Ruth 1 : 6 – 22A

Op een dag hoorde Naömi dat de Heer medelijden gekregen had met Zijn volk. Hij had een einde gemaakt aan de honger in Juda. Daarom besloot Naömi terug te gaan naar haar eigen land. Ze ging weg uit Moab, waar ze al die tijd had gewoond. En allebei haar schoondochters gingen met haar mee. Maar onderweg zei Naömi tegen haar schoondochters: Nu moeten jullie teruggaan naar huis, naar je eigen moeder. Ik hoop dat de Heer goed voor jullie zal zijn. Want jullie zijn ook altijd goed voor mij en voor mijn zonen geweest. Ik hoop ook dat de Heer jullie allebei weer een man zal geven, en ook kinderen. Naömi kuste haar schoondochters om afscheid te nemen. Maar die begonnen te huilen. Nee  zeiden ze We willen met u mee, naar Uw volk. Naömi zei nog een keer: Maar kinderen, ga toch terug! Waarom zouden jullie met mij meegaan? Denken jullie dat ik nog zonen kan krijgen? Zodat jullie met hen kunnen trouwen? Echt, jullie moeten teruggaan. Ik ben te oud om opnieuw te trouwen. Stel je voor dat ik vannacht nog met een man zou slapen en dat ik nog zonen zou krijgen. Kunnen jullie dan wachten tot die volwassen zijn? En kunnen jullie zo lang alleen blijven? Nee, kinderen! De Heer is tegen mij. Daarom heb ik zoveel ongeluk. En daarom moeten jullie niet met mij meegaan. Toen begonnen Orpa en Ruth weer te huilen. Orpa kuste Naömi en nam afscheid. Maar Ruth sloeg haar armen om Naömi heen. Naömi zei tegen Ruth: Kijk, je schoonzus gaat terug naar haar volk en haar god. Ga toch met haar mee! “ Maar Ruth antwoordde: Zeg toch niet steeds dat ik terug moet gaan! Ik laat u niet in de steek. Waar u woont, daar wil ik ook wonen. Uw volk is mijn volk, en Uw God is mijn God. Waar u sterft, daar wil ik ook sterven, en daar wil ik ook begraven worden. Alleen de dood kan ons scheiden. De Heer mag mij straffen als ik u in de steek laat. Toen begreep Naömi dat Ruth beslist met haar mee wilde gaan. Daarom zei ze er niets meer over. Samen gingen ze verder naar Bethlehem. ( Ruth 1 : 6 – 19 ) 

Het lijkt erop dat de auteur haast gehad heeft om de begindetails van het verhaal te schetsen, want vanaf vers 7 gaat de schrijver over tot een meer gedetailleerde beschrijving van de gebeurtenissen. Na de dood van haar man en zonen richtte Naömi zich op haar schoondochters. Ze was een liefhebbende schoonmoeder. De beide weduwen dachten er na het sterven van Machlon en Chiljon niet aan om terug naar hun ouderlijk huis te keren. 

Op een dag bereikte Naömi het goede nieuws dat haar land de hongersnood te boven gekomen was. Bethlehem had een overvloedig oogstjaar beleefd. Vanaf dat moment kon Naömi nergens aan denken dan aan een repatriëring naar haar geboorteland. Moab was een trieste plaats geworden, vol bittere herinneringen. Hoewel Naömi Elimelech, Machlon en Chiljon achter zou moeten laten, wist ze dat er bij hun graf niets meer te vinden was van haar vroegere geluk. De doden praatten niet meer terug en konden haar verdrietige hart niet troosten. Naömi hoefde er niet lang over na te denken, ze pakte haar bezittingen bij elkaar, en vertrok. 

Orpa en Ruth waren hun geluk ook kwijt. Het enige wat hen nog met Machlon en Chiljon verbond was Naömi. Daarom gingen ze met haar mee. Orpa had er geen notie van waar ze anders haar geluk moest zoeken, Ruth wist dat wel. Ze had bij het sluiten van haar huwelijk haar hart niet alleen aan Machlon gegeven, maar ook aan de God van Israël.De drie vrouwen waren een schitterend voorbeeld van een goede verhouding tussen een schoonmoeder en haar aangetrouwde kinderen. 

Terwijl ze onderweg waren overdacht Naömi de situatie. Nadenkend zei ze tegen Orpa en Ruth dat het maar beter was om terug te gaan naar hun eigen moeder en naar hun ouderlijk huis. Ze prees haar schoondochters dat ze zo goed voor haar en haar zonen geweest waren. Ze keek ook vooruit en wist dat er in haar geboorteplaats geen plek was voor buitenlandse vrouwen. Daarom maakte ze korte metten met hun verdrietige woorden. Ze gaf haar dochters een afscheidszoen en wilde alleen verder reizen. Maar bij het horen van haar hartelijke woorden barstten de beide vrouwen in tranen uit. In eerste instantie wilden ze er geen woord over horen dat ze terug moesten gaan naar hun ouderlijk huis. Maar er was geen praten aan, Naömi maakte hen zondermeer duidelijk dat er totaal niets op hen wachtte in Bethlehem. Ze zouden er buitengesloten worden. Bovendien was Naömi te oud om nog kinderen te kunnen krijgen. Trouwens, dan zou het leeftijdsverschil veel te groot zijn om haar schoondochters nog gelukkig te kunnen maken. Naömi had haar schoondochters niets anders te bieden dan het bittere lot van een weduwe. 

Nadat Naömi het gesprek beëindigd had, begon Orpa opnieuw te huilen. Ze was overtuigd dat Naömi gelijk had, en maakte zich gereed voor de terugweg. Maar Ruth dacht er niet over. “ Geen sprake van! “ riep ze uit. “ Ik wil er niets meer over horen. Vraag me niet meer om u in de steek te laten, en terug te gaan. Ik ga met u mee. Ik wil zijn waar u bent, en slapen waar u slaapt. Het volk waartoe u behoort dat kies ik als mijn volk, en de God die u dient kies ik als mijn God. Waar u sterft daar zal ik ook sterven en daar zal ik ook begraven worden. Ik neem de Heer als mijn Getuige dat alleen de dood mij van u zal scheiden. “  

Deze uitdrukkingen geven weer hoe nauw de band tussen een volk en zijn god was. Als Ruth voor Naömi koos, dan koos ze bewust voor haar volk, en de God die ze diende. 

Het is geen vraag of Ruth veel om haar schoonmoeder gaf. Ze hield zoveel van Naömi dat ze liever met haar meeging naar een leven als weduwe, dan dat ze terugkeerde naar haar eigen volk en de afgoden van Moab. Ze zag er geen heil in om een Moabitische man te trouwen en weer terug te vallen in de afgodendienst. Ruth, de Moabitische zwoer trouw aan Naömi en de naam van de Heer, de God van Israël! 

Alles was gezegd. Naömi zag wel in dat er aan het besluit van Ruth niet te tornen viel, en ze liet het voor wat het was. 

Samen reisden Ruth en Naömi naar Bethelem.