Jona 1: 4-6

Jona 1:4-6 

‘Maar de Heer zorgde voor een zware storm. De zee ging zo wild tekeer dat het schip bijna in stukken brak. De zeemannen werden bang, en iedereen riep zijn eigen god om hulp. Ook gooiden ze alles wat aan boord was in zee. Zo probeerden ze het schip te redden. Intussen lag Jona onder in het schip te slapen.De kapitein ging naar hem toe en riep:’lig jij hier te slapen? Vooruit, sta op, en bid tot je God om hulp. Misschien zal jouw God wel voor ons zorgen. Anders gaan we dood!’ 

Jona vluchtte naar het westen, terwijl hij naar het oosten moest gaan. De plaats Tarsis moet waarschijnlijk geïdentificeerd worden als de Spaanse stad Tartessos, een stad bij de rivier Quadalquiver in Andalusië. 

Gods onwillige profeet wilde per schip vluchten. Sommige verklaarders volgen de joodse traditie die zegt dat Jona het hele schip afhuurde, en daarom zelf zijn reisdoel kon bepalen. Maar het lijkt aannemelijker dat hij meevoer met een Fenicisch handelsschip dat Tarsis als reisdoel had. Jona daalde neer in het schip, zoals hij in literair opzicht afdaalde als een symbool voor zijn vlucht. Hij had er geen idee van dat hij nog veel dieper zou zinken.

Terwijl het schip zonder een vuiltje aan de lucht vanuit de haven vertrokken was, duurde het niet lang of de lucht trok dicht. Dikke wolken pakten zich samen boven de zee, de wind stak op en speelde onheilspellend door het tuig van het schip. De kapitein keek bezorgd over het water, dit had hij helemaal niet verwacht. Een kort bevel en de matrozen vlogen het want in om de zeilen te minimaliseren. Voor terugkeer naar de haven was het te laat. Er zat niets anders op dan de storm af te wachten. 

Het water zwiepte hoog op, de storm nam de overhand. Ze nam zo hard toe dat het schip op breken stond. De zeelieden raakten in paniek en schreeuwden het uit van angst. Hoewel hun beroep de mannen wel vaker in penibele omstandigheden gebracht had, voelden ze aan dat er met deze storm iets anders dan gewoon was, zo plotseling was ze opgestoken, en zo hevig woedde ze. Het duurde niet lang of er was niets meer wat ze konden doen. De bemanning begon ijverig tot hun goden te bidden, in de hoop dat die het tij zouden keren. Alle ballast was al in zee gegooid. 

De algehele paniek was nog niet tot Jona doorgedrongen. Verborgen in het ruim van het schip sliep hij als een os. Het lawaai en het tollen en draaien van het schip was nog helemaal niet tot hem doorgedrongen. Dat was natuurlijk abnormaal. Het geraas van de storm, de paniek van de zeelieden en het gesleep met de bagage zou ieder ander mens gewekt hebben. Maar Jona niet, hij sliep door alles heen. Hoe kon zoiets? Was het een Goddelijke maatregel? Jona moet doodmoe geweest zijn van de lange voettocht naar de haven, en zijn emoties hebben waarschijnlijk ook een rol gespeeld in het geheel. 

De kapitein – op zoek naar nog meer ballast die hij overboord kon zetten – vond Jona. Ruw schudde hij hem door elkaar. ‘ Lig jij hier te slapen? Ongelooflijk! Vooruit, sta op en bid tot je God om hulp. Misschien zal jouw God voor ons zorgen, anders gaan we er allemaal aan! ‘ riep hij geagiteerd. In het Hebreeuws is de uitroep: ‘sta op!’ dezelfde uitdrukking als: ‘maak je gereed!’( uit vers 2 ). Heel bijzonder. 

Jona wreef zich de ogen uit. Hij hoorde het geraas van de storm. Terwijl hij probeerde om op te staan werd hij door het slingerende schip op de grond gesmeten. In een fractie van een seconde drong de waarheid tot hem door. Hij was van God weggelopen, maar God kwam achter hem aan. En Hij was woedend. Jona voelde de moed in zijn schoenen zinken, geen twijfel mogelijk, de dood kwam eraan!

(4) Marineschip in extreem zwaar weer – YouTube