De vrouwen van mijn Alfa-groep zijn moeders van grote gezinnen.
Laatst was het tijd voor een ontwikkelingsgesprek.
Met veel moeite – omdat ze bijna geen Nederlands kunnen – vertellen ze hun verhaal.
Dat is geen mooi verhaal.
‘ Mijn ouders leven niet meer, ze zijn doodgeschoten in Afghanistan ‘
‘ Ik ben nog nooit naar school geweest, want meisjes gingen niet naar school ‘
‘ Omdat in mijn thuisland de gevangenissen open zijn hoor ik altijd nog het gefluister en geroep van heel veel mensen om mij heen, daarvan heb ik een trauma.’
‘ We hebben niets meer, al ons bezit is weg. ‘
Het ontbreekt de vrouwen vaak aan sociale contacten daar mankeert het vaak aan. De dapperste en meest vooruitstrevenden gaan naar een buurthuis of taalcafé.
Er zijn ook vrouwen die alleen de buren kennen. Gelukkig zijn er in deze lesgroep hechte vriendschappen ontstaan. Elke pauze trekken ze de tafels bij elkaar. De tassen gaan open, ze hebben koffie, koekjes en wraps meegenomen. Je wordt als docent hartelijk uitgenodigd om erbij te komen zitten. Van hun gastvrijheid zouden wij nog wat kunnen leren.
De morgen van de ontwikkelgesprekken zorgt voor onrust want ze moeten vertellen over hun geschiedenis en over de rauwe realiteit van het weer helemaal opnieuw beginnen. De pauzebel gaat. Ik zie dat verschillende vrouwen huilen. Ze missen hun familie ineens zo.
We werkten de afgelopen weken over het lichaam en over kleding. Ik neem stapels oude Libelles en Eva`s mee en ze stellen zelf een garderobe samen.
Dat is dan toch weer erg leuk. ‘ Mogen we de bladen meenemen docent?’
Natuurlijk mag dat!
foto geplaatst met toestemming van de dames.
(3) Spreek je uit voor vluchtelingen – YouTube
(3) Maak Ons Hart Onrustig – Schrijvers Voor Gerechtigheid (met tekst) – YouTube