Hooglied 1

Hooglied 1 begint met een lied dat evangelisch gekleurd is. Evangelietijden horen tijden van vreugde te zijn omdat Evangeliegenade een nieuw lied in onze mond geeft. ( Psalm 98 : 1 ) Het is geen lied van dwazen zoals veel liefdesliederen zijn, maar het is een lied van de wijste der mensen. Er bestaat namelijk geen grotere wijsheid dan het verheerlijken van de liefde van God voor de mensheid. Volgens de overlevering heeft koning Salomo duizend en vijf liederen gedicht ( 1 Koningen 4 : 32 ) maar liederen met andere onderwerpen zijn verloren gegaan, terwijl dit lied van de hemelse liefde in de Bijbelse canon opgenomen is om bewaard te blijven.  

Koning David en Salomo waren liefhebbers van poëzie en omdat beide mannen God liefhadden, hebben ze met hun talenten God geëerd en de kerk van alle tijden gesticht. Het is niet zeker wanneer Salomo dit gewijde lied geschreven heeft. Het is bijna zeker dat hij het lied dichtte in het begin van zijn koningschap toen hij zijn hart heel dicht bij God hield en dagelijks met Hem wandelde. Sommige verklaarders merken op dat het Hooglied niet voor niets zijn plaats achter het boek Prediker kreeg. Terwijl de Prediker de mens in ijdelheid en vergankelijkheid tekent, vuren de woorden van het Hooglied ons aan om ons geluk in de liefde van God te zoeken en de allesovertreffende blijdschap en het grootste geluk bij de Heere te vinden. 

In het openingsgedicht richt de bruid zich eerst tot de bruidegom, en daarna tot de dochters van Jeruzalem. Hoewel de bruid haar bruidegom niet bij naam noemt, spreekt ze uit dat ze naar Zijn liefde en gunst verlangt. Ze wil dat Hij Zelf naar haar toe komt en haar kust. Dit gebaar ziet op de gelovige die al veel over de Heere Jezus gehoord heeft, maar zelf nog niet precies weet wie Hij nu eigenlijk is. Hoe meer de gelovige ziel over Jezus hoort, hoe meer verlangen er in het hart komt om Hem te ontmoeten. Om niet langer naar anderen te luisteren die zich in de Messias verblijden, maar Zelf uit Zijn mond horen dat Hij het is die alle zonden heeft verzoend en alle schuld heeft weggenomen. Ze geloven en weten het: Alle schuld is weggedaan. Er is alleen maar liefde over in het hart van Jezus, de Bruidegom! 

Christus Jezus heeft zelf gezegd dat er niemand tot Hem kan komen, tenzij dat de Vader hem of haar tot zich trekt. ( Johannes 6 : 44 ) Niemand zou een bruid van Christus worden, als God niet eerst begonnen was om Zijn liefde in ons hart uit te storten. De bruid van Christus is een biddende ziel. Dit bidden wordt gelijk beantwoord. Logisch, want ook het gebed is door God zelf opgewekt. Als Christus Zijn Geest uitstort over de kerk in het algemeen – die Zijn bruid is – dan worden al haar leden verlevendigd en opgewekt. De Koning brengt Zijn geliefde bruid in Zijn binnenkamer. Mensen die tot Christus worden getrokken, worden niet allen in Zijn voorhoven, en in Zijn paleizen geleid ( Psalm 45 : 15 ) maar zelfs in Zijn binnenkamer, waar Zijn tegenwoordigheid is. 

Daar in die binnenkamer ontvangen ze al hun verlangen, alles waar ze zo lang om gebeden hebben. Hun wensen zijn bekroond met onuitsprekelijke blijdschap en verrukking, al hun verdriet en pijn is verdwenen, ze doen niets anders dan zich verheugen en verblijden. Al hun blijdschap concentreert zich op God Zelf. Ze verheugen zich niet zomaar in de geurige olie of in de binnenkamers van het paleis van de Koning ( Psalm 43 : 4 ), maar ze verheugen zich in God Zelf. Het is alleen God, waar ze zo intens blij en dankbaar om zijn. Jezus Christus, de Geliefde! 

De dochters van Jeruzalem waar de tekst het over heeft, zijn de leden van de kerk die een zwak geloof hebben, zuigelingen in de genade. Het waren de dochters van Jeruzalem die de bruid verachtelijk hadden aangekeken omdat ze er vreemd uitzag. Ze was zwart. Dit zwart-zijn zag op de zonden van de ziel, maar ook op het lijden dat het veracht worden met zich meebracht. De Kerk van alle eeuwen is soms zwart door dwalingen, door vervolging, maar toch altijd lieflijk in lijdzaamheid, standvastigheid en vertroosting. Echte gelovigen weten dat ze zwart zijn in zichzelf, maar lieflijk in Christus Jezus. Vanbinnen in hun hart helemaal verheerlijkt. ( Psalm 45 : 14 ) De bruid wist dat ze zichzelf in een moeilijk parket had gebracht door verkeerde keuzes die ze had gemaakt. Wie van Gods kinderen klaagt zichzelf niet aan? 

Maar de bruid liet het er niet bij zitten. Ze keerde zich af van de dochters van Jeruzalem en keek omhoog naar de hemel en verwachtte verlichting. ( vs 7 ) Vervolgens noemde ze Christus Degene die haar ziel liefhad. Ze had een bijzonder hoge dunk van Hem als de Herder van de schapen en ze wist precies waar Hij was. Ze vroeg of ze in Zijn nabijheid mocht zijn. De vragen die ze stelde zien op het geestelijk inzicht dat ze had. Ze wist dat Jezus de Allerdierbaarste Persoon in hemel en op aarde is. Het is bijzonder ontroerend om op te merken hoe snel er antwoord kwam op haar vraag. Jahweh, de Elohim was meer dan bereid om op haar vraag te antwoorden. Hij zag alles in Zijn bruid, en noemde haar de allerschoonste onder de mensenkinderen. Gelovige zielen zijn in de ogen van de Heere namelijk mooier dan alle andere mensen. 

De Geliefde zei precies wat de bruid moest doen. Ze moest het spoor van de herders volgen, je zou kunnen zeggen dat ze in de tempel moest zijn, waar het Evangelie klonk. Toen de bruid gehoor gaf aan de oproep van de Bruidegom, prees Hij haar. Hij noemde haar Zijn vriendin, metgezellin, en vertrouweling. 

De Bruidegom vergeleek haar vervolgens met de statige sterke paarden die de wagens van de Farao sierden. Egypte was beroemd om zijn paarden die van de beste rassen waren. De Bruidegom bewonderde tenslotte de schoonheid van de sieraden van de bruid. Daarmee worden de inzettingen van Christus bedoeld. Waar Christus genade heeft gegeven, zal Hij daar nog meer aan toevoegen. De Heere God, de Schepper van hemel en aarde zal de Voleinder zijn van het goede werk dat Hij in het hart van Zijn bruid begonnen is. Zo krijgt God de eer, en de mensenziel, de bruid, de vreugde en de zaligheid.