Rome ( 3 )

Er is in de hele wereld geen weg zo beroemd als de Via Appia.
De step on, step off bus verlaat de buitenwijken van Rome, het wordt steeds stiller, de verkeersdrukte neemt af. We stappen uit op de grote platte stenen van de Via Appia. Het is alsof we in een wereld terechtkomen die eeuwen geleden stil is blijven staan. 

De Via Appia is één van de oudste wegen van Rome,en vormt een belangrijke toegangsweg tot de stad. Oorspronkelijk liep de Via Appia helemaal tot Brundisium, dat in de hak van Italië ligt. De weg is vernoemd naar Appius Claudius Caecus, een Romeinse consul die in 313 v Chr. opdracht gaf om de weg aan te leggen. Hij wilde dat het Romeinse leger in staat was om zich sneller voort te bewegen, maar ook dat het transport van goederen beter gecoördineerd verlopen kon. 

De bijnaam voor de Via Appia is ‘ Regina Viarum ‘ , de koningin der wegen. De weg is eeuwenlang een ware levensader geweest en voert handelsreiziger, soldaat of pelgrim door prachtig natuurschoon. Daaraan heeft de Via Appia zijn naam dan ook te danken. Een deel van de weg bestaat nog steeds uit authentieke grote afgeplatte stenen die de slijtage van vroegere karrensporen laat zien. Groene cipressen, oude mooie huizen, en restsporen van kastelen maken de omgeving intrigerend en romantisch. 

Vanuit Rome begint de Via Appia bij de Porto San Sebastiano. Aan de rechterkant van de weg vind je een muur, waarin de eerste mijlpaal ter wereld is ingemetseld. 

We lopen ontspannen over de weg en genieten van de schitterende natuur en de kwinkelerende vogels. Wat verderop komen we de Domine Que Vadis Kerk tegen. Volgens de legende heeft de Heere Jezus hier een ontmoeting gehad met de apostel Petrus.
Petrus ontvluchtte op aandringen van de christengemeente te Rome de stad om uit te wijken voor de heftige christenvervolgingen. Keizer Nero-  die de woede van de bevolking over de grote brand te Rome wilde afkopen – had de christenen de schuld gegeven van het ontstaan van de brand. Er waren felle vervolgingen losgebarsten die talloze onschuldige burgers het leven hadden gekost. De gemeente wilde graag het leven van hun geliefde apostel sparen en stelde Petrus voor om het verloop van de gebeurtenissen buiten de stad af te wachten. Daarom liep Petrus op de Via Appia. Volgens de legende kwam er daar op die weg een man naast hem lopen. ‘ Que vadis?’ vroeg Petrus belangstellend. Daarop antwoordde de man dat hij op de terugreis was naar Rome om opnieuw gekruisigd te worden. Na deze woorden uitgesproken te hebben verdween de man uit zicht. Het enige wat er van hem achterbleef was een afdruk van zijn voetstappen. Petrus bedacht dat het Jezus moest zijn geweest en begreep de boodschap. Hij keerde terug naar Rome, om samen met zijn geloofsgenoten te lijden. Petrus is uiteindelijk gekruisigd. Deze legende wordt al sinds het jaar 354 verteld. 

We naderen de catacomben. In de Romeinse tijd was het verboden om binnen de stadsmuren doden te begraven. Daarom werden er diverse begraafplaatsen langs de uitvalswegen geplaatst.  Het was alleen rijke patriciërsfamilies toegestaan om langs de Via Appia doden te begraven. In deze catacomben liggen ook veel christenen begraven, die tijdens de vervolgingen omgekomen zijn doordat ze voor de leeuwen werden gegooid. Ze weigerden hun geloof in Jezus Christus op te geven. 

De Via Appia herinnert niet alleen aan het klassieke Rome, maar getuigt ook van het begin van het Christendom. De graven van de eerste christenen bevinden zich diep onder de grond. Zo draagt de catacombe van Domitilla de naam van een christelijke adellijke familie die dit gebied tot zijn eigendom rekende. Hebben zij hun bezit ter beschikking gesteld aan de christelijke families die hun doden wilden begraven? 

Veel minder bekend – maar uiterst vermeldenswaardig – is het feit dat er ook een crypte in de catacomben is , gevuld met 335 sarcofagen van omgekomen Italianen. Zij waren voor het merendeel Joden en vielen tijdens WO II als slachtoffer van een vergeldingsactie van het onmenselijke Nazi -regime. Ze werden in de vroege morgen van 24 maart 1944 gefusilleerd. 

We gaan met een gids de catacomben in en luisteren geboeid naar zijn uitleg. We dalen af in de lange smalle gangen, en proberen ons voor te stellen hoe de doden hier gebracht werden. Het moet een ongelooflijk karwei zijn geweest om de graven in de harde rotswand uit te kappen. De gids wijst ons ook op de vele kindergraven die er zijn. Op de rechterfoto hieronder zie je inscripties van de vis en de duif, beiden symbolen van het christendom. De vis was het geheime teken dat de christenen in het zand tekenden wanneer ze dachten een geloofsgenoot ontmoet te hebben. Het woord : ‘ ichtus ‘ betekent ‘ vis ‘ in het Grieks, en is samengesteld uit de beginletters van de Griekse woorden voor Jezus Christus, Zoon van God, Redder. 

In tegenstelling tot de verhalen uit de kerkgeschiedenis waren de catacomben overigens geen vluchtplaatsen voor de christenen om aan de vervolgingen te ontkomen. De catacomben waren goed bekend onder de autoriteiten. In totaal waren er meer dan 50 catacomben in Rome, verpreid over een lengte van zo’n 150 kilometer.  

Weer buiten gekomen ademen we de heerlijke lentelucht in. We zien in de schitterend aangelegde  tuinen een mooie sculptuur van de Goede Herder staan. Ja, Jezus was ook hier.