Nehemia 13 : 22 – 31

Niet lang daarna kwam Nehemia tot de ontdekking dat er Joden met vrouwen uit Asdod, Ammon en Moab waren getrouwd. Hun kinderen spraken geen Judees. De situatie in Jeruzalem was vergelijkbaar met de deplorabele toestand die Ezra 25 jaar eerder in Jeruzalem en omgeving aangetroffen had. ( Ezra 9 ) 

Nehemia had een temperamentvol karakter. Dat bleek ook nu weer. Als een goed regeerder deed hij eerst onderzoek naar de staat van de gezinnen die onder zijn bestuur vielen. Hij wilde precies weten wat er fout zat zodat hij verbeteringen aan kon brengen, en veranderingen op het diepste niveau kon bewerkstelligen. Nehemia kreeg al gauw in de gaten dat de Joden met Asdodische, Ammonitische en Moabitische vrouwen getrouwd waren. Hun kinderen spraken een allegaartje aan talen, maar de Joodse taal beheersten ze niet. Nehemia probeerde de mensen van hun fouten te overtuigen maar toen hij geen gehoor kreeg werd hij woedend. Hij zei onomwonden dat koning Salomo al fout bezig was geweest en dat zijn liefde voor buitenlandse vrouwen hem had laten zondigen en hem vreemde goden had laten vereren. Hoewel er onder vele heidenen geen god was dan hij en de Elohim van hem hield en hem tot koning over Israël gezalfd had. ( Nehemia 13 : 26 ) Toen de Joden Nehemia eindelijk geloofden kondigde hij Gods oordelen over hen aan en liet hen zien dat zonde alleen maar de dood verdiende. Als een echte Jood trok hij volgens de traditie zijn eigen haar uit. Andere verklaarders denken dat Nehemia zo tekeer ging dat hij een onterende straf uitvoerde op de Joden die de wet van Mozes hadden overtreden. Het zou hier bij gaan om tonsureren, het haar afscheren. De resolute Nehemia verplichtte de Joden om geen buitenlandse vrouwen meer te trouwen en scheidde de vrouwen die ze hadden van hen af. Alle Joden en Jodinnen moesten bovendien beloven nooit meer met een buitenlander te trouwen. 

Nehemia kreeg ook in de gaten dat er iemand van het gezin van de hogepriester getrouwd was met een dochter van Sanballat. Tot zijn grote afgrijzen, want Sanballat was een aardsvijand van de Joden. ( Nehemia 2 : 10 / 4 : 1 ) Het was logisch dat de hogepriester zich op deze manier in feite met de belangen van de Samaritanen verbonden had. 

Nehemia maakte korte metten met de hogepriester. Hij zette hem uit zijn ambt, degradeerde hem en maakte hem voor altijd onbevoegd tot het priesterschap. Volgens de geschiedschrijver Flavius Josephus ging het om Manasse, de broer van de hogepriester Jaddus. ( Nehemia 12 : 11 )  Hij zou nadat Nehemia hem verdreven had, naar zijn schoonvader Sanballat zijn teruggegaan die voor hem een tempel bouwde op de Gerizim en hem beloofde dat hij daar hogepriester mocht zijn. Uit deze geschiedenis zou het verhaal ontstaan zijn van de berg Gerizim waar de Samaritanen later hun God vereerden. 

Ten slotte reinigde Nehemia de Joden van alle vreemde smetten, hij stelde roosters op voor de werkzaamheden van de priesters en Levieten. Hij regelde al het werk dat ze moesten doen en bepaalde wanneer het hout voor de offers in de tempel en voor de bouw van de stad geleverd moesten worden. In feite regelde Nehemia alles zodanig dat de dienst van de Elohim volgens de bepalingen van de wet van God hervat kon worden. 

Toen alles geregeld was, eerde Nehemia zijn God opnieuw en vroeg of de Heere Zijn volk wilde overtuigen van zonden en hun harten wilde bekeren. Hij erkende in zijn gebeden dat er geen betere Bron denkbaar was dan God Zelf om iedereen tot zichzelf te laten komen. ( SV, met uitleg, kantt, MH, SB, NBV, SB in perspectief, de Bijbel in gewone taal )