1 Petrus 3 : 13 – 18
“Eer Christus met heel je hart. Vertel iedereen dat Hij je Heer is, en dat je op Hem vertrouwt. Geef altijd antwoord als iemand je daar iets over vraagt. Maar antwoord wel vriendelijk en met respect. Dan weet je zeker dat je doet wat God wil. Misschien zullen ongelovigen slecht over je spreken omdat je als een goede christen leeft. Maar God zal ervoor zorgen dat ze daar spijt van krijgen. Bedenk ook: je kunt beter lijden omdat je goede dingen doet, dan omdat je slechte dingen doet. Ook Christus heeft geleden. Hij werd gedood als een mens op aarde. Maar God maakte Hem weer levend, en gaf Hem de macht van de Heilige Geest. Christus was onschuldig, maar Hij is gestorven om jullie te bevrijden van jullie zonden. Zijn dood heeft jullie voor altijd bij God gebracht. “
De apostel Petrus toont in dit tekstgedeelte aan hoe christenen en vrienden met elkaar om moeten gaan. Ze moeten proberen om het over de hoofdlijnen van hun geloof met elkaar eens te zijn. Echte liefde en vrome bedoelingen moeten hun leidraad zijn. Zoveel hoofden, zoveel zinnen geldt natuurlijk ook voor christenen, dat is niet te veranderen. Hoewel christenen het niet in alles volkomen met elkaar eens zullen zijn moeten ze altijd proberen om medegevoel te hebben en elkaar als broers en zussen behandelen. Medelijden tonen met mensen die bedroefd zijn, en vriendelijkheid uitstralen ten opzichte van iedereen.
Het wordt pas moeilijk wanneer wij om moeten gaan met mensen die ons vijandig bejegenen. De apostel Paulus leerde ons hierover belangrijke zaken. Als andere mensen tegen ons tekeer gaan, dan moeten wij hen zegenen. Als ze over ons roddelen dan moeten we goede woorden over deze mensen uiten. Jezus gaf ons die opdracht. Wie kan zegenen waar vervloekt wordt, krijgt namelijk een eeuwige zegen. De wet van Christus gebiedt ons om schelden met zegenen te beantwoorden. ( Matth. 5 : 44 ) We moeten liefhebben wie ons vervloeken, medelijden met deze mensen hebben en voor hen bidden. De roeping van een christen mag dan wel heerlijke voorrechten hebben, maar er zijn ook moeilijke plichten aan verbonden.
Petrus geeft vervolgens een heldere beschrijving hoe wij een troostvol en gelukkig leven kunnen leiden in deze wereld. Het in praktijk brengen van onze godsdienst impliceert in de eerst plaats een grote voorzichtigheid met betrekking tot wat wij zeggen. Wie zijn tong koestert krijgt een rustig en gelukkig leven toebedeeld. Een eerlijke, milde, en bescheiden manier van spreken is een uiterst geschikt middel om kalm en vredig over de wereld te gaan. Iedere christen is niet alleen verplicht om vrede die aangeboden wordt met beide handen aan te pakken, maar hij moet vrede blijven zoeken en nastreven wanneer die vrede geweigerd of genegeerd wordt.
De tijd waarin de apostelen leefden en hun brieven schreven was een tijd van vervolging. Geen wonder dat Petrus er bij zijn leerlingen op aandrong om een geduldig, nederig gedrag te laten zien. Het was de beste en zekerste manier om lijden te voorkomen. Normaal gesproken zou niemand het in zijn hoofd halen om onschuldige en nuttige mensen te na te komen. Toch was dat voor de christenen te Rome en in de verstrooiing het geval. “ Maar indien u lijdt om de gerechtigheid, dan zal dat tot uw eer en zaligheid zijn. “ verzekerde Petrus deze vervolgde mensen. De christelijke vervolging vormde een dramatisch onderdeel van de vroege kerkgeschiedenis. Elf van de twaalf apostelen stierven voor hun trouw aan de Heere Jezus, en Zijn heerlijk evangelie.
