Hosea 6 : 1 – 7

De slotwoorden van Hosea 5 geven je bij het lezen van het hoofdstuk een beetje hoop dat de Heere God en Zijn volk Israël weer gelukkig bij elkaar werden gebracht. Hosea 6 werkt deze gedacht verder uit. Ondanks het feit dat er mensen waren die zich bekeerden en hun leven beterden, waren er ook veel bij wie dit helaas niet het geval was. 

Na de aankondiging van het komende oordeel kwam er een reactie van de kant van het volk. ‘Kom, laten we terugkeren naar de Heer. Hij heeft ons geslagen, Hij heeft ons pijn gedaan. Maar Hij zal onze wonden verzorgen, en ons weer beter maken. Binnenkort geeft Hij ons een nieuw leven. Dan zullen we veilig zijn bij Hem. Laten we onderzoeken wat de Heer van ons wil, zo snel mogelijk. Want Hij komt naar ons toe! Zo zeker als het `s ochtens licht wordt. Als de Heer komt, is Hij weer goed voor ons, zoals regen goed is voor droog land.’ zeiden ze tegen elkaar. 

Het volk van Israël wilde maar één ding: zo gauw mogelijk weer een goed leven leiden. Maar de liefde van het volk voor Jahweh was wisselvallig. Wanneer hun leven moeilijk en zwaar was, keerden ze terug tot God. Maar zodra de moeilijkheden geweken waren, keerden ze zich weer van Hem af, en gingen ze hun eigen gang, zonder rekening te houden met de geboden en de wil van God. Feitelijk liet de geestelijke toestand van het volk het niet toe dat de Heere hen in een betere situatie bracht. Hun hart bleef ver van God verwijderd. De Heere zag het, en het deed Hem verdriet. 

‘Wat moet Ik met jullie beginnen? ‘ zei Jahweh. Jullie liefde voor Mij verdwijnt net zo snel als de morgendauw. Daarom heb ik steeds Mijn profeten naar jullie toegestuurd. Zij waarschuwden jullie dat jullie zouden sterven. Het is duidelijk wat ik van jullie wil. Ik wil geen offers, ik wil liefde. Ik wil jullie hart. Ik wil dat jullie weten Wie Ik ben, en wat Ik van jullie vraag. Dat heeft voor Mij veel meer waarde dan welke offers dan ook.’ 

God – die de harten doorgrondde – wist wat de mensen dachten. Hij vond het vreselijk om te zeggen, maar kon niet anders. ‘Volk van Israël, jullie hebben je niet aan Mijn wetten en regels gehouden.’ zei Hij. 

De profeet Hosea spoorde het volk van Israël aan om terug te keren naar de Heere. Hij had het oordeel over hen gebracht, Hij zou Zijn volk ook weer genezen. Hij had wonden geslagen, maar zou die wonden ook weer verbinden. Dit vers slaat terug op Hosea 5 : 13, 14 met de aankondiging van ziekte en verscheuring. De dingen die de profeet noemde, hielden verband met de verbondsvloeken die je kunt lezen in Leviticus 26 en Deut. 28. Deze boodschap ligt in het verlengde van het lied van Mozes en bij de eerdere aankondigingen van Hosea. De hoop die het volk uitsprak over de redding na twee dagen van dood, op de derde dag, heeft betrekking op het nationale herstel van het volk Israël, zoals je dat ook kunt lezen in Ezechiël 37. Het herleven na drie dagen heeft betrekking op het herstel van de verbondsrelatie. De wens was de moeder van de gedachte van het volk. De Israëlieten wilden door de zure appel van boete heen bijten, om maar zo snel mogelijk weer blij te kunnen zijn. 

Terwijl het erg duidelijk geworden was dat Israël de Heere niet ( meer ) kende ( Hosea 5 ), wilde het volk Hem nu wel kennen. Gehoorzaamheid en onderzoek van de Thora zou hen dichter bij God brengen, daarvan waren ze overtuigd. De Heere zou komen als de late regen. Het morgenlicht en de regen waren belangrijke tekenen van overwinning en van leven. 

Het waren mooie en goede woorden van de mensen. Maar Jahweh keek dwars door hun woorden heen. Hij zag geen echte inkeer en berouw. Hun verbondstrouw was als een ochtenwolk en als de dauw die vroeg in de morgen alweer verdwenen was. 

De ontrouw van het volk had ervoor gezorgd dat de profeten alleen maar boeteboodschappen door mochten geven. Die hadden hen moeten doden door de woorden van Zijn mond. Hosea doelde met deze uitspraken op de tijd dat het volk Israël doorbracht in de woestijn. De afgoderij die ze met het gouden kalf bedreven, en allerlei andere zonden, zoals gemurmureer en opstand tegen de besluiten die Mozes nemen moest. Ook latere profeten moesten oordelen uitspreken waarbij mensen het leven lieten. 

Pas na deze oordelen kwam het recht van de Heere te voorschijn zoals het heldere licht na een onweersbui. Jahweh gaf krachtig aan dat Hij een behagen schiep in het feit dat het volk kennis had van Hem. Hij had een welgevallen aan verbondstrouw, veel meer dan aan offers. 

De offers an sich werden door de profeten niet verworpen, maar de verkeerde houding van het volk. Gehoorzaamheid aan God was een essentieel deel van het offer. Die echte gehoorzaamheid en eerbied zitten in het hart van een mens. 

De Enige die dwars door het uiterlijk van een mens heenkijkt, dat is de Heere. Hij let nauwkeurig op ons hart. Dat deed Hij ook al tijdens het leven van Hosea. 

De Israëlieten wilden zich bekeren, en stelden hun hoop op de verbondstrouw van God. Maar de Heere zei dat hun toewijding niet oprecht was. De apostel Paulus werkte deze verbondstrouw verder uit in Romeinen 3 : 9 – 20. Daar stelt hij resoluut vast dat er niemand is, geen enkel mens, die het voor honderd procent goed doet.

Alleen de Heere Jezus Christus liet zuivere toewijding zien. Wie nadenkt, ziet nu ineens duidelijk dat Hosea profetisch hetzelfde gezegd heeft als Paulus ( Hosea 6 : 2 ). Hij wees heen naar Christus, toen hij sprak over de twee dagen in de dood, en de opstanding op de derde dag. 

De dood en opstanding van Jezus maakten het mogelijk dat Jahweh nu al genadig kon zijn voor Zijn volk. De alwetende God zag reeds eeuwen voor de komst van Zijn Zoon naar de aarde op het offer dat gebracht zou worden. Daarom alleen was er voor Israël een heilrijke toekomst weggelegd. 

Het is geen wonder dat de Vader – die al precies wist hoeveel liefde Zijn Zoon had voor de gevallen wereld – dezelfde liefde voor God in de mensen weerspiegeld wilde zien. 

Wie daarover nadenkt, verlangt ernaar om God te dienen met volmaakte liefde en toewijding!