Lucas 15 : 11 – 32

Jezus gaf ook dit voorbeeld: “ Een rijke man had twee zonen. De jongste zoon zei tegen zijn vader: “ Vader, ik wil het deel van de erfenis nu hebben.” De vader gaf hem wat hij vroeg. Een paar dagen later pakte de zoon al zijn spullen bij elkaar en ging weg. Hij ging naar een ver land. daar gaf hij al zijn geld uit aan een leven vol plezier.
Toen alles op was, kwam er een grote hongersnood in dat verre land. De zoon had niets meer te eten. Daarom ging hij werken bij één van de mensen in dat land. die stuurde hem naar het veld om op de varkens te passen. De zoon had zo’n honger dat hij zelfs het varkensvoer op wilde eten. Maar niemand gaf hem iets. Toen dacht hij: “ Thuis hebben zelfs de armste knechten genoeg te eten. en ik ga hier dood van de honger. Ik zal naar mijn vader teruggaan en tegen hem zeggen: “ Vader, ik heb me slecht gedragen tegenover God en tegenover U. Ik verdien het niet meer om Uw zoon te zijn. Behandel mij voortaan net zoals uw armste knechten. “ Toen ging de zoon terug naar zijn vader.
De vader zag zijn zoon al vanuit de verte aankomen. En meteen kreeg hij medelijden. Hij rende naar zijn zoon toe, sloeg zijn armen om hem heen en kuste hem. De zoon zei: “ Vader, ik heb me slecht gedragen tegenover God en tegenover u. Ik verdien het niet meer om uw zoon te zijn.
Maar de vader zei tegen zijn knechten: “ Haal snel mijn mooiste jas voor mijn zoon en trek hem die aan. Doe een ring om zijn vinger, en doe schoenen aan zijn voeten. Haal het beste kalf en slacht het. We gaan eten en feestvieren! Want mijn zoon was dood, maar nu leeft hij. Ik was hem kwijt, maar ik heb hem weer gevonden. Toen gingen ze feestvieren.
De oudste zoon was nog op het veld. Toen hij thuiskwam hoorde hij dat er muziek gemaakt werd en dat er werd gedanst. Hij riep één van de knechten en vroeg waarom er feest was. De knecht zei: “ Je broer leeft nog! Hij is terug, en je vader heeft het beste kalf laten slachten. “
Toen werd de oudste zoon kwaad. Hij wilde niet naar binnen gaan. Zijn vader kwam naar hem toe en zei: “ Ga toch mee naar binnen. “ Maar de zoon antwoordde: “ Ik werk nu al heel veel jaren voor u. En ik heb altijd gedaan wat u van mij vroeg.Toch hebt u voor mij nooit een dier laten slachten. Niet eens een geitje om feest te vieren met mijn vrienden. Maar nu komt die zoon van u thuis en voor hem slacht u het beste kalf! Terwijl hij uw geld heeft uitgegeven aan de hoeren. “
Toen zei de vader: “ Lieve jongen, jou heb ik altijd bij me. En alles wat van jou is, is van mij. Maar we kunnen niet anders dan blij zijn en feestvieren. Want je broer was dood, maar hij leeft weer. We waren hem kwijt, maar nu hebben we hem weer gevonden. “

De Heere Jezus vertelde de beledigde farizeeën en schriftgeleerden drie gelijkenissen waarin hij zijn houding ten opzichte van de tollenaars en andere zondaars uitlegde. ( Lucas 15 : 1, 2 ) De drie gelijkenissen staan met elkaar in verband door hun gemeenschappelijke onderwerpen: de vreugde over het verloren zijn en teruggevonden worden ( vs 6, 9, 24, 32 ), en de opgaande lijn die door de drie gelijkenissen heenlopen: 1 van de 100 schapen, 1 van de 10 geldstukken, 1 van de twee zonen die verloren is.
De verzen 7 en 10 maken ons duidelijk dat de Vader niemand minder dan God Zelf is. Het gaat over de manier waarop Hij zondaren ontvangt die tot inkeer komen.
De houding van de Heere Jezus is helemaal in overeenstemming met die van Zijn Vader. Hij nodigt Zijn toehoorders uit om Zijn houding over te nemen. Voor God is het berouw van een zondaar een bron van vreugde. ( 15 : 3 – 10 )
De houding van tollenaars en zondaars die Jezus willen volgen, en enthousiast naar Zijn woorden luisteren, is dus ook een bron van vreugde en een reden om een feest te vieren.
De vader ontvangt op deze manier Zijn verloren zoon ( Lucas 15 : 11 – 32 ) die hij weer in de familie opneemt en in zijn rechten herstelt.
De tweede zoon wil niet alleen zijn broer niet meer zien, maar hij begrijpt bovendien niet dat de Vader hem zo goed behandelt.
Het gebrek aan edelmoedigheid en liefde van de farizeeën en schriftgeleerden laat hun diepgaande onbegrip van het wezen van God zien en getuigt van een religieus leven dat getekend is door frustratie.
De twee eerste gelijkenissen worden gepresenteerd in een vragende vorm, en de laatste heeft geen slot. We worden in het onzekere gelaten wat de oudste zoon besluit te doen. Hieraan ligt een diepere betekenis ten grondslag: de farizeeën en schriftgeleerden worden aangespoord om zelf te kiezen of ze deelnemen aan het feest, of buiten blijven. Jezus wacht als het ware vol spanning af of ze de essentie van Zijn woorden begrepen hebben. Lucas is de enige van de apostelen die het derde verhaal opgeschreven heeft.

