1 Korintiërs 12 : 12 – 27

De apostel Paulus had het razend druk om de jong gestichte gemeenten te leiden en in te richten. De melting pot aan culturen gaf nogal eens aanleiding tot frictie. Iedereen had zijn eigen achtergrond, temperament en karakter. Onvermoeid was Paulus in de weer. Hij stelde verschillende punten aan de orde met betrekking tot het leven als gemeente en dan met name betreffende de eredienst, de verhouding tussen mannen en vrouwen, de maaltijd van de Heer, hoe men om moest gaan met de gaven van de Geest. Paulus baseerde zijn richtlijnen op de gemeenschappelijke belangen: de onderlinge liefde en de opbouw van de gemeenten. Tegelijkertijd vergat hij ook het getuigenis niet dat er van de gemeenten uit moest gaan naar buitenstaanders. In tegenstelling tot wat de mensen uit Korinthe dachten, kwamen er in de eredienst niet zomaar een groep losse individuen samen, maar waren de samenkomsten een gemeenschapsgebeuren waarbij iedereen zijn eigen plaats innam. Iedereen werd geroepen om mee te doen ( mannen zowel als vrouwen, rijken zowel als armen ). 

Met alles wat Paulus de gemeenteleden voorhield over mannen en vrouwen ( 1 Kor. 11 : 2 – 16 ) leek het erop dat Paulus een verkeerde opvatting van de Korintiërs over de verschillen tussen de seksen wilde corrigeren. Hun onjuiste overtuiging hield verband met het verkeerde idee dat ze hadden over de plaats van het lichaam bij de redding. Sommige Korintiërs leken elk onderscheid tussen man en vrouw af te willen schaffen. Om die reden wilde Paulus benadrukken dat bij het verlossende werk van God de scheppingsorde gehandhaafd bleef. Mannen en vrouwen behielden bij hun optreden in de gemeente elk hun eigen plaats. Bovendien kregen ze hun eigen unieke gaven toebedeeld. Al deze gaven bij elkaar gaven het lichaam van Christus, de gemeente, zijn veelkleurige aanzien. De verscheidenheid aan gaven die er was binnen de gemeente is eigenlijk een weerspiegeling van de vele eigenschappen die bij God te vinden zijn. ( 1 Kor. 12 : 4 – 6 ) Al die verschillende manieren waarop de Geest zich uit, hebben één oorsprong – de Heilige Geest, en één Doel – het nut en welzijn van de gemeente. 

Om het allemaal nog wat duidelijker te maken, nam Paulus het lichaam als voorbeeld. In de oudheid werd het beeld van het lichaam regelmatig gebruikt om daarmee een sociale groep aan te duiden. Daarachter stak de bedoeling om de gemeenteleden ervan te overtuigen dat iedereen zijn of haar eigen plaats had, en bovendien van elkaar afhankelijk was. De Heilige Geest vormt op deze manier vóór het eind der tijden een volk voor God dat de vervulling van Zijn beloften meemaakt. ( Hand. 2 : 16, 17 ) Ook de Samaritanen ( Hand. 8 : 16 ) en later de heidenen ( Hand. 10 : 44 / 11 : 15 ) hebben op hun beurt de doop met de Heilige Geest meegemaakt toen het Koninkrijk ook voor hen openging. Sindsdien wordt iedereen die Jezus Christus als Heer belijdt ingelijfd bij dit ene lichaam ( 1 Kor. 12 : 12 ) waar verschillen in afkomst niet meer tellen. ( vgl. Gal. 3 : 28 ) De Heere Jezus Christus is alles in allen geworden! Dat betekent natuurlijk niet dat mensen die zich ergens enorm voor inzetten geen waardering voor hun inzet of gaven mogen ontvangen. Het betekent dat er niemand binnen de christelijke gemeente tekort gedaan wordt, of zich niet gewenst weet.