De eerste weken van het schooljaar zijn voorbij, zomaar omgevlogen. Niek en Jarinda kwamen gebruind, gelukkig en stralend terug van hun verlate huwelijksreis. Enthousiast vertellen ze over de Gorges, en de bruisende riviertjes waarop ze kanotochten maakten. De Franse marktjes, en de prachtige oude citadellen, en de Pont d`Avignon. Na al hun buffelen en keihard werken echt verdiend. Het was wel weer even wennen om de draad van het gewone leven op te pakken, na al die zoete zomerzonneschijn. Niek is aan zijn laatste co-schap begonnen en Jarinda gaat verder met allerlei afspraken rondom haar promotie- onderzoek.
Rhodé krijgt kiezen en Tirza loopt ineens. De schattige filmpjes buitelen over elkaar heen, ik zie stralende oogjes en wankelende stapjes. Hun ontwikkeling is haast niet bij te houden, het worden al van die parmantige meisjes die hun grenzen opzoeken en overal op ontdekkingstocht willen gaan.
Niek zit naast me en laat me allerlei stralende foto`s zien. Ik lach en geniet. We praten verder over zijn co-schap. Hematologie, leukemie onderzoek. Hij vertelt dat zoveel onkerkelijke mede-studenten zich enorm aangesproken voelden door de kerkdienst en de sfeer op hun bruiloft. Het leek ze erg mooi om christen te zijn. Niek vertelt ook dat hij soms mensen spreekt die uitbehandeld zijn en zegt dat hij met die patiënten praat, en hen probeert te steunen. Prachtig werk is dat, christen zijn doe je niet altijd direct met praten over Jezus of over het Evangelie. Soms doe je dat met je gevoel, en met je inlevingsvermogen. Niek vertelt altijd leuke verhalen, hij is enthousiast en lief. Hij onderhoudt een hechte band met zijn broer. Daaraan koesteren we prachtige herinneringen.Toen we ons huis bouwden wilden ze absoluut niet van elkaar gescheiden worden, ze verkozen één hele grote kamer met bedden die zo hoog mogelijk aan het plafond vastgemaakt moesten worden. Samen bespraken ze urenlang hoog en droog hun dromen en idealen. Ze hebben elkaar nog steeds nodig. Afgelopen week hadden ze afgesproken dat ze elkaar zouden bellen. Niek hoorde zijn telefoon afgaan en dacht dat hij FW aan de lijn had. Hij riep zo hard hij kon “HOOOOOOOOIIIIIIIIIIIIIIIJJJJJJJJ!” Aan de andere kant bleef het even doodstil. Toen zei een stem: “ Ha Niek, je spreekt met de dominee. Zo enthousiast wordt ik niet vaak begroet!” Ze hebben vijf minuten gelachen, en kenden elkaar weer wat beter! Vrijwilligerswerk in de kerk kan gewoon erg leuk zijn!
Pas kwamen er een paar leerlingen naar me toe. “ Hoi mevrouw, kunt u ons eens een verhaal uit de Bijbel vertellen? “ vroegen ze. Nederlands kunnen we al.” Ik stond paf. Hoe kan het dat kinderen die mij niet eens goed kennen om een Bijbelverhaal vragen? Zou de deur van het Koninkrijk werkelijk zo wagenwijd openstaan? Als ik kijk wat er binnen een week allemaal voor moois gebeurt in mijn leven, dan weet ik zeker dat het zo is.