Op weg naar Pasen ( 17 )

‘Terwijl Hij nog sprak, kwam er opeens een horde mensen aan. Voorop liep de man die Judas heette, een van de twaalf. Hij ging naar Jezus toe om Hem te kussen. Maar Jezus zei tegen hem: ‘ Judas, lever je de mensenzoon uit met een kus? ‘ Toen degenen die bij Hem stonden zagen wat er ging gebeuren, vroegen ze: ‘ Heer, zullen wij er met het zwaard op los slaan? ‘ En een van hen sloeg in op de dienaar van de hogepriester en sloeg hem zijn rechteroor af. Maar Jezus zei: ‘ Houd daarmee op. Zo is het genoeg! ‘ Hij raakte het oor aan en genas de man.” ( Lucas 22 : 47 – 51 ) 

Vanuit het niets van de donkere nacht naderden flakkerende toortsen en fakkels. Een grote stoet mensen met Judas aan het hoofd kwam tevoorschijn. Niemand kon in de donkerte het silhouet van de Gezochte onderscheiden, behalve de man die elke dag en nacht in Zijn nabijheid was geweest, en nu aan het hoofd van de stoet vijanden liep. De mannen waren gewapend met stokken en zwaarden. Lucas had het over ; ‘ degene die vooruitging ‘ , alsof hij Judas niet kende. Geen wonder, Judas toonde zich als de verrader, als een tegenstander van hen allemaal, in het bijzonder van Jezus. 

Normaal gesproken begroet je iemand met een kus als die persoon een bekende van je is, een vriend ( in ), of een familielid. Een kus is een teken van verbondenheid ( Gen. 29 : 11 / 33 : 4 ) Maar Judas gebruikte de kus als een teken van verraad, om Jezus op die manier aan Zijn vijanden uit te leveren. ( Marc. 14 : 44 ) 

Jezus wist allang, dat het zo zou gaan. Hij stelde Judas rustig en waardig een vraag, waarbij Hij de klemtoon legde op de woorden ‘ met een kus. ‘ Het feit dat Judas in staat was om Zijn Meester op die manier te verraden gaf aan hoe gevoelloos en hard hij geworden was. 

Bij het verschijnen van de gewapende menigte met Judas aan het hoofd, en door de korte woordenwisseling tussen Judas en Jezus, drong de vreselijke realiteit ineens tot de leerlingen door. Hun Meester was verraden zoals Hij had voorzegd, en nu zou Hij gevangen genomen worden. 

De leerlingen stonden naast en achter Jezus, en vroegen hun Meester of ze Hem met het zwaard mochten verdedigen. Ze wachtten echter niet op een reactie, maar sloegen er op los. Het was een wanhoopsdaad, want ze hadden er geen notie van hoe groot de menigte was, en wie zich onder hen bevonden. Suizend vloog het wapen van Petrus door de lucht. Een schrille kreet, en er viel iemand gewond neer. Het was niet zomaar een slaaf die geraakt werd, maar de dienaar van de hogepriester die het uitschreeuwde van de pijn. Dat betekende feitelijk een aanval op de hogepriester zelf. Want wie een bode mishandelt, beledigt degene die hem gezonden heeft. ( 2 Sam. 10 / Marcus 12  ) 

Een korte extra verwarring, de arrestatie verliep nog niet zo vlekkeloos en snel als het Sanhedrin had gewild. Niemand kon bedenken dat de veroordeelde ‘ misdadiger ‘ zelf de regie in handen zou nemen, en mee zou werken aan de uitvoering van het proces verbaal. Jezus sprak Zijn leerlingen berispend toe, pakte het oor van de dienstknecht van de grond, en zette dat met een enkele handbeweging weer op zijn plaats. 

Jezus gaf wederom een excellent voorbeeld van naastenliefde door goed te doen aan degenen die Hem haatten, en geweld uitoefenden. Hij genas een vijand, en liet met deze handeling zien dat Hij niet naar de aarde gekomen was om mensen te veroordelen, maar om ze te behouden, en te genezen. Alleen Lucas – de arts – heeft de genezing van het oor van de dienstknecht beschreven. Wie nog twijfelt of Jezus wel genade wil bewijzen, en wil bekeren, die kan uit deze geschiedenis het tegendeel oplezen en alle twijfels achter zich laten. 

https://www.youtube.com/watch?v=Wv5voWtAtAk