Hosea 2 : 4 – 9

Het ongelooflijke gebeurde, Hosea trad in het huwelijk met een publieke vrouw. Hij heeft haar waarschijnlijk gekocht. Niet alleen wanneer de profeet werkelijk met haar getrouwd was, maar ook wanneer het slechts een uitbeelding zou zijn geweest, doelde het huwelijk van Hosea en Gomer op de band tussen God en Israël zoals zou blijken uit de Godsspraak die op de sluiting van dit huwelijk volgde. Gods volk als geheel werd als een vrouw voorgesteld, en de mensen als haar kinderen. Prostituees, gewijd of niet, waren in die tijd herkenbaar aan gewaagde kleding, juwelen en tatoeages. Bovendien lieten ze zoveel mogelijk van hun lichaam zien, vooral van hun borsten. Na de boodschap van Gods genade, trouw en grondeloze barmhartigheid volgde een totaal andere boodschap. Er werd allegorisch gezien een moeder aangeklaagd en gestraft. Tegelijkertijd was er sprake van loutering, bekering, herstel en innerlijke verandering. De aangeklaagde vrouw zag op het volk Israël dat steeds opnieuw de Heere verachtte, en Hem niet de plaats in hun leven gaf, die Hem toekwam. 

Wij – de lezers – worden deelgenoot gemaakt van een rechtszaak, waarin de Heere God de openbare Aanklager was. God riep de kinderen op om hun moeder aan te klagen. De echtgenoot gaf aan dat hun moeder zijn echtgenote niet meer was. Haar gedrag had ervoor gezorgd dat het huwelijk niet meer intact was, en niet meer functioneerde. Het verbreken van de verbintenis was al eerder ter sprake gekomen. ( Hosea 1 : 9 ) Toch riep de profeet zijn vrouw op om haar gedrag te veranderen. Ze moest alle zichtbare tekenen van hoererij verwijderen, van haar gezicht, en van tussen haar borsten. Het is mogelijk dat hier gedoeld wordt op de in het Oosten gangbare voorhoofdversierselen en halssieraden, die uiting gaven aan de ontuchtigheid van Gomer. Zonder twijfel was de oproep tot bekering een poging om het huwelijk te redden. Hier is een soort gelijkenis aan het woord. 

God wil het liefst dat er totale bekering plaatsvindt bij Zijn volk, Hosea wilde een keurige vrouw van zijn echtgenote maken.  Maar wanneer dat niet gebeurde, zou Hosea zijn vrouw vernederen, en zo dreigde ook de Heere God te doen. Dat wordt hier in dit Bijbelgedeelte uitgebeeld met de vrouw die aangeklaagd wordt. De vrouw zou worden ontkleed en diep worden vernederd. Hosea zou haar maken als woestijnland, en haar neerzetten als droog land. Verstoken van voedsel en water zou ze sterven van dorst. Dit is een allegorie op de Heere die Zijn volk aan zichzelf over zou laten. 

Het geheel komt op ons –  die eeuwen later leven – vreemd over. Koningen als David en Salomo hadden honderden vrouwen, die ze naar believen bezaten. Toch waren zij mannen Gods. Een vrouw in de tijd van het Oude Testament had niets in te brengen. Vaak waren hoeren door hun vader voorbestemd om dit beroep uit te oefenen, en zo geld binnen te brengen. Maar toch, het beeld is duidelijk. De moeder Gomer heeft ontucht gepleegd en schandelijk gehandeld. Dit gegeven vormt de onderbouwing van het oordeel. Ze zei schaamteloos dat ze achter haar minnaars aan zou gaan. Gezien de context moeten de minnaars van Gomer Baäls zijn geweest. De vrouw dacht dat zij voor haar levensonderhoud afhankelijk was van de Kanaänitische goden. Hoewel de Heere God de opdracht gegeven had om alle inwoners van Kanaän te doden, toen Israël dat land in bezit nam, hadden de Israëlieten geen gehoor gegeven aan deze oproep. Ze hadden niet alleen veel volkeren in leven gelaten, maar ook hun heidense gewoonten en gebruiken overgenomen. De Heere zou de Israëlieten er echter bij bepalen dat Hij het was die de ware God is. Hij is de Gever van alle levensbehoeften, niemand meer. 

Als bestraffing voor het overspelige gedrag van Gomer versperde Hosea haar de weg met doornen, zodat haar bewegingsvrijheid beperkt werd Hij zou als een muur om haar heen zijn, zodat ze niet meer zou weten welke kant ze op zou moeten gaan. Dit wijst op belegering en ballingschap, op situaties waarin de bewegingsvrijheid van de Israëlieten erg beperkt zou worden en ze niet meer in staat zouden zijn om hun opgerichte afgodsbeelden op te zoeken en te vereren. De vrouw zou het wel proberen maar ze zou er niet in slagen om haar oude minnaars te vinden: Israël zou niet slagen in het opnieuw oprichten van heidense aanbiddingsplaatsen. 

De vrouw in haar eenzaamheid zou wel proberen om haar afgoden terug te vinden, maar wanneer het haar duidelijk zou worden dat dit niet zou lukken, dan zou ze terugdenken aan haar vroegere man. 

De beschrijving van de terugkeer van de vrouw naar haar vroegere man lijkt op gespannen voet te staan met de woorden uit de Heilige Wet van God, waarin het verboden is om een vrouw te hertrouwen die met een ander getrouwd is. De gelijkenis geeft ons geen details, maar de oproep om terug te keren is duidelijk. Op de achtergrond klinkt de overtuiging dat God de verbintenis tussen man en vrouw heilig acht. In het verlengde ervan komt duidelijk naar voren dat Hij de verhouding tussen Zichzelf en ons ook heilig acht.  Hij bracht dit beeld in beeldspraak over op de relatie tussen Hem en het volk Israël. Hoewel het volk God vergat, vergat Hij Zijn volk nooit! 

Deze trouw en totale toewijding van de Heere God aan elk van ons, moet ons ertoe brengen om Hem dezelfde toewijding te geven. Hij is ons hart en ons leven waard! Hij heeft ons geschapen, en gered van de eeuwige dood. Hij gaf ons Zijn Zoon, die alles heeft volbracht aan het bittere en smadelijke kruishout van Golgotha.