Hooglied 2 : 13 – 17

Hoewel het meisje uit Sulem de nodiging van de bruidegom gehoord had, bleef ze thuis zoals een duif die zijn nest heeft gemaakt in de bergwand. De vrouw uit het Hooglied gedroeg zich als een duif die ergens beschutting zocht, terwijl de nodiging van de bruidegom toch nodigend, verlangend en afwachtend genoeg was.De reden van dit verschuilen in de Rots kan ook anders opgevat worden. Zoals Christus zich vaak teruggetrokken heeft om alleen te zijn zo deed de gelovige ziel van de bruid dat ook. Wie de toevlucht tot Jezus Christus neemt, heeft er behoefte aan om zich terug te trekken in stilte en gebed of het lezen van de Bijbel.

 

Hierna volgt vers 15 waarbij sommige vertalingen aangeven dat deze tekst door bruid en bruidegom samen uitgesproken werd. Het zou volgens andere verklaringen ook zo kunnen zijn dat de dochters van Jeruzalem aan het woord waren. Dan zou dit vers een retorische functie hebben en gelden als een waarschuwende oproep. Ondanks deze onduidelijkheden is het opgeroepen beeld van de vossen die schade aan de wijngaard toebrengen veelzeggend. Al in de oudheid stonden vossen bekend als sluwe en geduchte rovers. Dit betrof ook hun voorliefde tot het roven van druiven uit de wijngaarden. Hoewel vossen maar klein zijn, kunnen ze veel kapot maken. Dit gegeven kun je betrekken op elke relatie in het leven. Binnen en buiten de christelijke gemeente. 

Uiteindelijk beantwoordde de bruid de uitnodiging van de bruidegom. Ze verklaarde openlijk haar geliefde toe te behoren, en zei ook dat hij van haar was. Deze woorden waren in het Hooglied een refrein. De genegenheid tussen de bruid en de bruidegom was wederzijds. Deze woorden worden door veel verklaarders in verband gebracht met de Bijbelse uitdrukking: “ zij zullen Mijn volk zijn, en Ik zal hun God zijn.” ( Jeremia 24 : 7 / Genesis 17 : 7 ). Deze tekst geeft het verbond tussen de Heere en Zijn volk weer. 

Uiteindelijk leek de uitroep van het meisje uit Sulem aan te geven dat ze inging op de uitnodiging van de bruidegom, de bruid zowel als de bruidegom begonnen een eenheid te vormen. Gods gelovigen zijn deelgenoten van Christus. Ze zijn niet alleen opgenomen in Zijn verbond, maar ook in gemeenschap met Hem. Alles wat Hij voorbereid heeft in het Evangelie, alles wat Hij voorbereid heeft in de hemel, het is allemaal van Hem, maar Hij deelt het om niet uit aan de ziel van de gelovige, Zijn bruid. 

De oud-testamentische kerk zag in de laatste woorden van Hooglied 2 de toekomst van de kerk. De dag zou aanbreken dat de schaduwen van de ceremoniële wet zouden vlieden. Deze uitspraak zou ook heen kunnen wijzen naar de Wederkomst van Christus op de wolken van de hemel, en naar de eeuwige gelukzaligheid van de heiligen. De begenadigde geest van de bruid, waarover de bruidegom roemde, is eerst als een duif op Christus neergedaald. Op dezelfde manier daalt Hij op alle christenen neer en vult hen met een zachtmoedige, kalme en liefdevolle geest.