1 Kronieken 16

Loof de Heer, roep luid Zijn Naam. Maak Zijn daden bekend onder de volken. Spreek vol lof over Zijn wonderen. Beroem u op Zijn heilige Naam. Wees blij van hart, u die de Heer zoekt! Zie uit naar de Heer en Zijn macht. Zoek voortdurend Zijn nabijheid. Gedenk de wonderen die Hij heeft gedaan. De oordelen die Hij heeft uitgesproken, nageslacht van Israël, Zijn dienaar, kinderen van Jacob, door Hem verkoren! Hij is de Heer, onze God. Zijn besluiten gelden over de hele aarde. ( 1 Kronieken 16 : 8 – 14 ) 

Het Bijbelboek Kronieken beschrijft het bewind van koning David, en staat bijna helemaal in het teken van de voorbereidingen op de bouw van de tempel. De auteur wilde graag vertellen hoe David – na de verovering van de hoofdstad waarin de tempel moest worden gebouwd – het verplaatsen van de ark van het verbond naar Jeruzalem op zich nam, en tegelijkertijd de aanbidding ervan organiseerde. Het is niet zeker wie de auteur geweest is, er gaan stemmen op om het auteurschap aan Ezra of Nehemia toe te schrijven, maar er zijn teveel verschillen qua taalgebruik. Bovendien zijn er te veel tegenstellingen met betrekking tot de aandachtspunten en hoofdzaken van de verschillende Bijbelboeken. Daarom noem ik de auteur voor het gemak maar de kroniekschrijver. 

De ark werd opgesteld in het midden van de tent die David daar had opgericht. Er werden volop brand – en slachtoffers gebracht voor Gods aangezicht. De toegestroomde menigte kreeg een zegen opgelegd in de naam van de Heere, de God van Israël. Het zegenen was in het Oude Testament bij uitstek aan de priesters toevertrouwd, maar ook anderen mochten dat doen. Denk maar aan de zegeningen die de aartsvaders uitspraken. 

God wilde Zijn volk zegenen omdat ze de ark naar Jeruzalem hadden gebracht, op een manier die helemaal strookte met Zijn wil. Deze zegen mocht David overbrengen en doorgeven aan Zijn volk. Iedere Israëliet kreeg een traktatie in de vorm van een rond stuk brood, een dadelkoek en een rozijnenkoek. David deelde uit van de materiële zaken die voortkwamen uit de zegen van God. Daarin zit iets heel moois, zou de traktatie op onze verjaardag van dit mooie ritueel afstammen? 

Hierna stelde David dienaren aan uit de kring van de Levieten. Zij kregen de schitterende taak toebedeeld om de Heere, de God van Israël in herinnering te brengen, Hem te loven, en te prijzen. De eredienst van God was een erezaak voor de koning. Met grote precisie stelde hij mannen als Asaf en Zecharja aan. Acht mannen moesten op de harp en de lier spelen, terwijl Asaf de cimbalen bediende. Twee priesters moesten regelmatig op de trompetten blazen voor de ark van het verbond van God. Dit was een blijvende instelling, en David werd door deze acties de onbetwiste organisator van de eredienst. Nadat David al deze heilige zaken geregeld had, gaf hij Asaf en zijn familieleden de opdracht om voortaan bovenstaand danklied voor de Heere te zingen. En zo gebeurde het! 

Het lied van David bestaat uit drie delen en bevat elementen uit verschillende Psalmen. 

Het eerste deel was een oproep aan het volk Israël om de Heere te loven, Zijn Naam aan te roepen, en Zijn wonderdaden onder de volken bekend te maken. In vers 13 – 19 kun je lezen dat David vooral teruggreep op de tijd van de aartsvaders. Dat was een tijd waarin er slechts een kleine groep was die Gods trouw mocht ervaren. 

Maar die tijd was voorbij, want David riep het hele volk op om voor God te zingen en te musiceren, en al Zijn wonderen te bezingen. Alle toehoorders op hun beurt, moesten zich beroemen in Gods heilige Naam, en ieder mens die zoekend was, moest zich in Hem verblijden terwijl ze hun handen vol hadden met de geschenken die zojuist uitgedeeld waren. 

Daarbij bleef het niet, de Israëlieten moesten zich voortdurend in blijven spannen om het aangezicht van de Heere te zoeken, en naar Hem en naar Zijn kracht te blijven vragen. Wie wilde komen tot het heilige einddoel: het verkondigen van Gods daden onder de volken, die moest eerst Gods aangezicht zoeken. 

David pauzeerde even, om een nieuwe oproep te doen aan het volk. Een oproep om de Heere en Zijn grote daden te gedenken. Vers 12 – 14 zijn gewijd aan de daden van God, en vers 15 – 22 op Zijn verbond. De Israëlieten moesten dus de wonderen blijven herdenken, maar ook de oordelen die God over hen uitgesproken en volvoerd had. Trouwens, niet alleen over Zijn eigen volk, maar ook over de hele wereld. 

De Heere is onze God, Zijn wetten en regels gelden voor iedereen. Vergeet Zijn beloften nooit. Hij gaf Zijn regels, voor altijd.  Het gedeelte over de wonderdaden sloot David af met de verklaring dat de Heere de God van de Israëlieten was, en dat Zijn oordelen over de hele wereld gaan ( vs 14 ). Die verklaring gold niet alleen voor slechte Israëlieten, maar voor alle vijanden en boosdoeners die er op aarde waren. God is de bestuurder van de hele schepping, en alles wordt door Hem volgens Zijn normen van het recht beoordeeld. 

De Israëlieten moesten het verbond met God voor altijd blijven gedenken. Bovendien had Hij zijn volk bescherming beloofd. Niemand mocht hen onderdrukken. Als een koning hen wilde aanvallen, dan strafte God hen meteen. God zei: blijf weg van de leiders die Ik heb uitgekozen. Doe Mijn profeten geen kwaad. 

Zo paste God de kracht van het verbond toe in vroeger tijden. Zo doet Hij dat nog tot op de dag van vandaag. God zegent Zijn volk en beschermt het tegenover iedereen die het kwaad wil doen. 

Deze bescherming uit het verleden gaf David moed en kracht voor de toekomst. En zo mogen wij dit Bijbelgedeelte ook vandaag nog op ons eigen leven toepassen. De tekst had grote waarde voor de Israëlieten die zich ten tijde van de Kronieken als een kleine minderheid vaak kwetsbaar gevoeld hebben binnen het grote Perzische rijk. 

De laatste oproep die David deed, was aan de hele aarde gericht.

Hij riep iedereen op om te zingen voor de Heere, en stimuleerde hen om van dag tot dag Zijn heil bekend te maken. De reden is overduidelijk: Hij is groot en zeer te prijzen. Daarnaast is Hij meer geducht dan alle goden. Hij is onze eer en geschenken waard. 

De woorden en daden van David –  daar op die dag en in die tijd van zijn regering – maakten grote indruk op het volk. De Heilige Geest was erbij en iedereen was overtuigd van het feit dat het goed was. Toen David zijn rede beëindigd had zei het hele volk dan ook:  Amen! Dank de Heer!

Ik draag deze tekst op aan een jarige vriend. Wens hem en zijn dierbaren Gods zegen voor de onbekende toekomst! 

https://www.youtube.com/watch?v=bSdU4WN_BRs