Psalmen 119 : 15 – 24

Wees goed voor Uw dienaar Heer, dan zal ik leven en mij houden aan Uw woord.
Neem de sluier van mijn ogen – dan zal ik zien hoe wonderlijk mooi Uw wet is.
Ik ben een vreemdeling op aarde verberg Uw geboden niet voor mij.
Mijn ziel kwijnt weg van verlangen naar Uw voorschriften, dag en nacht.
U zult de hoogmoedigen straffen, de vervloekten die afdwalen van Uw geboden.
Neem spot en verachting van mij weg want ik heb Uw richtlijnen gevolgd.
Al spannen machten tegen mij samen, Uw dienaar blijft Uw wetten overdenken.
Uw richtlijnen verheugen mij, ze geven mij goede raad. 

De dichter had tijdens zijn bestudering van de Thora ongetwijfeld anderen gesticht met de dingen die hij uit het woord van God geleerd had. Hij was vast van plan om zijn liefde en toewijding voor God en Zijn woord niet te laten bekoelen, zijn hele leven niet. Hij voelde en wist het in alle lagen van zijn hart en ziel, en met alle vezels van zijn bestaan dat hij God wilde dienen. Daarom noemt hij zichzelf dan ook Gods dienaar. Deze benaming voor zichzelf toont een nauwe betrokkenheid en verbondenheid met de Heere God. Op basis daarvan richt de auteur zich vol dienstbaarheid, afhankelijkheid en vertrouwen tot God. Hij bidt God of Hij hem goed wil doen. Dan zal hij leven, en Gods woord bewaren. Ongetwijfeld doelt de jonge dichter met deze woorden op een keuze die hij zal moeten maken. Hij wil niets liever dan zijn leven in Gods dienst besteden. Maar welke concrete weg bedoelt God? Hoe moet hij deze weg gaan? Dergelijke vragen zullen zeker door zijn gedachten zijn gegaan. 

Hij vraagt de Heere om zijn ogen te openen. Daarmee bedoelt hij zijn geestelijke ogen. Hij wil de weg van God door de heilsgeschiedenis helder leren zien. Dat is geen sinecure. Iedereen kent min of meer de geschiedenis van de Bijbel, de vaderlandse geschiedenis, en de wereldgeschiedenis. Maar wie kan er precies duiden wat in dit alles de wil en weg van de Heere  God is? Over dergelijke zaken denkt de dichter diep na. Hij vraagt God om leiding, om helderheid en inzicht. 

De dichter beschouwt zichzelf als een vreemdeling op aarde. Dat betekent dat zijn hart geen volkomen rust en geluk kan vinden in de dingen die hem hier op aarde in beslag nemen. 

Hij wil het juiste zicht op de wil en geboden van God leren kennen, beter doorgronden, en scherper voor ogen stellen. Zodat hij in staat zal zijn om de juiste beslissingen te nemen aangaande zijn levensweg. De dichter stelt dat zijn hele leven wordt bepaald door toewijding aan en verlangen naar Gods regels en bepalingen. Met deze woorden drukt hij zijn intense verlangen uit om in en door het Woord van God de bedoeling voor zijn leven te ontdekken. 

In groot contrast tot deze attitude is die van goddeloze en hoogmoedige mensen, die welbewust van Gods geboden afwijken. Om dit welbewust tergen van God en van Zijn geboden zijn ze feitelijk al verloren, en ontvangen ze Gods bestraffing. Die roepen ze over zichzelf af door een weloverwogen en doelbewuste verachting van de zegen die Hij te bieden heeft. De psalmist onderhoudt de geboden van God, dat feit heeft hem spot en hoon opgeleverd. Hij voelt dat aan en ervaart het als een zware last. Daarom bidt hij innig tot God om die deken van ellende van hem af te nemen. Het lijkt erop dat er een samenzwering tegen hem aan de gang is. Deze speelt zich af in de hoogste regionen. Dit gegeven wijst ernaar heen dat de dichter misschien een profeet, of een koning geweest moet zijn. Maar alle weerstand ten spijt, niets kan de dichter ervan weerhouden om Gods geboden te overdenken. Hoewel het leven van de dichter door externe factoren zwaar gemaakt wordt, blijft hij standvastig vasthouden aan het verlichting en leiding zoeken in Gods geboden. Dat is erg mooi. Tijdens deze inspanningen gebeurt er iets wonderlijks. Hij wordt getroost, en vindt vreugde en blijdschap in Gods geboden, want hij pleit op de beloften van God. De Heilige Geest komt erbij en vult zijn hart met een brandend vuur!