Sinds ik het reformatorisch onderwijs verlaten heb en mij de grote wijde wereld in begaf is die wereld ontegenzeggelijk groter en wijder geworden. Ik heb mensen ontmoet met wie ik de levensweg anders nooit gedeeld zou hebben. Op elke school waar ik kwam ontmoette ik mensen van wie al snel bleek dat ze iets met het geloof hadden. Ik sprak veel meer mensen uit mijn achterban dan ik gedacht had. Vaak volgde een goed gesprek. Wat mij opviel was de wrok die veel mensen het geloof en hun vroegere kerk toedroegen. Het ging daarbij nooit om de Bijbel, maar altijd om mensen. Pijn aangedaan door mensen blijkt de grootste reden te zijn dat gelovigen de kerk vaarwel zeggen. Hoewel ik op dat gebied zelf ook het nodige meegemaakt heb, blijf ik mij verbazen en vind ik het bijzonder treurig dat juist gelovigen anderen zo’n verkeerd beeld mee kunnen geven over het volgen van Jezus. Ik wist in de situaties waarin ik terecht kwam niets anders te doen dan zo karaktervol mogelijk te handelen. In alle situaties was ik mij bewust van de vele kritische gedachten die er over het geloof de ronde deden.
Ik trek simpel en gewoon de wereld door. Tot mijn verrassing liet de Heere mij meer dan ooit geloof zien. Ik zie dat tot op de dag van vandaag in het vertrouwen dat ik van mensen krijg. In de verhalen die ze met mij delen, en in de taken die mij opgedragen worden. Er bestaat geen gelukkiger leven, dan een leven in christelijke vrijheid. God – die ons Zelf uitgezonden heeft om de wereld door te gaan – is nog elke dag van mijn leven met mij geweest. Ik heb vriendschappen met vrouwen en mannen opgebouwd, met mensen die ik anders nooit ontmoet zou hebben. Het is mijn volle overtuiging dat God ons roept om overal een licht te zijn.