Fariba is een van de vele buitenlanders die in Nederland zijn komen wonen om een nieuwe toekomst op te bouwen. Dat is erg moeilijk. In de eerste plaats komen veel asielzoekers getraumatiseerd binnen. Ze hebben soms alles achtergelaten in het land van herkomst. Familie en al hun bezittingen.Het kan ook zo zijn dat ze hun gezin achter hebben moeten laten. Hier in Nederland moeten ze de taal leren. Niet alleen de taal is totaal anders, maar ook de gewoonten en gebruiken. Niets lijkt meer op hoe het vroeger was.
De een past zich veel sneller aan dan de ander.
Taalmaatjes zijn is een dankbare taak. Je leert je maatje op een ontspannen manier de Nederlandse taal aan. Je neemt je hem of haar eens mee naar de winkel, of maakt een wandeling in de natuur. Alles is leerstof. Boterbloem en fluitenkruid, de weg, de bomen en de voorbijgangers. Je luistert naar hun verhaal. Je geeft ze gewoon een beetje gezelligheid en blijdschap mee. Daar kunnen ze weer op verder.
Je leert je taalmaatje Nederlands, maar niet in de klas. Je kunt de tijd die je aan een nieuw taalmaatje besteed zelf indelen. Gemiddeld een jaar geeft ze ruim gelegenheid om kennis te maken met de nieuwe cultuur. Dit leuke vrijwilligerswerk geeft je zelf ook leerstof mee. Je beseft weer eens hoe goed je het eigenlijk hebt, met alle mensen van wie je houdt om je heen, leven in vrijheid en vrede. Je hoort niet elke nacht geweerschoten, of gevangenisdeuren dichtslaan. Je hoeft geen psycholoog te bezoeken om trauma`s kwijt te raken. Je bent vrij!
