Genesis 8

Genesis 8 : 15 – 9 : 17 

‘ Maar God gedacht aan Noach ‘ . Dat is het grote kantelpunt in de uitgebreide beschrijving van de zondvloed. Het woord ‘gedenken ‘ is meer dan ‘ denken aan ‘, want het betekent ook; ‘ handelen op basis van die gedachten. ‘ Na een tijd waarin het leek alsof God geen rekening hield met Noach, bewijst Hij dat het gezin voortdurend in Zijn gedachten was, en dat Hij nu hun redding voorbereidde. God dacht ook aan de dieren. Hij liet een wind opsteken en daardoor namen de wateren op bepaalde plaatsen af. Vers 2 geeft het einde aan van de vloed zoals die in Genesis 7 : 11 – 12 beschreven staat. Het water stroomde geleidelijk aan weg, wat een indicatie is van het feit dat het niet overal even hoog stond. Voor een deel zal dit wegstromen natuurlijk verklaarbaar zijn, maar het geloof ziet achter dit natuurgebeuren Gods aandacht voor Noach en de dieren. Zoals je ook beschreven vindt in Ex. 14 : 26, 28 en Jozua 4 : 18, keren de wateren terug naar hun oorspronkelijke plaats. 150 dagen van toename worden nu gevolgd door een daling. Dit gebeurd ‘ heen en weer stromend ‘ dat opgevat moet worden als de wisseling van de getijden, eb en vloed. 

De ark komt tot rust. op 17-6-600 – de leeftijd van Noach – op de bergen van Ararat. Het gebied ligt in het Syrische Urartu, en komt ook terug in 2 Koningen 19 : 37, Jesaja 37 : 28, en Jeremia 51 : 27. Een berg met de naam Ararat ligt in het grensgebied van Oost – Turkije en Armenië. Deze vulkanische berg is tegenwoordig 5165 meter hoog en is met deze respectabele hoogte de hoogste van de honderden bergen in dit gebied. Noach en zijn familie hebben volgens de verklaring van de Septuaginta precies een jaar in de ark doorgebracht. Er zijn door schriftonderzoekers diverse verklaringen gedaan om symboliek te ontdekken in de getallen, maar dat is niet gelukt. Het is aannemelijker dat de chronologische gegevens puur de langdurige tijd van de vloed hebben willen aangeven. 

Al na 40 dagen opende Noach het venster dat hij in de ark gemaakt had. Vanuit de ark waren de toppen van de bergen zichtbaar, ( vs 5 ) maar het lager gelegen gebergte niet. In de oudheid was het heel gewoon dat zeelieden vogels meenamen op hun schip om met behulp van hen de richting naar het vasteland te vinden. De raaf is een onrein dier ( Lev. 11: 15 / Deut. 14 : 14 ) De vogel gaat steeds heen en weer, en kan dus ook weer even naar de ark terugkeren om daarna weer weg te vliegen. Dit gebeurt totdat de ark droogvalt. ( vs 7 ). Voor de roofvogel zal er wel aas te vinden zijn. Daarna laat Noach een duif gaan, een rein dier ( Lev. 1 : 14 ), om te zien of de akkerbodem als droog is. Maar het dier vindt nog geen rustplaats en keert terug naar de ark. Een week later brengt de duif een vers olijfblad mee ( vs 10 , 11 ) Een olijfboom groeit in dalen, maar ook op hellingen. Een volgroeid blad is 6 tot 8 cm lang en 1,5 cm breed. Het is een vers blad, wat aangeeft dat er weer nieuw blad ontstaan is aan een boom of boomstronk die de vloed overleeft heeft. ( Ezech. 17 : 9 ) De duif en de olijftak zijn later symbolen geworden voor vrede en vriendschap ( Psalm 52 : 10 ). Een week later keert de duif niet meer terug. Daaruit kun je concluderen dat de situatie op aarde er gunstig uitziet. De aarde is gereed voor een nieuw begin! 

De aarde moet er heel anders uitgezien hebben dan voor de vloed. De wereld die er eerst was, was vergaan. De aarde die opnieuw zichtbaar werd, moet enorm geleden hebben onder erosie, en nauwelijks bewoonbaar zijn geweest. Maar te midden van de sporen van dood en verderf mag er een nieuw bestaan opgebouwd worden. Noach en zijn familie moeten wel in diepe verwondering over de aarde zijn gelopen. Misschien zagen ze nog wel resten van mensen liggen, maar zij waren gespaard gebleven. Het was alles de verkiezende liefde van God, de Vader. 

Zo is de Heere, Hij begon met een volmaakte schepping. Een schepping die Hij niet in de steek liet na de zondeval. Tot op de dag van vandaag toont Hij ieder die er oog voor heeft, Zijn goedheid, trouw, en genade. De dood is na de zondeval een droevige realiteit geworden, maar ook daarin wil Hij met ons zijn. Hij zal ons geleiden tot de dood toe. Daarna zal Hij ons opnemen in Zijn heerlijkheid! ( Wordt vervolgd )