De gelijkenis toont door haar gedetailleerde beschrijving de rijkdommen van de genade van het Evangelie breder en volkomener dan ooit. Zo lang de wereld bestaat is het een verhaal dat van onuitsprekelijke waarde is voor verloren zondaren.
De gelijkenis stelt ons God voor als Vader van de hele mensheid. Hij is onze Vader omdat Hij ons voedt en verzorgt. Onze Zaligmaker geeft daarmee aan de hoogmoedige farizeeën te kennen dat deze tollenaars en zondaars die ze verachten, hun broeders waren. Ze moesten zich verheugen dat hun zoveel goedheid te beurt viel. Maar ze vonden er niets aan.
De gelijkenis stelt de zonen van de vader voor als kinderen met een verschillend karakter. De ene zoon was degelijk, ernstig, gereserveerd, streng en sober, maar helemaal niet vriendelijk. De ander was vluchtig en kwikzilverachtig. Hij was een avonturier die zijn geluk wilde beproeven en de neiging had om een losbol te worden. De oudste zoon stelt de Joden in het algemeen voor, de jongste de tollenaren en heidense zondaren.

De jongste zoon wilde zijn hele erfenis hebben en vroeg die eisend op.
En zo gebeurde het dat de vader berekende wat hem ter beschikking stond om aan zijn zoons te geven. Hij gaf de jongste zoon zijn deel. Die besloot om weg te gaan en verliet het huis van zijn vader. Dit beeld staat model voor de mens die wegvlucht van God.
Eenmaal aangekomen in het verre land, gaf de jongen al zijn geld uit. Hij had veel vrienden om zich heen die hem hielpen in no time door zijn geld heen te komen. Toen de bodem van zijn geldbuidel in zicht kwam, vertrokken ze allemaal.
De jongen kwam tot zichzelf en ontdekte dat hij helemaal alleen was. Hij had bovendien geen cent meer over. Gelukkig waren er seizoensarbeiders nodig. Hij verhuurde zich als varkenshoeder. Terwijl hij hongerig toekeek hoe de varkens hun draf naar binnen slobberen bedacht hij hoe slecht zijn toestand was. Het was hem niet eens toegestaan om een hapje draf te nemen.
Hij overwoog hoeveel beter zijn toestand zou zijn als hij terugging naar het huis van zijn vader. Het stond hem helder voor ogen hoe dom hij bezig was geweest. Gelukkig kende hij zijn vader goed. Hij wist dat het een man was met het hart op de juiste plaats. “ Ik zeg mijn baan op en ga terug. “ zei hij tegen zichzelf. De jongen besloot om zich voor zijn vader te vernederen, en hem als knecht aan te nemen. En zo gebeurde het.
De Vader keek alle dagen uit naar de terugkomst van zijn zoon. Toen hij hem zag, snelde hij de jongen tegemoet. Hij wachtte niet af tot zijn zoon zich voor hem vernederde, maar hij vernederde zichzelf. De vader rende zijn zoon tegemoet, een ongebruikelijke en vernederende reactie voor een landeigenaar in Palestina. Om te rennen moest hij zijn lange overkleed optillen.
Het einde is opnieuw tekenend. De zoon krijgt zijn status als zoon van de vader terug. Hij is maar ternauwernood aan de dood ontsnapt.
Opnieuw vernederde de Vader zich door ook de oudste zoon tegemoet te gaan.
De ironie van de situatie is dat de jongste zoon die als een knecht had willen terugkomen, wordt ontvangen als een zoon. Terwijl de oudste, die steeds een zoon is gebleven, zich als een knecht gedraagt.
Door met zondaars te eten, zondaars die berouw hebben, laat Jezus zien op welke manier God de verloren mensen ontvangt die naar Hem teruggaan. Hij nodigt schriftgeleerden en farizeeën uit om bij het feestmaal aan te schuiven en zo deel te nemen aan het heilsplan van God. Maar ze deden het niet.