Wetenschapper

Yven is een stille rustige jongen. Donker van huidskleur, een tikje melancholische blik. Hij oogt veel ouder dan de 14 levensjaren die hij telt. Deze jongen heeft al heel wat rondgezworven tijdens zijn jonge leven. Zijn droom: wetenschapper worden. 

Ik kijk hem serieus aan. “ Gaaf dat je dat wil. Maar het duurt wel lang. Je bent niet zomaar een wetenschapper Yven “ zeg ik. Snapt hij helemaal. Hij zit op de praktijkschool, dan begin je bij niveau 1. En hij woont nog maar twee jaar in Nederland. Ik vind dat hij zijn Nederlands aardig beheerst. Hij lijkt me intelligent. Heeft taalachterstand natuurlijk, en veel meegemaakt. 

“ We gaan eerst eens een mooie stageplek voor je zoeken. “ zeg ik. Zijn ogen beginnen te stralen. “ Maar je moet dan wel iets laten zien. Niet de hele tijd filmpjes kijken als je op Snappet moet werken. En goed meedoen in de gesprekken, want zo leer je de taal het snelst. “ 

Het werkt. Hij werpt zich met nieuw elan op zijn schooltaken. Ik vind het aandoenlijk om zijn donkere krullen over oer-Hollandse spellingsproblemen gebogen te zien. 

Het lukt nog niet zonder slag of stoot om hem een stageplek te bezorgen. “Het liefst in het jeugdwerk juf. “ Ik ga naarstig op zoek, gesteund door regelmatige appjes van de kant van Yven. “ Goede avond mevrouw, ik weet niet waar me rooster liegt zo daar voor weet ik niet welk dagen in naar stage kan toe gaan. “ Elke app eindigt met : “ is goed mevrouw “ Hij is ontzettend beleefd, deze superlieve leering. 

Eindelijk is het zover. We hebben in principe een stageplek gevonden in het jeugdwerk. Zenuwachtig loopt hij naast me het kantoor van de betreffende instantie binnen. We ontsmetten onze handen, zetten mondkapjes op en af en beginnen een geanimeerd gesprek met een jonge enthousiaste stagebegeleidster. Ze vertelt over haar studie, hoe ze opgeklommen is van MBO naar een wetenschappelijke studie, over het jeugd en jongerenwerk, en over de activiteiten die georganiseerd worden. Ik luister geboeid, wat gaaf zoveel leuke activiteiten! Wat wordt er veel gedaan in het buurt en in het jongerenwerk. Te gek. 

Naast mij komt Yven helemaal tot leven. Zijn verlegen blik verlevendigd zich, hij geeft antwoord en voor we het weten is alles in kannen en kruiken. Zijn stage kan beginnen! Vrolijk lopen we het kantoor uit. Yven zegt dat hij ” nooit van ze leven alleen zoiets gedurfd had.” 

“ Moet je jou zien man! “ zeg ik. “ Nog even, en je bent wetenschapper! “