Exodus 14 : 18 – 23

Mozes ging terug naar zijn schoonvader Jetro en zei tegen hem: “ Ik zou graag teruggaan naar Egypte om te zien of de mensen van mijn volk nog in leven zijn. “ “ Ga in vrede “ antwoordde Jetro. De Heer zei Mozes nog in Midjan dat hij veilig naar Egypte kon terugkeren, aangezien iedereen die hem naar het leven had gestaan, gestorven was. Mozes zette zijn vrouw en kinderen op een ezel en ging op weg terug naar Egypte. De staf van God hield hij in zijn hand. Toen zei de Heer tegen Mozes: “ Nu jullie teruggaan naar Egypte moeten jullie daar de farao alle wonderen laten zien waartoe Ik je de macht heb gegeven. Ik zal ervoor zorgen dat hij hardnekkig weigert het volk te laten gaan. En dan moet jij tegen de farao zeggen: “ Dit zegt de Heer: “ Israël is Mijn Zoon, Mijn eerstgeborene. Ik heb je bevolen Mijn Zoon te laten gaan, maar dat heb je geweigerd. Daarom zal Ik je eerstgeboren zoon doden. “ 

Geen enkel argument van Mozes was in staat geweest om de plannen die Jahweh had te doen stoppen. Hoewel de toorn van de Heere over Mozes ontstoken was ( vs 14), bleef Hij met Mozes redeneren totdat Hij hem overwonnen had. Wat Mozes nog niet besefte, was het feit dat hij inderdaad geen redenaar of leider kon zijn tot het moment dat de Heilige Geest van God hem dat zou maken. God houdt geen rekening met onze gaven, Hij zendt wie Hij zenden wil, en maakt vervolgens die persoon bekwaam voor zijn of haar roeping. Tegenover de zwakheid van Mozes herinnerde Jahweh hem aan Zijn eigen macht. ( vs 11 ) Onverhoopt ging Mozes dan ook op weg naar zijn schoonvader. Jetro was de pater familias, zonder zijn toestemming kon Mozes niet weggaan. En zo gebeurde het dat Mozes zijn schoonvader vroeg om hem terug te laten gaan naar zijn volk. Maar Mozes repte met geen woord over de openbaring van de Heere in de brandende braambos. De strijd in zijn binnenste moet nog niet beslecht zijn geweest. Mozes had al jaren geen verse toevoer van geestelijke kracht meer ervaren, hij had niet met God gewandeld zoals Henoch dat had gedaan, want het zou spoedig blijken dat hij zijn godsdienstige plichten niet had waargenomen. Het was duidelijk dat hij de lange reis terug naar Egypte nodig had om meer gedetailleerde informatie van Jahweh te ontvangen. 

De oudere Jetro liet Mozes zonder meer gaan. Hij zegende hem zelfs. Jahweh hield Mozes nauwlettend in de gaten, en bemoedigde hem onophoudelijk. Hij verzekerde Mozes van Zijn voortdurende aanwezigheid en zei dat de farao’s die hem had willen laten doden niet meer in leven was. De kust was vrij om terug te gaan. 

En zo vertrok Mozes met Zippora en zijn zonen. Alles wees erop dat zijn vertrek definitief was. De staf – het teken van zijn dienaarschap aan Jahweh – hield hij in zijn hand. 

Met weemoedige ogen zag Jetro zijn geliefde kinderen en kleinkinderen vertrekken. De tranen liepen over zijn gezicht terwijl hij zijn geliefden steeds kleiner zag worden. Een stofwolk was alles wat nog restte. Jetro`s ogen liepen over, maar zijn wijze hart had de weg van God herkend.
Hij had een rijk geklede Egyptische prins zien komen, en zag een door het leven geharde herdersman wegtrekken. 

Ze waren nog maar nauwelijks vertrokken, of de stem van Jahweh klonk. Mozes zou tot aan zijn dood door de Elohim persoonlijk geleid worden. Van dag tot dag, van ogenblik tot ogenblik. Nooit zou de Heere God hem nog alleen laten. Wat een voorrecht om zo met God een missie te beginnen! God zou niet alleen Zelf tot Mozes spreken, Hij zou ook mensen, middelen, en wegen scheppen om Zijn geliefde kind te leiden, en hem anderen aan te laten sturen. Mozes zelf had de meest volmaakte coach die een mens zich maar wensen kan aan zijn rechterhand.  

Jahweh bereidde Mozes voor op het feit dat de woorden die hij moest spreken, en de tekenen die hij daarbij moest laten zien geen enkel effect zouden scoren bij de onbekende farao. God zou het hart van de koning verharden. Mozes wist dat al, de Heere had hem daarop voorbereid. Mozes kreeg nu instructies hoe hij op deze situatie moest reageren. 

Als een profeet van JHWH moest hij de farao wijzen op het feit dat Zijn God het volk Israël intens liefhad. Het slavenvolk, waarvan de farao dacht dat hij ermee kon doen en laten wat hij wilde was Gods oogappel. Hij had het lief zoals iemand een eerstgeboren zoon liefheeft. ( vgl. Jer. 2 : 3 / Hosea 11 : 1 ) 

Gods hart brandde bij het zien van het lijden van Zijn volk. Hij kon het niet langer aanzien, zo verzekerde Hij Mozes. Maar omdat de farao geen enkel oor zou hebben naar een totale amnesty voor de Israëlieten, zou God hem treffen in zijn eigen grootste liefde: die voor zijn eerstgeboren zoon. 

Mozes oren tuitten. Hij had de dramatische climax en profetie van Jahweh al bij zich, voordat hij ook maar iets van zijn volk en van de farao had gezien. Het zou weer eens blijken dat geen enkel drama de Heere God van Zijn plan af zou laten brengen. Het moest allemaal heenleiden naar het feit dat Zijn heilsplan de loop van de geschiedenis in vervulling zou doen gaan! 

 

Wat een bemoediging voor ons die zoveel eeuwen na Mozes leven. Niets of niemand kan Gods plan voor ons leven doorkruisen, zonder Zijn wil. Hij zal met ons, en met ons leven doen wat Hem goed dunkt.  Het mooiste is, dat wij er altijd van overtuigd kunnen zijn, dat Hij het allerbeste met ons voorheeft. Ga Mozes! God zal met je zijn!