vissen ongetwijfeld in hun netten aangetroffen. 

Ook de vergelijking van het ei en de schorpioen berust op de mogelijke verwisseling van die twee. Als een schorpioen zijn staart inrolt en zijn klauwen samentrekt, heeft hij de vorm van een ei. Zodat verwarring en misleiding heel goed voor te stellen waren. De daarop volgende retorische vraag van Jezus heeft geen antwoord nodig: geen enkele vader zou zijn zoon zoiets gevaarlijks geven. Wat op het gewone menselijke vlak al ondenkbaar is, is dat zeker bij God. Een dergelijke manier van redeneren was heel gewoon onder de Joodse rabijnen. Ze hielden ervan om allerlei vergelijkingen en beeldspraak in hun betogen toe te passen. De typering ‘ slecht ‘ is relatief. In vergelijking met God zijn wij inderdaad slecht, niemand is zo heilig als Hij. 

Je zou verwachten dat er aan het eind van de vergelijkende oraties een vraag om een concreet iets gesteld zou worden, maar dat is niet zo. Het gebed loopt uit om een vraag om de gave van de Heilige Geest. Dat is eigenlijk heel logisch. Als je de situatie van de leerlingen in ogenschouw neemt, dan is dat heel begrijpelijk. Jezus zou weggaan, ze hadden de Trooster nodig. Hij was de goede Gave bij uitstek, die de leerlingen in de periode na Jezus` heengaan absoluut nodig zouden hebben om in de voetsporen van hun Meester te gaan.