Het tiende gebod ( 2 )

Het verhaal van Achan ( Jozua 7 ) 

Na zijn roemrijke overwinning op Jericho wilde Jozua naar het centrum van Kanaän optrekken. Hij koos de middelste route, terwijl het ook mogelijk was om de noordelijke route te kiezen, die dichter langs de Jordaan liep. In dat geval zou hij op zijn route naar de Ebal en Gerizim geen vijandelijke steden tegenkomen. Maar Jozua was niet bang want de Heere was met hem. Jozua had gezegd dat alles in Jericho voor God bestemd was. Niemand mocht iets voor zichzelf houden. Maar tegen de dringende waarschuwing van Jozua in vergrepen de Israëlieten zich aan de voorwerpen van Jericho. Het hele volk pleegde trouwbreuk doordat één van hen iets wegnam van de zaken die onder de ban lagen. De dader was Achan, zoon van Karmi, zoon van Zabdi, zoon van Zerach uit de stam van Juda. In de hoop dat er niemand getuige was van zijn diefstal hield hij geen rekening met Gods kennis van de gebeurtenis en al helemaal niet met de ernstige straf. Dit verhaal illustreert de waarheid van het feit dat Israël de verovering van het beloofde land alleen tot een goed einde kon brengen als het blijkt gaf van volledige trouw en gehoorzaamheid aan de Heere, die voor hen streed.

Toen de verspieders terugkeerden van hun eerste verkenningstocht van het land Kanaän waren ze optimistisch over de mogelijkheid om Ai in te nemen. Ze schatten in dat er niet meer dan twee of drieduizend man nodig was om de stad te veroveren. ( Jozua 6 : 3 ) Jozua koos voor het grootste aantal en zo trok er een leger van drieduizend man op. Maar toen het tot een confrontatie kwam, sloegen de soldaten op de vlucht voor de mannen van Ai. De inwoners versloegen 36 man van het leger, en vervolgden hen buiten de poort tot aan de steengroeven, op een afdalende helling. Dit had niemand verwacht! Het hart van het volk versmolt en werd als water. Er kwam een abrupt einde aan de overwinningen die de intocht van Israël tot dan toe gekenmerkt hadden. 

Toen de nederlaag bekend werd, scheurde Jozua zijn kleding, en knielde vervolgens neer op de grond met zijn gezicht naar de aarde. Deze houding nam hij aan samen met de oudsten van Israël, en hij hield dit vol tot aan de avond toe. Ze strooiden stof op hun hoofd als teken van verdriet en vernedering. Daarna sprak Jozua tegen de Heere en riep: “ Ach Heer mijn God! Waarom hebt U ons de Jordaan doen oversteken? Wilde U soms dat de Amorieten ons zouden verslaan en ons doden? Waren we maar aan de andere kant van de Jordaan gebleven! Heer, wat kan ik nog tegen U zeggen? We zijn voor onze vijanden gevlucht! Als de inwoners van Kanaän dat horen, zullen ze ons van alle kanten aanvallen. Ze zullen ons doden! Dan zal Uw volk niet meer bestaan. En niemand zal meer eerbied voor U hebben! “ 

Het antwoord klonk een beetje kortaf. Jozua moest opstaan, want waarom lag hij op de grond? Deze houding van vernedering en gebed was niet nodig, want op grond van het Verbond en de recente afspraken behoorde duidelijk te zijn wat er aan de hand was. Israël had gezondigd en het verbond overtreden. Er was iets van het verbannene weggenomen en de gestolen waar was stiekem bij het huisraad gelegd. Dat was de reden dat Israël niet stand kon houden tegenover zijn vijanden. 

Jozua moest opstaan, en het volk `s morgens vroeg per stam aan laten treden. De Heere zou een stam aan laten wijzen, die stam moest dan per familie aantreden. Als laatste moesten de mannen hoofd voor hoofd aantreden. ( vs 14). Wie als schuldige aangewezen werd, zou met alles wat hem toebehoorde verbrand worden omdat hij een schandelijke daad had begaan en het verbond met de Heere overtreden had. 

Zoals de Heere gezegd had, gebeurde het. Uiteindelijk werd Achan aangewezen. Hij kwam uit de stam van Juda en was een zoon van Karmi en een kleinzoon van Zabdi. Zabdi was een zoon van Zerach. 

Daar stond Achan. Jozua spoorde hem aan om de waarheid te zeggen en zei: “ Achan, vertel me wat je gedaan hebt. Probeer het niet te verbergen. Heb eerbied voor de Heer en vertel alles! “ 

Achan – die tot nog toe gezwegen had – gaf openlijk toe wat hij gedaan had. Hij erkende gezondigd te hebben tegen de Heere, de God van Israël. Hij zag bij de buit in Jericho een mantel uit Babylonië. twee kilo zilver en een stuk goud van een halve kilo. Hij wilde dat allemaal zo graag hebben dat hij het meenam en in zijn tent verstopte, onder de grond. Het zilver lag onder de mantel. 

Een kort bevel, enkele mannen haastten zich naar de tent van Achan, en vonden alles zoals Achan had verteld. De mannen pakten de gestolen spullen uit de tent en brachten ze naar Jozua. Ze spreidden alles uit voor het Aangezicht van de Heere. 

Toen namen Jozua en het volk Achan, het zilver, de mantel, de staaf met goud, zijn zonen, zijn dochters, zijn runderen, ezels en kleinvee, zijn tent en al zijn eigendommen en voerden alles naar het dal Achor. Voordat de executie plaatsvond, gaf Jozua aan dat Achan verantwoordelijk was voor het ongeluk waarin Israël gestort was, en dat de Heere daarom Achan op deze dag in het ongeluk zou storten. 

Achan werd samen met zijn familie gestenigd. Alle lichamen en bezittingen werden verbrand. De Israëlieten bedekten alles met een grote berg stenen. Zo werd de toorn van de Heere geblust. De stenen liggen er nog steeds, en het dal heet het Achordal. Later zou de profeet Hosea mogen zeggen dat God het dal van Achor tot een deur van hoop zou maken. ( Hosea 2 : 17 / Jesaja 65 : 10 ) 

De verboden begeerte van Achan had de dood van 36 soldaten en zijn hele familie tot gevolg. Gelukkig dat er in de Bijbel staat dat Gods toorn niet altijddurend is, en dat er juist van deze vreselijke plek een positief vervolg verkondigd mocht worden. Zo is God! Hij straft wel, maar Hij is trouw en geeft de mensenkinderen steeds opnieuw een kans.