Johannes 20:1-18

Johannes 20: 1-18 

Het was de dag van de opstanding. Meerdere vrouwen bezochten het graf van Jezus, maar Johannes heeft zich beperkt tot de beschrijving van de ervaring van Maria uit Magdala. Bij de weergave van zijn ervaringen heeft Johannes de nadruk gelegd op de emotionele en geestelijke ontwikkeling die Maria doormaakt. Van verdriet en niet-begrijpen kwam zij tot vreugde en geloof. Deze ontwikkeling voltrok zich in een aantal fasen, waarin zij erin slaagde om zich van het verleden af te keren, van haar zoektocht naar het dode lichaam van Jezus af te zien om zich uit te strekken naar de toekomst, naar de opgestane Christus. 

De verschijning aan Maria van Magdala wordt door enkele bijzondere gebeurtenissen ingeleid. Ze vinden allemaal plaats op de eerste dag van de week. 

Zo vroeg in de morgen als mogelijk was, ging Maria naar het graf. Ze wilde het graf bezien om Jezus` lichaam te zalven, en Hem de laatste eer te bewijzen. Toen ze bij het graf kwam zag ze dat de grote steen was weggerold, en het open graf donker opschemerde. 

Verstijfd van schrik bleef Maria staan. Ze had absoluut niet de euvele moed om het graf te binnen te gaan. Ze rende weg van dit buitengewone, ongelooflijke, en was overtuigd van het feit dat het graf geschonden moest zijn, en leeggeroofd. Het lichaam van Jezus was vast en zeker ook meegenomen. In de oudheid werden graven van rijke personen regelmatig leeggeplunderd. 

Buiten zichzelf van emotie kwam Maria  aan bij Petrus en Johannes ‘ de leerling die Jezus liefhad’. Deze beschrijving van Johannes vind je wel vaker, in Joh. 13: 23 / 19: 26/ 21: 7,20 bijvoorbeeld. Petrus en Johannes werden door iedereen stilzwijgend erkend als de leiders van de apostelen ( vgl. Joh. 18: 15 / Hand. 3: 1, 11 / 5: 29/ 8:14) Het is niet zeker dat Petrus en Johannes zich in hetzelfde huis bevonden, het kan heel goed zo zijn geweest dat Maria beide mannen apart heeft opgezocht om te vertellen wat er gebeurd was. Want in de grondtaal staat twee keer het woord ‘ pros= bij’. Maria heeft dus zowel bij Petrus als bij Johannes verteld wat er was gebeurd. ‘ Ze hebben de Heer uit het graf weggenomen!’ riep Maria geagiteerd. Ze ging er dus helemaal van uit dat er grafroof plaats had gevonden. ‘ We weten niet waar ze Hem gelegd hebben’ zei ze ook nog. 

Het bericht van Maria sloeg in als een bom. De leerlingen sprongen op en renden naar het graf. De leerling die het eerst aankwam keek naar binnen, en zag de doeken liggen. Maar hij ging het graf niet in. Het graf moet laag gelegen zijn geweest, want Johannes moest bukken om in het graf te kijken. In het halfdonker van het graf zag Johannes vaag de linnen doeken opschemeren. Uit het feit dat de doeken er nog lagen moet Johannes opgemaakt hebben dat het lichaam niet geroofd kon zijn. Dan zouden die windsels met het lichaam mee verdwenen zijn, of ze zouden ruw weggesmeten in een hoek van het graf liggen. Ze zouden zeker niet zo keurig opgevouwen zijn geweest. De doek die om het hoofd van Jezus gewonden was lag niet bij de andere doeken, maar apart, netjes opgerold. 

Johannes bleef doodstil staan en liet de hele situatie op zich inwerken. Eerbied voor de dood, beschroomdheid en misschien zelfs angst weerhielden hem om het graf verder binnen te gaan. Zo niet Petrus. Hij deed zijn spontane karakter eer aan, en ging het graf binnen. Zwijgend onderwierp hij de grafkamer aan een nauwkeurig onderzoek, en bekeek de linnen doeken uitgebreider dan Johannes dat had gedaan. Dit kun je afleiden uit het grondwoord ‘theoreo – bekijken, opmerkzaam toezien, aanschouwen, terwijl voor Johannes het grondwoord’  blepo’  gebruikt wordt, wat alleen maar ‘ zien’ betekent. 

