Hooglied 5

 

 

Gelovigen die de deur van hun ziel voor de Heere Jezus openen, zullen Hem bereid vinden om tot hen te komen, en woning bij hen te maken. In elke plaats waar Hij Zijn Naam zal vestigen, zal Hij tot Zijn volk komen en hen zegenen. ( Exodus 20 : 24 ) De kerk die Jezus Christus als de Enige Zaligmaker erkent, als de Naam aller namen, zal door Hem erkend worden op velerlei manier. Dat wordt opnieuw schitterend uitgedrukt in het Hooglied. De uitnodiging van de bruid in Hooglied 4 : 16 wordt gevolgd door een reactie van de bruidegom. Hij vertelt zijn bruid – die hij hier als ‘ mijn zus ‘ aanduidt – dat hij naar zijn tuin komt. De bruid die eerder beschreven werd als een afgesloten hof, was helemaal veranderd. Haar bruidegom was gekomen, en de geliefden werden één. De Bijbel gebruikte bijzondere beelden om het samenzijn van het bruidspaar te beschrijven. De bruidegom plukte de geurstoffen mirre en specerijen ( zie Hooglied 4 : 14 ), at de honingraat met zijn honing en dronk wijn en melk. Deze overvloed doet denken aan het land Israël, dat spreekwoordelijk overvloeide van melk en honing. De bruidegom gebruikte acht keer het woord “ mijn “ terwijl hij het over zijn bruid had, eindelijk had hij zijn geliefde tot vrouw gekregen. Acht is het getal van kracht, natuurlijk gezag, praktische zin, onderscheidingsvermogen, zelfbeheersing en betrouwbaarheid. 

Nadat de bruidegom lovend op de woorden van zijn bruid was ingegaan, richtte hij zich tot de bruiloftsgasten en nodigde iedereen hartelijk uit om te eten en te drinken zoveel ze maar wilden. Al bevonden de gasten zich niet in de tuin van de liefde, zij mochten deelgenoot zijn van de blijdschap van het bruidspaar. ( Hooglied 4 : 16 / 5 : 1 ) Maar onverwachts doemden er donkere wolken op aan het huwelijksgeluk van het jonge echtpaar. De bruid leek niet gereed te zijn voor de bruiloft. Dit beeld ziet op geestelijke zielen die hun eerste liefdestijd met Jezus zijn vergeten. 

Het zoeken is een bekend thema in de wijsheidsliteratuur, en geldt ook voor de wijsheid. ( zie Spreuken 2 : 4 / 8 : 17 ). Je kunt deze lijn doortrekken naar het zoeken en vinden van God. ( Deut. 4 : 29 / Jer. 29 : 13 / Filip. 3 : 8 – 14 ) De rijke beelden die de auteur eerder beschreven had zijn ongetwijfeld een verwijzing naar de hof van Eden. Daar begon het huwelijk op een volmaakte manier. Hoewel de zondeval zijn diepe sporen getrokken had, bleef het huwelijk toch een overgebleven paradijsbloem. Echtparen mogen hun huwelijksverbintenis zien als een gave van God. Maar de liefde van Christus voor Zijn gemeente is een liefde en passie die het gelukkigste huwelijk verreweg overstijgt, Desalniettemin, wie de liefde van Christus kent, zal deze liefde ook in het huwelijksleven door zien stralen. 

Hooglied 5 opent met een verslag van een droom van de bruid ( Hooglied 5 : 2 – 7 ) die gevolgd wordt door een bezwering aan de dochters van Jeruzalem. ( vs 8 ) De laatste twee verzen dienen als overgang naar de beschrijving van haar man. ( Hooglied 5 : 10 – 16 ). In haar droomtoestand was de bruid zich heel goed bewust van het aankloppen van de bruidegom. Zijn dringende verzoek om voor hem open te doen, werden vergezeld van alle liefelijke woorden die hij al eerder tot zijn bruid gesproken had. De bruidegom drong aan door te zeggen dat zijn hoofd doorweekt was van de dauw. Maar het ongelooflijke gebeurde, het leek erop dat de bruid er geen zin in had om de deur te openen voor haar vriend. De bruidegom stak daarom zijn hand door de deur. Een gebaar dat de bruid ontroerde. Ze stond op om haar geliefde open te doen, en toen ze de deurklink aanraakte merkte ze dat hij daar mirre op achtergelaten had, als tastbaar bewijs van zijn liefde. De bruid opende de deur voor haar geliefde maar toen zij dat gedaan had, was hij weggegaan. Dit gegeven zorgde ervoor dat de bruid hevig ontsteld was en zonder zich te bedenken achter haar bruidegom aanging. Teleurgesteld en vertwijfeld zocht de bruid overal, maar zonder resultaat. 

