Josef van Arimathea

Er was een rijke man die Josef heette en uit Arimathea kwam. Hij was ook een leerling van Jezus. Toen het avond was, ging hij naar Pilatus. Hij vroeg of hij het lichaam van Jezus mee mocht nemen. Pilatus gaf opdracht om het lichaam aan Josef te geven. Josef nam het lichaam van Jezus mee. Hij wikkelde het in een schone doek. Daarna legde hij het in een graf dat nog niet gebruikt was. Josef had dat graf voor zichzelf in een rots uit laten hakken. Josef rolde een grote steen voor de ingang van het graf. Toen ging hij weg.

De joodse traditie kende twee avonden. De eerste begon ongeveer om 15.00 uur. De tweede wat later, om 18.00 uur. In het Oude Testament wordt geschreven over ‘tussen de avonden’ ( Ex. 12: 6/29: 39,41). 

Josef wist dat Jezus zou sterven. Het was hem vreemd te moede. Hij voelde zich uiterst gespannen en ellendig. Wat kon hij doen? Josef wilde het hele gebeuren niet langer aanzien en begon voorbereidingen te treffen voor de begrafenis van de goede Rabbi. Het was een algemene regel dat een dood lichaam niet aan het kruis mocht blijven hangen tijdens de nacht.( Deut. 21:23). En al helemaal niet op de sabbat. De belezen en intelligente Josef had drie jaar lang de woorden van Jezus met groeiende belangstelling ingedronken. Eén ding stond voor hem als een paal boven water, Jezus was een integere Man, een Rabbi van het allerbeste soort. Als er Iemand was die de dood niet had verdiend, dan was Hij het. Hoewel Josef zich niet voor Hem uit had durven spreken was hij ervan overtuigd dat Jezus de Messias moest zijn. In stilte was er geen vuriger aanhanger van Jezus’ leer dan Josef van Arimathea. Toch was Josef doodbang voor de Joodse leiders. Gelukkig konden die zijn gedachten niet lezen. Onafgebroken maalden zijn hersens rond.  Zouden in Jezus de profetieën vervuld worden over het Lam dat geslacht moest worden? Het viel niet te ontkennen dat Jezus Zijn mond niet had opengedaan tijdens de felle geselingen en verhoren. Hij had alle ziekten en kwalen van het volk liefdevol en geduldig gedragen en genezen. Deze week was de volkswoede als een stroom lava over Hem heengekomen.  Met afkeer en verdriet had Josef de desastreuze ontwikkelingen aan moeten zien, hij was er zelfs bijgeweest toen Jezus gekruisigd werd.  Hulpeloos had hij aan moeten zien hoe zijn Hoop werd gedood. Het enige wat hij nog voor zijn Rabbi kon doen was het regelen van diens begrafenis.  Opnieuw begon de vervulling van een profetie. De Messias zou bij de rijken zijn in Zijn dood ( Jesaja 53: 9 ).

Josef kwam uit Arimathea (Rama). De plaats waar Elkana ooit gewoond had ( 1 Samuël 1). Hij had een schitterend graf in de rotsen uit laten houwen, een rijkemans` privilege. Het graf lag in een lommerrijke tuin. Het was daar rustig en stil, een heerlijke rustplaats voor een Godvrezende ziel. 

Het Sanhedrin bestond hoofdzakelijk uit de meest invloedrijke families van Jeruzalem.
Als ‘ member ‘ kon Josef snel toegang krijgen tot Pilatus. 

Hij wist dat de Romeinen het lichaam van een terechtgestelde in weer en wind aan het kruis lieten hangen tot er niets meer van het lijk over was. Dit lot mocht Jezus niet treffen! Het was gevaarlijk om Pilatus in deze chaos om een gunst te vragen, maar Josef deed het toch. Hij ging naar de gouverneur en vroeg hem om het lichaam van Jezus. De Goddelijke Geest ging met hem mee, en zorgde ervoor dat Pilatus het verzoek van Josef inwilligde. Een kort bevel, soldaten haastten zich naar Golgotha om het lichaam los te maken van het hout. 

Met tranen in zijn ogen ontrolde Josef het linnen dat hij meegenomen had. Het mishandelde lichaam van Jezus werd er op neergelegd. Zwijgend keek Josef toe. Hij zag de bebloede handen die zoveel mensen gezegend hadden. De verwoeste voeten die zich alleen maar gehaast hadden om goed te doen. Het kapotte lichaam dat door de Heilige Geest in Maria was gemaakt. 

Jozef staarde naar de dode Jezus tot hij zich één en al verdriet voelde worden. Hij snikte ingehouden. Eigenlijk wilde hij niets liever dan zich naast het lichaam op de grond neer laten vallen. Hij wilde luid misbaar maken en rouw bedrijven. Maar nee, er werd een hand op zijn schouder gelegd. Hij keek op, recht in de ogen van Nicodemus, ook een lid van de Hoge Raad. In een fractie van een seconde wisten beide mannen dat ze zich even ellendig voelden. ‘ Kom ‘ zei Nicodemus, ‘ het wordt al donker.’ 

‘ Ik heb balsem bij me ‘ Meer dan dertig kilo geurige zalf met zoete kruiden legden ze bij het lichaam. Wat konden ze met de zalf beginnen? Het hele lichaam van Jezus was één grote wond. 

Daarom legden ze de geurige substantie  bij het lichaam neer. Voorzichtig wikkelden ze het in zuiver linnen. 

Een kleine stoet naar het graf. Dat stond al open. Jezus werd neergelegd. Het kon allemaal precies, de sabbat begon. 

Ze stonden nog even.
Toen gingen ze weg.
Jezus bleef in het graf.