Hosea 4

Profeten worden gestuurd om mensen hun zonden te vertellen, en hen tegelijkertijd te waaschuwen voor de oordelen van God. Op deze manier werd de profeet Hosea geroepen om als advocaat voor de Koning der koningen te getuigen, en het volk Israël aan te klagen .

God de Heere had een geschil met hen, om de algemene acceptatie van zonde, en goddeloosheid, van onwetendheid en van het vergeten van God. God had een geschil met de priesters omdat ze wereldsgezind waren, en dronkenschap en onreinheid aan de orde van de dag een treurige praktijk waren. Waarzeggerij en tovenarij stonden volop in de belangstelling. Het volk bracht offers op de hoogten, ze pleegden overspel en waren omkoopbaar. Hosea kreeg van de Heere de opdracht om voor deze praktijken te waarschuwen. God zou de mensen voor deze dingen straffen. Het hele land zou woest gemaakt worden, en allerlei soorten mensen zouden verdelgd worden. Hun eer zou verloren gaan en alles waarmee de mensen zich vermaakten zou van hen worden weggenomen. Het ergste oordeel van alles was dat ze in hun zonden alleen gelaten zouden worden. De mensen zouden elkaar niet vermanen, en God zou hen niet straffen, maar hen juist voorspoed geven. 

Jahweh richtte Zijn woorden tot Israël en Juda in een groot aantal onheilsredes die de mensen de waarheid moesten aanzeggen. Hosea riep de Israëlieten op om aandachtig naar het Woord van God te luisteren. Want het ging om een ernstige zaak: de Heere had een aanklacht tegen hen. Gods verbondsvolk was afvallig geworden. Barmhartigheid, trouw, en kennis van God ontbraken en leken er niet meer te zijn. Wanneer je de woorden ‘ barmhartigheid en trouw ‘ samenvoegt, duidt dat op verbondenheid, hier in deze context op verbondenheid met God. 

De ‘ kennis van God ‘ waar Hosea het over had, duidde op trouw aan het verbond met God. Alle woorden die de profeet gebruikte geven eigenlijk een lange opsomming van het tegendeel weer.  De profeet had het over vloeken, liegen, stelen, moorden en overspel, een totale schending van de Tien Geboden, die de woorden vormden van het verbond dat God op de Sinaï gesloten had met het volk van Israël. Het was zo erg dat de ene bloedschuld op de andere volgde. Het ging om een ultieme vorm van onrecht die er bedreven werd in Israël. 

Door alle overtredingen treurde het land, en verkwijnde iedere inwoner. De dieren van het veld, de vogels in de lucht en de vissen in de zee kwamen allemaal om. Zelfs de vissen leden onder de droogte. De hele schepping leed onder de zonden van de mensen. 

Met de leiders van het volk was het niet zo best gesteld. Ze verleidden het volk tot zonde. Het leek wel alsof iedereen zijn verstand verloren was. Hosea moest aanklachten richten tegen de priesters, tegen een waardeloze eredienst en tegen de hopeloze toestand van Israël. De afgodendienst was zo algemeen aanvaard en de waarheid zo ver geweken, dat geestelijken en leiders allemaal struikelden wanneer het ging om de waarheid en zuiverheid van Gods wetten. 

De reden voor al deze ellende was gelegen in het ontbreken van de kennis van God en van Zijn woord. Omdat de priesters geen onderwijs gaven uit de Thora, wist het volk helemaal niet meer wat de Heere God van hen vroeg. De priesters verwierpen de kennis die de Heere eenmaal aan Mozes gegeven had, en lieten de mensen zondigen. Ze gaven er niets om dat hun kostbare zielen verloren gingen . Volk en priesters deden maar wat. Daarover zou het oordeel van de Heere komen. 

Hosea heeft nog veel meer zonden tot in detail beschreven. Kort en goed komt het hierop neer dat het geopenbaarde woord van God niet nageleefd werd. De vrouwen en dochters van het oude verbondsvolk gedroegen zich wellustig en schaamteloos. Ook het recht werd verdraaid in die tijd. De mensen kochten elkaar om, schuldigen werden vrijgesproken en onschuldigen werden veroordeeld. Volgens de waarschuwende woorden van de profeet maakten de mensen zich rijp voor het oordeel van God dat zeker komen zou. 

De Heere God, de Grote Herder van Israël, zou Zijn volk om deze redenen vrijlaten om te doen wat ze maar wilden. De mensen zouden niet langer bestraft worden, vaders zouden hun zonen niet meer bestraffen, en leiden, maar ze de vrije teugel geven. Toch gaf de profeet nog een onderscheid aan. Het volk van Israël was nog veel erger dan het volk van Juda in overtredingen. De mannen van Israël waren de naaste buren van de nakomelingen van Juda. Juda bezat kennis, de tempel was in hun midden, en zij mochten het priesterschap bedienen. Uit hen stamde koning David. Daarom kreeg Juda extra waarschuwingen, want op hen rustten de beloften van God. 

Alle tegenwerpingen, en alle zonden van Zijn volk maakten de Heere moe, en moedeloos. “ Het volk van Israël verzet zich tegen Mij als een koe die niet wil gehoorzamen’ zuchtte Jahweh. ‘ Hoe kan Ik dan voor hen zorgen? ‘ Als de Israëlieten zoveel van hun afgoden houden, moeten ze het zelf maar weten. De leiders van het volk houden ervan om slechte dingen te doen. Eerst worden ze dronken, daarna bezoeken ze publieke vrouwen ‘ 

Jahweh besloot dat Hij iedereen zou straffen en wegjagen. Zelfs hun offers waren een gruwel in Zijn ogen. 

Wat een ellende, een volk en geestelijke elite die het niet meer om de kern van de zaak te doen was: het eren, dienen en vrezen van de Heere. 

Wie al deze woorden nauwkeurig leest, en terugdenkt aan Genesis 1 en 2, begint te begrijpen waarom de Heere zo bedroefd was!