Hosea 2 : 10 – 15

Het verdriet van Jahweh- dat tegelijkertijd de droefheid van de profeet Hosea was – bestond uit het feit dat het volk van Israël c.q. de vrouw Gomer, niet besefte dat Hij het was, die er zorg voor droeg dat er voldoende koren, most, wol en vlas waren om in alle levensbehoeften te voorzien. Er was zelfs zilver en goud in overvloed. Maar deze goede gaven werden helaas niet in de dienst van God, maar in de dienst aan de Baäl uitgegeven. Om die reden nam God precies in de oogsttijd al Zijn goede gaven weg. ( vs 11 ).

 

De Heere liet op die manier zien dat Hij de Heer van de aarde was, Hij bepaalde welk gewas welig tierde, en welk gewas er verkommeren moest. In vergelijking met Hem was de Baäl een nietszeggende afgod. Door het wegnemen van Zijn zegen, en van voorspoed zou Jahweh Zijn trouweloze volk, en Hosea zijn trouweloze echtgenote vernederen. 

Niemand zou Israël en de vrouw uit de hand van God kunnen redden. Wanneer Hij een mens of een volk Zijn zegen ontzegd, dan is het gedaan. Opvallend in dit Bijbelgedeelte is de snelle wisseling van het toneel, van de beelden. Terwijl er in vers 11 nog sprake is van het feit dat het land leeggeroofd wordt, geeft vers 12 alweer aan dat de vernedering compleet wordt gemaakt. 

Het oordeel van God, door Hosea treffend uitgebeeld, geeft het einde van de officiële eredienst aan in Israël. De godsdienstige jaarlijkse feesten, de maandelijkse feesten en de wekelijkse sabbatten hielden op te bestaan. Dat betekende het einde van alle vreugde en blijdschap! De Joodse feesten stonden bekend om het blijde, vreugdevolle feestgedruis dat bij hun feesten hoorde. Er was blijde muziek, en er werd gedanst. De feesten waren een reden tot grote blijdschap omdat de Israëlieten er dan bij bepaald werden hoe goed de Heere was, en hoe overvloedig Hij in alles voorzag wat ze nodig hadden. Bij Hem hadden ze altijd overvloed kunnen hebben, als ze Zijn geboden en wetten in acht hadden genomen. 

Maar nu, niets van dat alles. De wijnstok en vijgenboom, die een teken waren van overvloed verdwenen uit het land. Misoogst na misoogst vond plaats tot er niets meer te eten over bleef. Het volk en de vrouw van Hosea hadden alle heerlijke gaven die ze ontvingen aan iets of iemand anders dan aan de Heere God toegeschreven en uitgegeven. Zoals Gomer haar man niet erkentelijk was voor zijn liefde en trouw, was Israël Zijn God niet erkentelijk en dankbaar voor Zijn liefde en trouw.  Nu leek het volkomen te laat te zijn. Het gebied waar de wijnstok en vijgenboom groeiden, veranderde in een woestenij, waar allerlei doornstruiken groeiden. Daar had niemand wat aan. De wilde dieren scherpten er hun tanden op en vraten de stammen kaal. De dagen die Israël en de vrouw aan hun afgoden wijdden, zou de Heere straffen, zo sprak Hosea. Gomer versierde zich met allerlei ringen en halssieraden, terwijl ze haar man en Zijn God vergat. Zo deed ook het volk Israël, het offerde geld en goed aan de oude heidense afgod Baäl. Ze waren zo op de afgoden gericht dat ze hun eigen goede God vergaten. De oude wetten door Mozes gegeven lagen vergeten ergens in het stof te vergaan. De Heere God vond het verschrikkelijk en Hosea ook. Zou Hij Zijn volk en Gomer vernietigen? Nee, dat deed Hij niet. Hij dacht aan Zijn verbond, en ging iets moois doen! 

Hij zou de verdrietige naamgeving uit het eerste hoofdstuk van Hosea omkeren, en de God van trouw blijken te zijn! Hij zou de verzekering geven dat Hij na het oordeel Israël weer als Zijn volk aan zou nemen. Aan hen zou Hij Zijn belofte aan Abraham, over een ontelbaar nageslacht heerlijk vervullen. Er zouden wel voorwaarden aan verbonden zijn, aan de trouw van de Heere. Alle stammen van Israël zouden zich weer moeten scharen onder het koningschap dat Hijzelf had uitgekozen, het koningschap van David. Dat was omdat Hij Zelf had besloten dat uit dit geslacht de Messias voort zou komen. En wat God zegt, dat gebeurt ook, altijd.