Rond 34 na Christus, een jaar na de kruisiging van de Heere Jezus, werd Stefanus Jeruzalem uitgegooid en gestenigd. Ongeveer 2000 Christenen ondergingen in deze tijd het martelaarschap in Jeruzalem. Ongeveer 10 jaar later werd Jakobus gedood, toen Herodes Agrippa aankwam als gouverneur van Juda. Rond 54 na Christus stierf Filippus de martelaarsdood in Heliopolis, in Phrygia. Hij werd gefolterd, in de gevangenis gegooid, en daarna gekruisigd. Ongeveer zes jaar later stierf Matteüs in Ethiopië de martelaarsdood door het zwaard toen hij daar aan het prediken was. Jakobus – een leider van de vroege kerk in Jeruzalem en was de schrijver van het Bijbelboek met dezelfde naam – werd op 94-jarige leeftijd geslagen en gestenigd. Uiteindelijk werden zijn hersenen met een knuppel ingeslagen. Mattias was de apostel die de vrijgekomen post van Judas invulde. Hij werd in Jeruzalem gestenigd en vervolgens onthoofd. Andreas was de broer van Petrus die door heel Azië heen preekte. Bij zijn aankomst in Edessa werd hij gearresteerd en aan een kruis gehangen. Marcus – die door Petrus tot Christen bekeerd werd en Petrus’ verslag over Jezus geschreven heeft – werd door de bevolking van Alexandrië in stukken gescheurd. Waarschijnlijk is Petrus in Rome ter dood werd veroordeeld en gekruisigd. Paulus leed in de eerste vervolging onder Nero. Het geloof van Paulus was zo sterk, zelfs met het martelaarschap in het vooruitzicht, dat de autoriteiten hem volgens de overlevering naar een besloten plaats brachten om hem daar met het zwaard te executeren.
In ongeveer 72 na Christus werd Judas, de broer van Jakobus die gewoonlijk Taddeüs werd genoemd, in Edessa gekruisigd. Bartolomeüs werd barbaars afgeranseld en toen gekruisigd. Tomas, ook wel Didymus genoemd, preekte in Parthia en India, waar hij door een groep heidense priesters met een speer werd doorboord. Lucas – de auteur van het Evangelie met zijn naam – reisde met Paulus door verscheidene landen. Er wordt algemeen aangenomen dat hij door heidense priesters in Griekenland opgehangen werd. Barnabas, uit Cyprus, werd in 73 na Christus vermoord. Simon, met de achternaam Zelotes, preekte in Mauretanië, Afrika en zelfs in Groot-Brittannië, waar hij in ongeveer 74 na Christus werd gekruisigd. Johannes – de geliefde discipel – was de broer van Jakobus. Vanuit Efeze werd hij naar Rome gebracht, waar hij in een ketel met kokende olie werd gegooid. Op wonderbaarlijke wijze ontsnapte hij zonder enige verwondingen. Domitianus verbande hem daarna naar het eiland Patmos, waar Johannes het laatste boek van de Bijbel, Openbaring, schreef. Hij was de enige apostel die aan een gewelddadige dood ontsnapte.
Al deze gruwelijke feiten geven duidelijk aan hoe moedig de woorden van de apostel Petrus waren! Hij durfde te stellen dat het lijden om de gerechtigheid de eer en zaligheid van de christen is. In plaats van bang te zijn voor de mensen moesten zij de Heere heiligen in hun harten. De hoop en het geloof van de christen waren en zijn tegen iedereen op de hele wereld te verdedigen. We zijn verplicht om dit te doen. Wij moeten argumenten en redenen bij de hand hebben zodat iedereen weet dat ons geloof geen bevlieging of een fabeltje is. Als we het bitter lijden en sterven van onze Heere Jezus Christus, en dat van Zijn eerste leerlingen in ogenschouw nemen, dan zijn we stil en erg onder de indruk. Wat een grote liefde!