Psalmen 147 : 1 – 5

Halleluja!
Het is goed om voor onze God te zingen. Het is goed om Hem te eren met een lied. Want de Heer bouwt Jeruzalem weer op. Hij brengt Zijn volk weer terug. Zijn volk dat uit Israël weggehaald was. Hij geeft mensen weer hoop, Hij neemt hun pijn weg. De Heer heeft alle sterren gemaakt, Hij heeft ze een naam gegeven. Groot is onze Heer, Hij is machtig, machtig, en oneindig wijs. 

Psalm 147 is een lofpsalm. Veel verklaarders zijn de mening toegedaan dat het lied is ontstaan na de terugkeer van de Joden uit de ballingschap. Het is ook goed mogelijk dat dit psalter is ontstaan bij het eerste bouwen en versterken van Jeruzalem onder Nehemia ( Nehemia 12 : 27 – 43 ), of veel eerder, op het bijeenvergaderen van vluchtelingen die in de tijd van koning Saul uit de gunst waren geraakt of verbannen waren. De reddingsactie die het onderwerp van het psalter is, was door de Heere Zelf aangekondigd via de mond van Zijn heilige profeten. ( Jes. 11 : 12 / 44 : 26, 28 / Jer. 30 : 18 ) De Septuagint verdeelt de psalm in twee delen die beide dezelfde betekenis hebben: Voortdurend worden de grote daden van God verheerlijkt. Daarom past het lied buitengewoon goed binnen de serie Hallel Psalmen.
Binnen het lied is sprake van veel literaire verwijzingen en citaten van teksten uit het Oude Testament. ( Deut. 4 / Job 37 – 39 / Psalm 33 / Psalm 104 / Jesaja 40 – 66 ) De dichter heeft alle citaten kunstig verwerkt tot een nieuw lied, dat doet denken aan een Midrash, een Rabbijnse methode van Bijbelexegese. 

Psalm 147 is uit drie delen opgebouwd. Ze beginnen allemaal met een oproep tot lofprijzing. De openingsoproep valt prachtig samen met de afsluiting van de psalm, terwijl ze tegelijkertijd een inleiding vormt op het eerste deel van het psalter.  

“ Halleluja, prijs de Heere! “ Met deze en dergelijke woorden begint de dichter vers 1 en 12, om vervolgens te verklaren waarom de Heere lof en eer verdient. 

Het bezingen van de lof van God is goed, prijzenswaardig, lieflijk en prachtig. Door deze gevens te beklemtonen, bewijst de dichter dat het loven en prijzen van God niet alleen de Bron, maar ook de Godlover ten goede komt. De zanger is degene die zich verblijdt over het feit dat God de verdrevenen uit Jeruzalem bijeenvergadert. Je kunt hierbij denken aan het bouwen of herbouwen van de stad, maar het is ook goed mogelijk dat de dichter zich het vormen van een familie ten doel gesteld heeft. Het ‘ bouwen ‘ werd in het Oude Testament namelijk ook gebruikt met betrekking tot dit laatste. ( Deut. 25 : 9 ) Het herstel heeft niet alleen betrekking op de stad maar ook op haar inwoners.
De verdrevenen waren ballingen die na de inval door de Babyloniërs uit Juda waren weggevoerd. Deze mensen hadden traumatische gebeurtenissen meegemaakt, die lichamelijk en geestelijk letsel hadden achtergelaten. Ze waren ‘ gebrokenen van hart ‘ want het centrum van hun moed en wil waren hardhandig geknakt door de wrede oorlogspraktijken van het Babylonische leger. Daarbij had het Joods-orthodoxe deel van het volk ook zwaar geleden onder de afval van hun geloofsgenoten. Ze hadden daar aan de rivieren van Babel letterlijk en figuurlijk hun harpen aan wilgen gehangen.( Psalm 137 )

Maar nu was dat allemaal voorbij, en werd op een profetische wijze het herstel bezongen. De dichter van psalm 147 moet een sterk geloof gehad hebben. Vol overtuiging bezong hij de weergaloze kracht van God die de Schepper van de sterren was. Hij had de hemellichamen hun plaats en naam gegeven en stak ver uit boven de sterrenkundigen van Babel. 

God als Schepper komt naar voren!

“ Hij bepaalt het getal van de sterren, Hij roept ze allen bij hun naam. Groot is onze Heer en oppermachtig. Zijn inzicht is niet te meten. “ riep de dichter enthousiast uit. ( zie ook psalm 8 : 4 / 19 ; 2 / Gen. 1 : 14 – 19 / 15 : 5 / Jesaja 40 : 26 – 27 ) Deze God had werkelijk de macht om alle bannelingen van het volk Israël bijeen te brengen en alle gewonden en treurenden te genezen. De Elohim had Zich ten doel gesteld om de ballingen te genezen, en dat deed Hij in de eerste plaats door de troost van Zijn Woord en Geest. Onze menselijke kennis is gauw uitgeput, maar de kennis van God is een diepte die nooit uitgeput raakt. Daarom wordt Jeruzalem, Sion – de heilige stad – opgeroepen om God te loven en te prijzen!