Op weg naar Pasen ( 7 )

Johannes 15 : 12 – 17 

‘ Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben, zoals Ik jullie liefgehad heb. Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden. Jullie zijn Mijn vrienden wanneer je doet wat Ik zeg. Ik noem jullie geen slaven meer, want een slaaf weet niet wat zijn meester doet; vrienden noem ik jullie, en Ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan en vrucht te dragen, blijvende vrucht. Wat je de Vader in Mijn Naam vraagt, zal Hij je geven. Dit draag Ik jullie op: heb elkaar lief.’ 

Onze Heere Jezus Christus – Die Zelf liefde is – had het in Johannes 15 over liefde.
Je kunt vier aspecten in die liefde onderscheiden: 

• Liefde van de Vader tot Jezus
• Liefde van Jezus tot Zijn leerlingen 
• Liefde van de leerlingen tot Jezus
• Liefde van de leerlingen onder elkaar 

 

Jezus was de Zoon van God. De Vader hield weergaloos veel van Hem ( vs 9 ). Tegelijkertijd had God de Vader de wereld zo lief dat Hij het leven van Zijn Zoon voor de wereld overgaf. Omdat Jezus Zijn Vader wederkerig net zo innig liefhad, ging Hij blijmoedig Zijn levensweg hier op aarde. Hij bleef in de liefde van Zijn Vader omdat Hij de geboden van Zijn Vader in Zijn hart bewaarde en in praktijk bracht. Christus voldeed voor ons door aan de wet van de verlossing te gehoorzamen. Zo bleef Hij in de liefde van Zijn Vader. Tegelijkertijd vernieuwde Hij het hart van Zijn leerlingen, zodat het geneigd werd om Hem hierin na te volgen. Christus hield zoveel van Zijn leerlingen dat Hij uit liefde voor hen Zijn leven aflegde. Het krachtigste bewijs van iemands liefde is, dat hij of zij zijn leven voor iemand opoffert. Logischerwijze is dat iemand waarvan je houd. Christus deed meer dan dat. Hij gaf Zijn leven voor mensen die Zijn vijanden waren. ( Rom. 5 : 8, 10 ) 

Jezus maande Zijn leerlingen om in Zijn liefde te blijven. Wie in Gods liefde blijft heeft net zoveel last van de beproevingen die het volgen van Jezus met Zich meebrengen maar die beproevingen verlevendigen ondanks alle ellende die dat met zich meebrengt de liefde tot de Heere Jezus Christus. 

Logisch dan ook dat de Heere Jezus wilde dat Zijn blijdschap in Zijn leerlingen zou blijven. Als zij veel vruchten zouden voortbrengen, en in Zijn liefde zouden blijven, zou Hij Zich in hen verblijden en zouden die Zijn hart vol vreugde laten stromen. Vruchtdragende en trouwe leerlingen zijn de vreugde van het hart van Jezus. Hij wil niets liever dan dat wij ons voortdurend in Hem zullen verblijden ( Filip. 4 : 4 ) Jezus wil ook dat wij ons er in oefenen om onze blijdschap en vreugde  hoger op te laten klimmen totdat die tot volmaaktheid komt. Alleen mensen in wie de blijdschap van Christus blijvend is zien hun blijdschap vervuld. De blijdschap die wij hier op aarde hebben ebt steeds weer weg en moet vernieuwd worden. Maar de blijdschap in Christus is blijvend. Het is het doel van Christus om de blijdschap van Zijn kinderen tot volmaaktheid uit te laten groeien. 

Jezus wil ons genade en kracht geven om te volharden in onze weg achter Hem aan. De leerlingen werden geroepen om de geboden van Christus te bewaren, niet slechts door standvastig te zijn, maar ook door Zijn Woord moedig en trouw aan anderen door te geven. Jezus Zelf was het ultieme Voorbeeld. 

 

Jezus had het het over wederzijdse liefde. Er is geen roeping die Jezus Zijn volgelingen meer inprentte dan die van de roeping tot  wederzijdse liefde. Wij moeten elkaar liefhebben  omdat Jezus ons liefhad. Wij moeten liefhebben zoals Jezus liefhad. Jezus gaf ons deze eis als een gebod. Dat deed Hij omdat Hij alles wist van de geneigdheid tot liefdeloosheid in de christelijke Kerk.

