Opnieuw een wolkenboog ( vervolg )
Het verhaal van een moeder over haar zieke kind.
“De klap was voorbij. We wisten wat het was. Lotte reageerde goed op de behandeling en knapte heel snel op.
We zaten in een vervolgfase, er werd wat gedaan en je richtte je op beter worden. Na de eerste klap stond alles in het teken van chemo`s. Je stapte in een trein en je moest verder. We zaten nooit in een trieste modus. We werden voor opstand bewaard!
Alles pakte ik aan als bemoediging. We kregen ontzettend veel kaarten. Zelfs een mooi gedicht op een kaart die we als nieuwjaarswens hadden gekregen toen er nog niets was en iedere dag opschoof in ons dagboekje als boekenlegger, gaf kracht.
Je werd echt geleefd en had geen gelegenheid om je op iets anders te richten. Je werk, alles raakte op de achtergrond.
Soms ging ik even naar de stad, dan had ik een gevoel van: “ even vrij zijn.” Toch bleef de verantwoordelijkheid op mij drukken en voelde ik me gejaagd.
Het was een zegen dat Lotte de jongste was, en de andere kinderen zelfstandig waren. Zo hadden we ook gemakkelijk gelegenheden om ons even terug te trekken.
Lotte was kordaat. “ Het is nu eenmaal zo. Dan gaan we het ook maar gewoon doen. Ik laat het over me komen “ was haar reactie. Ze was niet apatisch. Zodra ze voor een behandeling echter de afdeling naderde was ze toch gespannen.
Het uitvallen van haar haar vond ze dramatisch. Ze kwam `s nachts naar me toe ; “ mama ik ga niet meer slapen. Op mijn kussen liggen allemaal plukken haar! “
Die vrijdag gingen we naar de kapper. Ze ging met haar rug naar de spiegel zitten en ik zat te huilen. Alles werd er afgeschoren. We hadden al een haarwerk aangeschaft. Het stond hartstikke leuk.
Gelukkig was ze niet echt ziek van de chemo. Alleen als ze een injectie kreeg tegen de afbraak van de witte bloedlichaampjes had ze enkele dagen erge botpijn.
Na de kuren was het elke keer weer spannend, maar de uitslag was steeds positief. De Heere was steeds nabij.
Psalm 3 bleef werkelijkheid. Dat maakte God niet wonderlijker, maar het maakte Hem wel een Waarmaker van Zijn Woord! Hij kwam steeds terug op Zijn eigen Woorden.
Iedere contrôlefoto bleef spannend. Maar het mocht elke keer goed zijn.
De stem van de Heere is nu niet zo nadrukkelijk als toen, maar Hij is er nog steeds!
Op de avond voor dankdag zei ik tegen Marco: “ Wat zullen we de Heere vergelden?”
We lazen ` s morgens uit ons dagboek 1 Samuel 7, over Samuël die een gedenksteen oprichtte en deze Eben Haëzer noemde: tot hiertoe heeft ons de Heere geholpen.
Die dankdagmorgen werd er over die steen gepreekt. Zelfs Lotte vond het bijzonder.
Eben Haëzer! Steen der hulp! Morgen, volgende week, volgend jaar!
Verwondering, kracht, uitdrijving naar de Heere.
Je zou bijna een steen in je tuin zetten! “
