Exodus 15 : 22 – 27
Nadat de Israëlieten Egypte verlaten hadden en hun bevrijding uitbundig bezongen ( Exodus 15 ), moesten ze verder trekken. Ze naderden de woestijn Sur, een dorre kale vlakte aan de oostgrens van Egypte en de zuidgrens van Kanaän. Het water dat ze meegenomen hadden was op. Iedereen snakte naar een verse voorraad. Uren lang liepen ze door de brandend hete woestijn. Nergens konden ze water vinden. Na drie dagen vonden ze een bron, maar zoals wel vaker het geval was in een woestijn was het water ondrinkbaar. Meestal kwam dit door gifstoffen die planten produceren om zich te beschermen tegen hongerige insecten, zodat bladeren en stengels intact bleven en de planten in de droge woestijn beter konden overleven. Het water bleek ondrinkbaar. Teleurgesteld wendden de Israëlieten zich tot hun leider Mozes. Ze noemden de bron Mara, of Bittermeer, en begonnen te klagen en te mopperen. Ze zeiden tegen Mozes: “ Wat moeten we nu drinken? “
Zoals een Goddelijk leider betaamt, wendde Mozes zich tot de Heere en ging bij Hem te rade. Opnieuw zien we de vriendschappelijke manier waarop Mozes met Zijn God omging. Direkt kwam er een antwoord. De Heere wees Mozes een boom aan waar Mozes een stuk hout van afbrak, en het in het water wierp. Het water van het Bittermeer spatte even hoog op. “ Drink “ zei Mozes kort. Voorzichtig probeerden de eerste mopperaars wat water aan hun lippen te brengen. Verrast, opgetogen en zeer enthousiast slurpten ze het water naar binnen. In no time volgden alle andere Israëlieten. Iedereen dronk tot ze allemaal verzadigd waren.
Mozes keek toe, wachtte tot iedereen genoeg gedronken had en zijn voorraad aangevuld. Vervolgens kwam zijn stem. Hier in de woestijn – in een situatie van leven of dood – vroeg hij zich niet meer af of hij wel spreken kon. ( Exodus 3,4 ) Hij legde de Israëlieten de Goddelijke wetten en regels uit. Hij vroeg zich af of de Israëlieten hem werkelijk vertrouwden, nu zo voor een lange reis stonden die hen naar het Beloofde Land moest brengen. Het eerste deel van hun tocht voorspelde niet veel goeds. Bij de eerste beste gelegenheid dat ze iets van hun vertrouwen hadden moeten laten zien, hadden ze zich al woedend tegen hem gekeerd.
Het moet Mozes vreemd te moede zijn geweest. De enorme verantwoordelijkheid voor deze immense expeditie lag als een zware last op zijn schouders. Toch stond hij kaarsrecht overeind, want Hij wist zich één met Zijn God. Sterk en krachtig zou hij blijven. ( Deut. 34 : 7, 10 )
Het was uiterst belangrijk dat de Israëlieten zich nauwgezet aan Gods richtlijnen zouden houden. Nog even, en ze zouden in contact komen met de Kanaänieten en hun Baälsverering. De moraal van dit volk was uiterst laag. De levenswijze van de volkeren die ze op hun reis tegen zouden komen, vormde een ernstige bedreiging voor de volksgezondheid van de Israëlieten, niet alleen op lichamelijk vlak, maar ook op het geestelijk gebied. Medisch gezien lag de grootste bedreiging in de parasitaire ziekten die het land teisterden. De meeste volken in die tijd hadden een levensverwachting van niet meer dan 30 jaar.