Om in Zijn liefde te blijven was het noodzakelijk dat Zijn leerlingen zich aan Zijn geboden zouden houden. Feitelijk konden alle geboden van Christus teruggebracht worden tot dat ene gebod: elkaar liefhebben. ( Romeinen 13 : 8 – 10 ) Terwijl Hij nog met hen aan tafel zat om Zijn laatste Pascha te vieren, had Jezus het daar ook over gehad. ( Joh. 13 : 34 ) Het was geen nieuw gebod, het was een eeuwenoude regel ( Lev. 19 : 18 ) die de leerlingen nu als een nieuw gebod meekregen.

Wat Jezus tijdens het laatste Avondmaal gezegd heeft, heeft Hij nog twee keer herhaald. Het was van cruciaal belang dat de leerlingen zouden laten zien dat ze van elkaar hielden. Zo alleen konden ze de echtheid van hun geloof en de oprechtheid van hun discipelschap laten blijken ( vgl. 1 Joh. 2 : 9 – 11 / 3 : 11 – 18, 23 / 1 Joh. 4 : 7, 11. 12, 20, 21 / 1 Joh. 5 : 1 ) 

Naar het voorbeeld van Zijn Vader had Jezus Zijn leerlingen ongelooflijk veel liefde bewezen  ( vs 9 ). Hij zou daarin zover gaan dat Hij Zijn leven over zou geven tot in de dood. ( vs 13 ) De weergaloze liefde van de Meester vormde de basis van de hechte latere onderlinge liefde van de leerlingen, tegelijkertijd was de Goddelijke het voorbeeld. ( vgl. Joh. 13 : 34 ) Kathos heeft in dit tekstverband een dubbele betekenis: ‘ zoals ‘ en ‘ omdat ‘ ( vgl. vs 9 )

Je zou kunnen zeggen dat er sprake was van een keten van liefde: zoals de Vader de Zoon liefhad, had Jezus Zijn leerlingen lief. Op hun beurt moesten de leerlingen elkaar liefhebben. Zo alleen zouden ze de cirkel rond maken. 

De uitspraken van de Heere Jezus  hadden een diepe dimensie gekregen door het gegeven dat Hij Zijn leerlingen niet langer dienaren noemde, maar vrienden. Vrienden hebben onderling overleg, vertrouwen elkaar en betrekken elkaar in hun plannen, terwijl dienaren slechts de bevelen van hun Meester mogen aanhoren en uitvoeren.  Zoals in het Oude Testament Abraham en Mozes vertrouwelingen van  de Heere waren, waren de leerlingen door Jezus tot vertrouwelingen gemaakt, en ze werden door Hem vrienden genoemd. Dat betekende niet dat zij op gelijke voet met Hem stonden, maar dat de Heere Jezus hen uitgekozen  had om in deze verhouding tot Hem te staan. ( Joh. 6 : 70 / 13 : 18 ) 

Jezus had een bijzonder Doel voor ogen met die bijzondere verhouding. Hij wilde dat Zijn leerlingen op weg zouden gaan om veel vrucht te dragen. Vrucht voortbrengen ( tithemi ) gevolgd door een zin met hina betekende zoveel als ‘ iemand ergens voor bestemmen ‘ . De Heere Jezus had hen ertoe bestemd. Het doel waarvoor de leerlingen waren ingesteld betekende zoveel als: heengaan en vrucht dragen. De leerlingen hoefden zich geen zorgen te maken of ze dat wel konden. Als ze de Vader in Zijn Naam om bekwaamheden zouden vragen, dan zou Hij hen geven wat ze nodig hadden, geen ding zou hen ontbreken om rijke en blijvende vruchten te dragen. Ook het bidden in Zijn Naam maakte daarom deel uit van het vruchtdragen waartoe Jezus Zijn vrienden bestemd had. Wat een schitterend plan, wat een geweldige geheimen, en wat een unieke vriendschap had Hij voor ogen. Wie dat begint te begrijpen zal er alles aan doen om in alle opzichten op de Meester te ( gaan ) lijken.