‘ Het kan geen grafroof zijn ‘ mompelde Petrus voor zich uit. ‘ Daarvoor liggen de doeken veel te netjes opgevouwen in het graf’. En zo was het ook. Een volgende ontdekking onderschrijft zijn mening nog eens extra. De zweetdoek die het hoofd van Jezus had bedekt lag keurig opgerold op een andere plek. De doeken lagen allemaal zo keurig gerangschikt en opgerold dat er hier iets heel anders plaats moest hebben gevonden. In de heilige boeken stond al dat Jezus moest opstaan uit de dood. Maar dat hadden de leerlingen nog niet begrepen. Daarom gingen ze onverrichterzake terug naar huis. 

Niemand bekommerde zich om Maria. Iedereen had genoeg aan zichzelf, en aan zijn eigen verdriet. Het was Maria alsof haar wereld nog eens te meer instortte. Ze huilde alsof ze nooit meer op zou houden. Terwijl ze huilde, kon ze het niet laten om zich te bukken om het graf in te kijken. Door het waas van haar tranen heen zag ze iets bijzonders, iets wat er eerder nog niet was. Het waren twee engelen in stralend witte kleren. De engelen zaten op de plaats waar het lichaam van Jezus gelegen had. Een van de engelen zat aan het hoofdeinde, de ander zat aan het voeteneinde van de grafplaats. 

Daar kwam de Goddelijke troost al die ze zo nodig had. ‘ Waarom huil je zo? ‘’vroegen de engelen meelevend. Maria had geen tijd om zich af te vragen wie de mannen in het stralend wit waren. Ze haastte zich om haar nood uit te leggen. ‘ Ze hebben Mijn Rabbi meegenomen’ huilde ze. ‘ Ik heb er geen idee van waar ze Hem heen gebracht hebben.’

Het bleef even stil. Maria wachtte niet op antwoord, ze was zo verdrietig dat ze van niets of niemand nog hulp of antwoord verwachtte. Ze draaide zich om om weg te lopen bij het graf. Maar er stond nog Iemand, buiten het graf. Het was Jezus, Hij had de dood overwonnen. Maar dat wist Maria niet.
De wachtende Persoon vroeg Maria dezelfde dingen als de engelen hadden gedaan. ‘ Waarom huil je, Wie zoek je ? ‘ vroeg de Wachtende. 

‘ Zeker de tuinman ‘ flitste het door Maria`s gedachten heen. ‘ Meneer, heeft u misschien mijn Heer weggenomen uit het graf? Wilt u mij zeggen waarheen u Hem gebracht hebt? Dan kan ik Hem weer meenemen. ‘ Toen er niet direct antwoord kwam keek Maria onwillekeurig wat beter naar de Wachtende. Hij stond daar zo. Zo bekend. 

‘ Maria ‘ zei de Wachtende. Meer niet. Het was genoeg. De heerlijke werkelijkheid drong door. Maria snelde naar de Wachtende en zei: Rabbouni- Meester! ‘ 

Kan een hart van het diepste verdriet naar de grootste vreugde rijzen? Maria wilde Jezus aanraken, maar Jezus vond het niet goed. ‘ Houd me niet vast Maria, Ik ben nog niet opgevaren naar Mijn Vader, en Uw Vader.’ Pas daarna zou Hij terugkomen, dan zou de hereniging blijvend zijn, voor eeuwig. Maria moest leren om haar Meester voortaan door het geloof vast te houden, niet meer door aanraking. Dat zou ze ook niet meer kunnen als Hij in de hemel was. Om die reden moest ze Hem nu loslaten. 

‘ Ik ga naar Mijn God, die ook jullie God is Maria! ‘ zei Jezus. ‘ Jij moet aan Mijn vrienden gaan vertellen wat Ik gezegd heb. ‘ Als God een opdracht geeft, dan zendt Hij uit met alles wat er nodig is om aan die opdracht te voldoen. Maria moet moed, kracht, en energie gekregen hebben om haar emoties in bedwang te houden, zich bij elkaar te pakken, en naar de andere leerlingen te gaan, zoals de Heer haar opgedragen had. 

Ze ging in de kracht van God. Hoewel de leerlingen haar woorden niet zouden geloven, moet Maria Jezus bijzonder blij hebben gemaakt met haar gehoorzaamheid. 

Heel bijzonder, een vrouw die ondanks haar verdriet vasthield aan haar Meester. Zij werd de eerste Getuige van de Opstanding.