Noach ( 5 )
De Heere, Die met Noach de ark binnenging, was in de Geest steeds bij hem gebleven. Er was binnen de ark totaal geen paniek nog chaos uitgebroken. Nu verliet Hij met hen de ark terwijl Hij zei: “Ga uit, Noach!” Zo bleef Noach onder Gods bescherming, leiding en heerschappij. Heerlijke blijdschap! Al het oude was voorbijgegaan. Een nieuw leven in een nieuwe wereld lag voor hem open.
“ Ga de ark uit, met je vrouw, je zonen en de vrouwen van je zonen”. Alle dieren, soort bij soort, de vogels, en het kruipend gedierte gehoorzaamden, en verlieten de ark.
Noach bedacht zich geen ogenblik, maar bouwde een altaar voor Zijn God. Opnieuw gaf hij het beste van zijn bezit. Hij offerde rein vee en reine vogels. De Heere doorgrondde het hart van Zijn vriend. Wat Hij zag verblijdde Hem. De geur van de offers behaagde Hem. Hij zei bij Zichzelf: “ nooit meer zal ik de aarde vervloeken om de mensen. Alles wat ze vanaf hun jeugd uitdenken is nu eenmaal slecht. Het zal ook nooit meer gebeuren dat Ik alles wat leeft vervloeken zal. Ik accepteer dat mensen nu eenmaal slecht zijn vanaf hun jeugd ( Genesis 8: 21 ).
Nooit meer zal Ik al het geschapene doden. Integendeel. Zaaiing en oogst zullen ononderbroken doorgaan. Koude en hitte, zomer en winter, dag en nacht zullen geen einde meer nemen totdat Ik terugkom op de wolken van de hemel”. Ondanks de verdorvenheid van de mens beloofde God Zijn schepping te behouden en er zorg voor te dragen dat de wisseling van dagen en seizoenen zou worden gehandhaafd. Op deze manier garandeerde Hij alle voorwaarden voor het voortbestaan van de mensheid.
Na de oordelen volgde er nu een zegen als tijdens de schepping. Bovendien werd de oproep tot vruchtbaarheid herhaald. “ Wees vruchtbaar, word talrijk, en bevolk de aarde” beval de Heere.
Toch zou alles anders blijven, onvolmaakter. De harmonie tussen mens en dier was voorgoed verstoord. De dieren die in het wild leefden, de vogels van de hemel, en de dieren die op de aardbodem rondkropen, zelfs de vissen van de zee zouden vol ontzag en angst voor de mens blijven.
Alles wat leefde en bewoog werd tot voedsel van de mens gemaakt. God schonk het extra bij het groene gewas dat Hij in het Paradijs al gegeven had. Een uitzondering werd gemaakt voor het bloed, omdat dit als symbool voor het leven stond. Het bevel van de Heere om geen bloed te drinken zou nog vaak herhaald worden ( Lev. 7: 26 – 27/ 17: 10 – 14 / Deut 12: 16 – 23/ Deut 15: 23 ) Veel heidense volken dronken het ter versterking van de levenskracht. Op zich zou dat niet het ergste zijn, maar ze hechtten bovenaardse waarde aan dit bloed. Zo werd het pure afgoderij.
Vervolgens ontvouwde de Heere Zijn hernieuwde wetgeving. “ Van iedereen die zijn medemens doodt, eis ik genoegdoening. Wie bloed van mensen vergiet, diens bloed zal vergoten worden. Want God heeft de mens als Zijn evenbeeld gemaakt”. Opnieuw presenteerde God Zich als de Grote Verdediger van de mens die Hem dierbaar bleef op grond van de gelijkenis die er tussen Hem en Zijn schepsel bestond. De mens bleef Zijn evenbeeld en vertegenwoordiger op aarde. Moord trof Hemzelf omdat Zijn evenbeeld gedood werd. De zwaarte van de straf paste bij de ernst van het vergrijp.
De Heere wilde de mens het tegendeel laten zijn. Ondanks het zwarte verleden gunde Hij hen een goede toekomst. Vruchtbaar en talrijk mochten ze de aarde opnieuw bevolken!
Alle komende generaties kregen een schitterend symbool als verzekering. De regenboog, die evenals de regen en de zon al ver voor Noachs tijd bestond, kreeg een nieuwe betekenis. Hij verschijnt tot op de dag van vandaag na de regen om ons te herinneren aan Gods onverwoestbare trouw. “ Wanneer ik de wolken boven de aarde samendrijf, en de boog zichtbaar wordt zal ik denken aan Mijn verbond met jullie, en met al wat leeft. Nooit weer zal ik het water laten aanzwellen tot een vloed die alles en iedereen vernietigt. Dit is het teken van het verbond dat Ik met alle levende wezens op aarde gesloten heb!” besloot God Zijn rede.
