Psalmen 19 : 1 – 8

Een lied van David. Voor de zangleider.
De hemel vertelt aan alle mensen hoe machtig God is.
De hoge hemel laat aan iedereen zien wat God gemaakt heeft: de zon, de maan en de sterren.
De hemel vertelt het elke dag,
De hemel zegt het iedere nacht, in een heel eigen taal.
Het is geen gewone taal, geen taal met woorden.
Het is een taal zonder geluid.
Toch gaat het bericht de hele aarde over, het gaat de hele wereld rond.
God gaf de zon een plaats aan de hemel.
Elke ochtend komt de zon stralend te voorschijn.
Dan begint hij de weg die hij elke dag gaat.
Aan het einde van de hemel komt de zon op,
Aan het andere einde gaat hij onder.
Zo geeft hij warmte aan de hele aarde!

Psalmen 19 is een loflied dat de Heere God als Schepper vereert, het is een aubade die de woorden van Genesis 1 tot een machtige kroniek van Gods goedheid en waarheid maken. Je vind er overeenkomsten met de psalmen 8, 104, 29 en 65. Het is een psalm vol wijsheid, die de Thora hoog in het vaandel heeft staan. Je vind er elementen van een hymne en een gebed in terug. 

In dit psalter begint de dichter met de verheerlijking van de natuur, maar eindigt daar niet, zoals dat bij veel heidense volken het geval is. De heerlijkheid van God wordt ook waargenomen in de Thora, de heilige wet van God. 

Er is een duidelijk waarneembaar verschil tussen het eerste en tweede deel van de psalm. Veel verklaarders denken dat het oorspronkelijk twee liederen of gedichten zijn geweest. Toch zijn er ook onderlinge verbindingen tussen beide delen van het psalter. In de huidige vorm is het een absolute eenheid geworden, die erg mooi is om te lezen. 

David beschrijft in psalm 19 dat Gods schepselen – vooral de hemel en de loop van de zon –  uitbundig blijk geven van Zijn macht, wijsheid, en goedheid. Nog groter is de bijzondere genade die Hij aan Zijn volk bewijst door het openbaren van Zijn Woorden. Van de dingen die elke dag door de hele wereld gezien worden, roept de dichter zijn lezers op acht te slaan op de onzichtbare dingen . Je zou kunnen zeggen dat de dichter zijn lezers in een meeslepend betoog steeds hoger opleidt tot God. 

De auteur begint de hemel en het uitspansel te beschrijven. Deze natuurelementen verkondigen zonder woorden de eer en het scheppingswerk van God. Elke dag opnieuw, ook de nacht doet eraan mee. Onafgebroken wordt er voor de nauwkeurige waarnemer wijsheid en eer van God doorgegeven, dwars door alle eeuwen heen, tot op de dag van vandaag. 

David had zonder meer dichterlijke gaven die hij tot eer van God ingezet heeft. Zijn psalmen kregen daardoor de kracht van de Geest. Zo schrijft hij in psalm 19 dat God een tent in de hemel heeft opgeslagen voor de zon. Dat is de plaats waar zij blijft tot de nieuwe dag weer aanbreekt. Vanaf die plek staat de zon op, stralend als een bruidegom die zijn bruidsbed verlaat, en als een krijgsheld ten strijde trekt. Aan de ene kant van het firnament gaat de zon op, om aan de andere kant weer onder te gaan, terwijl er niets voor haar stalen en gloed verborgen blijft. Het licht en de invloed van de zon verklaren op een bijzondere manier de heerlijkheid van God. Van alle planeten is deze de meest opvallende en het meest nuttige voor de aarde,zowel voor haar gewassen als ook voor de mens. 

Deze verklaring wordt gedaan voor alle delen van de wereld ( vs 4, 5 ). Alle mensen kunnen deze door God geschapen, onsterfelijke predikers de wonderbare werken van God zien verklaren.