Toen Jezus met Zijn twaalf leerlingen alleen was, zei Hij: “ We zijn op weg naar Jeruzalem. Daar zal alles gebeuren wat de profeten gezegd hebben over de Mensenzoon. Want de Mensenzoon zal uitgeleverd worden aan de ongelovigen. Die zullen Hem bespotten en slecht behandelen. Ze zullen in Zijn gezicht spugen en Hem met de zweep slaan. Daarna zullen ze Hem doden. Maar drie dagen later zal Hij opstaan uit de dood. “ De leerlingen begrepen niet wat Jezus bedoelde. Ze snapten niet wat het betekende, ze konden het gewoon niet begrijpen. ( Lucas 18 : 31 – 34 )
Op de reis waarin Jezus deze woorden sprak reisde Hij door het grensgebied van Samaria. Overal waar Hij kwam werd Hij omringd door mensen die iets van Hem verlangden. Hij genas tien huidvraat patiënten. Helaas kwam er maar één terug om Hem voor zijn genezing te bedanken, een Samaritaan. Deze man zag in dat de kracht van God in Jezus aanwezig was, Hij viel voor Hem neer en ontving het heil. Die ene man gaf blijk van een helderder geestelijk inzicht dan de farizeeën hadden gedaan.( Lucas 17 : 20 – 21 )
De genezingen die de Heere Jezus deed getuigden van de komst van het Koninkrijk. Voor de farizeeën bleef het de cruciale vraag wanneer de Messias terug zou komen. Ze hadden niet begrepen Wie Jezus was en ze begrepen ook de aard van Zijn optreden niet.
Hoewel de leerlingen qua inzicht niet veel wijzer bleken te zijn dan de farizeeën bleef de Heere Jezus Zijn leerlingen met eindeloos geduld onderwijzen. Hij bleef benadrukken dat de uiteindelijke openbaring van de Mensenzoon en van het Koninkrijk nog moesten komen. ( 17 : 22 – 37 ).
In afwachting van de dag van Zijn wederkomst spoorde Jezus Zijn leerlingen aan tot volharding in het gebed. ( 18 : 1 – 6 ) Ze moesten weten dat de God tot Wie zij zich richtten echt trouw en te vertrouwen was. Dit te geloven moest de leerlingen zelfs in tijden van beproevingen volharding geven.
Daarna ging de Heere Jezus verder met Zijn uitleg over het nieuwe koninkrijk. Die was bedoeld voor mensen die zichzelf beter vonden dan anderen. Jezus had het over het verschil in gebedshouding, over pure boete en berouw en over surrogaat. Hij liet de kinderen bij Zich komen en vertelde anderen dat ze alles achter zich moesten laten om het koninkrijk te beërven. Hij beloofde dat de ruil het eeuwige leven zou zijn. Jezus had het naast Zijn lijden en sterven ook over de bijzondere uitwerking van Zijn dood gehad. Lucas – de nauwkeurige observator – beschreef twee dingen die we niet bij andere evangelisten vinden. Hij beschreef in de eerste plaats het lijden van Christus als de vervulling van de schriften. “ Het zal volbracht worden aan de Zoon des mensen wat beschreven werd door de profeten.“ zei Hij. Lucas` woorden waren het bewijs dat de Schriften het Woord van God zijn, omdat ze exact en volkomen uit zouden komen. Van alle evangelisten legde Lucas verder de meeste nadruk op het lijden en sterven van Jezus, op de schande en smaad die Hem in dit lijden aangedaan werden. Waar de andere evangelisten het alleen over spot hadden, voorzegde Lucas ook al dat Jezus smadelijk behandeld zou worden. Hij moet deze woorden toen uit de mond van Jezus gehoord hebben. Hoewel er nog niets van uitgekomen was, hebben deze woorden Lucas getroffen.
Wat Jezus zei was zo in strijd met de denkbeelden die zij van de Messias en Zijn koninkrijk hadden dat de leerlingen er niets van begrepen. Hun vooroordelen waren zo sterk dat zij zich afsloten voor een profetische uitleg die niet met hun eigen denkbeelden strookte. Ze waren dermate gericht op vervulling van de profetieën die over Zijn heerlijkheid spraken dat ze hun mind afsloten voor een uitleg die het over lijden en sterven had. Dit gegeven moet ons waarschuwen om niet te vergeten dat – hoewel er grote verwachtingen voor de kerk in de laatste dagen zijn – er ook veel profetieën zijn die het over een toestand in de woestijn hebben. NIemand dan de Heere alleen weet wanneer profetieën precies vervuld zullen worden. ( SV, NBV, MH )