“ Jullie moeten goed naar mij luisteren, want ik spreek namens de Heere, jullie God. Jullie moeten doen wat Hij wil. Jullie moeten je aan Zijn wetten en regels houden. Dan zullen jullie gevrijwaard blijven van de ziekten en plagen die Hij naar de Egyptenaren gezonden heeft. Hij is de Heere, jullie God, Die er voor zorgen kan dat jullie gezond blijven. De woestijn zou de plaats van beproevingen blijken te zijn, maar ook de plaats waar de vorming van het volk gestalte zou krijgen. ( Deut. 8 : 2 – 5 )
“ Neem hun gebruiken niet over, kniel niet neer voor hun goden, en vereer ze niet, haal hun godenbeelden omver en verbrijzel hun gewijde stenen. Vereer de Heere jullie God, dan zal Hij je voedsel en je water zegenen en jullie vrijwaren voor ziekten. “ ( Exodus 23 : 24, 25 ) zou Mozes hen steeds opnieuw inprenten. Bij gehoorzaamheid zou het volk ervaren dat God Zelf hun Lijfarts wilden zijn, en Zich voor hun veiligheid en gezondheid garant wilde stellen. Het wonder van Mara had deze zorgzaamheid van de Elohim al onderstreept.
Nadat de Israëlieten de wijze woorden van Mozes aangehoord hadden, vervolgden ze hun reis. Lange rijen mannen, vrouwen, kinderen en dieren zeulden moeizaam door de hete woestijn. Het duurde niet lang in de zinderende hitte, of ze waren alweer moe en dorstig. Maar de Heere onderstreepte Zijn beloften en bedreigingen. De volgende pleisterplaats kwam in zicht. Vanuit de verte wuivde hen een onafzienbare rij palmbomen uitnodigend toe. Schaduw in overvloed. Overal borrelde heerlijk fris water op, voor elke stam van Israël een eigen bron! Ze hoefden er niet eens ruzie om te zoeken, zoals hun vaderen hadden gedaan. De zeventig palmbomen gaven geen schaduw genoeg wanneer je bedenkt dat de Israëlieten met minstens 20.000 mensen waren weggetrokken uit Egypte. De Heere had het echter heel goed uitgedacht, want de getallen 70 en 12 zijn symbolisch voor overvloed en volheid.
Toen de Elohim de wereld schiep was de mens bijna een God. ( Psalm 8 : 6 ) De mens zou namens God voor de schepping zorgen, en heersen over vissen, vogels en dieren. De mens als beeld van God zou bekleed met glans en glorie voor het werk van Gods handen zorgen. Maar vanaf het begin was er de verleiding om meer te willen zijn dan God gaf. ( Gen. 3 : 5, 6 ) Waar mensen Goddelijke wijsheid zochten, en niet naar Hem wilden luisteren, ging het helemaal mis. Gelukkig gaf de Elohim in Zijn goedheid en genade Jezus Christus, en mensen die iets van Zijn beeld uitstraalden. In Goddelijke wijsheid kwam Hij zo steeds naar de mens toe. De Israëlieten – die tijdens hun lange slaventijd alleen maar hadden kunnen zwoegen en slaven – zouden nu met een andere vijand te maken krijgen. Ze heette ongehoorzaamheid, trots, en afgoderij. Steeds opnieuw zouden ze voor de keus voor of tegen God gesteld worden.
Aan die kwetsbare koppige mensen is Gods Zoon gelijk geworden. Het Woord van God zou eeuwen later Immanuël heten: God met ons. Zover was het nu nog niet. De Israëlieten moesten leren om uit toekomstige genade te leven. Dat moeten wij ook leren. De Heere heeft deze gebeurtenissen in de Bijbel op laten nemen zodat wij ze zouden kunnen gebruiken om te strijden tegen het ongeloof van de moedeloosheid, opstandigheid, of ongehoorzaamheid. De Elohim heeft lijnen van Zijn waarheid door Zijn Woord geweven, die ons opleiden tot Hem, en ons te allen tijde richting kunnen geven op onze levensreis. ( SV met uitleg, SV kantt, SB, de Bijbel in gewone taal, MH, Leven in Christus, Piper , wetenschap en de Bijbel )