Terwijl zij zo aan het zoeken was, vonden de stadswachters haar. Ze verkeerden in de veronderstelling dat het meisje dat midden in de nacht door de straten zwierf een prostituee was, en mishandelden haar. Met geweld pakten ze haar sjaal van haar af. De bruid was in een ondenkbare situatie beland. Ze was verder van haar bruidegom verwijderd dan ooit! Met een noodkreet richtte de bruid zich tot de dochters van Jeruzalem, en vroeg hen dringend om het haar te komen zeggen wanneer ze iets wisten over haar liefste. De bruid gaf toe dat ze ziek was van het gemis van haar bruidegom, en vroeg om hulp.Als reactie op haar wanhopige uitroepen, vroegen de dochters van Jeruzalem hoe haar bruidegom er uitzag. Was hij meer dan de bruidegom van een ander meisje? 

Daarop volgt een gepassioneerd gedicht waarin de bruid haar bruidegom beschreef. Ze benoemde één voor één de bijzondere details aan het uiterlijk van haar geliefde. De gebruikte termen en beelden hadden vooral een symbolische betekenis. Allereerst noemde de bruid de kleuren van haar vriend: hij was stralend en had een frisse huidskleur. Duidelijk herkenbaar en hoog verheven boven tienduizenden, als een banier waaronder zij zich wilde scharen. Hij was een bemoedigend herkenningsteken. Zijn hoofd was als het fijnste goud, gesmolten en gezuiverd, en daarom uiterst kostbaar. Zijn ravenzwarte haardos was overdadig en vol zwierig krullend haar. Zijn glanzende ogen waren als duiven die glinsterden van waterdruppels. Zijn ogen waren tevreden en voldaan als duiven die zich baadden in melk, opnieuw het teken van overvloed uit het land Kanaän. 

Na deze visuele beelden ging de bruid over tot het noemen van natuurbeelden waarin bloemen en planten centraal stonden. Daarbij gebruikte ze termen en beelden die haar bruidegom eerder voor zijn bruid had gebruikt:  Een teken dat ze van hem hield en zijn woorden als een zegel op haar hart droeg. De wangen van haar geliefde vergeleek ze met een bed vol specerijen, perken van geurige kruiden. Het was bij de Joodse mannen de gewoonte om de baard met geurige zalf te balsemen, en dit beeld gaf de bruid weer. Zijn lippen beschreef ze als lelies met mirre, een weergave van de liefde die ze met hem gedeeld had toen hij haar gekust had. De armen en handen van de bruidegom waren als ringen van goud en zijn buik was als een ivoren schaal, gevuld met kostbare lazuurstenen. De kostbaarheden die de bruid beschreef lieten er geen twijfel over bestaan hoe uniek haar bruidegom voor haar was. Ze beschreef zijn benen als pilaren van wit marmer, gegrondvest op zuiver goud. Dit beeld drukte een kostbare steun en betrouwbaarheid uit. Zijn gedaante vergeleek de bruid met de Libanon en met unieke cederbomen die van imposante grootheid, en een bijzondere schoonheid getuigden.

Aan het einde van haar lied, richtte de bruid zich niet langer op het uiterlijk van haar geliefde, maar op zijn persoonlijkheid. Ze vatte alles wat ze gezegd had samen in de uitroep dat alles aan haar liefste een en al aantrekkelijkheid was. Vol liefde noemde ze hem haar vriend, en gaf zo antwoord op de uitdrukking die haar bruidegom al eerder had gebezigd toen hij zijn bruid zijn vriendin noemde.
Deze rijke beelden zien naast de beschrijving van een perfecte relatie vooral op de relatie van de kerk met Christus Jezus, de Heere. De woorden die uit Zijn Woord en mond komen zijn ongelooflijk waardevol en lieflijk voor een gelovige. De tekenen van Zijn liefde hebben een alles- overtreffende zoetheid in zich. Ze zijn uiterst aangenaam voor zielen die hun geestelijke zintuigen geoefend hebben. “ U die gelooft is Hij dierbaar ( 1 Petrus 2 : 7a )  “. De volwassen gelovige bezit de volle zekerheid van geloof en hoop, van het Heil in Christus Jezus. Logisch dat onze ziel naar Hem verlangt zoals een bruid naar haar bruidegom.  Hij is het op Wie wij ons hart gezet hebben, op Wie we vertrouwen, en van Wie we alle goeds verwachten. Zo ziet het geloof in Christus de genade en de heerlijkheid van God de Vader, en ontvangt de gelovige uit Zijn volheid en via de Heilige Geest genade op genade! (Joh. 1 : 14, 16 )