Hebreeën 11 : 13 – 16

Zij allen zijn in geloof gestorven. Wat hun beloofd was, zagen ze geen werkelijkheid worden. Ze hebben slechts een glimp ervan begroet, en ze zeiden van zichzelf dat ze op aarde leefden als gasten en vreemdelingen. Door zo te spreken lieten ze duidelijk merken op doorreis te zijn naar een vaderland waaruit ze weggetrokken waren, anders waren ze daarheen wel teruggekeerd. Nee, ze keken reikhalzend uit naar een beter vaderland: het hemelse. Daarom schaamt God zich er niet voor hun God genoemd te worden, en heeft Hij voor hen een stad gereedgemaakt. ( Hebr. 11 : 13 – 16 ) 

 

De onvolmaakte toestand van de aartsvaders was, dat hun geluk meer in de belofte van de Heere lag, dan in het werkelijke genieten of het bezit ervan. Hoewel Abraham, Isaak en Jakob de vervulling van de Goddelijke beloften tijdens hun leven niet ontvangen hebben, hebben ze met een geopend geestesoog gezien wat de Heere met Zijn beloften bedoelde. Vroeger of later werden ze ervan overtuigd dat deze beloften waarachtig vervuld zouden worden. Ze beseften volledig dat ze hier op aarde vreemdelingen waren, pelgrims op weg naar hun eeuwig thuis. Ze hebben door hun attitude en inzet voor de realisering van de  Goddelijke beloften bewijs gegeven van hun oprechtheid. Er was geen haar op hun hoofd dat er over dacht om terug te keren naar de plaats waar God hen vandaan geroepen had. In plaats daarvan bleven ze God aanhangen met een waarachtig geloof, zuivere liefde en daadkracht. Ze getuigden van hun vreemdelingschap hier op aarde, en van de moeilijkheden die ze op hun weg achter de Heere aan ontmoetten.( Gen. 47 : 9 / Gen. 15 : 13 / 28 : 4 / Psalm 39 : 13 ) Hun geloof heeft standgehouden tot het einde van hun leven. Daarom ontvingen ze een genadige beloning van de Heere. Hij noemde Zichzelf hun God en gaf Zijn geroepenen van harte toestemming om Hem zo te noemen. Daar schaamde Hij Zich niet voor. Om dit te bewijzen heeft God een stad voor hen gereed gemaakt, waarbij al het aardse in het niet viel.

Het hemelse Jeruzalem. ( Openbaringen 3 : 12 / 21 : 2, 10 – 27 )
“ Wie overwint, maak Ik tot een zuil in de tempel van mijn God. Daar zal hij voor altijd blijven staan. Ik zal op hem de Naam schrijven van mijn God, en van de stad van mijn God, het nieuwe Jeruzalem, dat bij mijn God vandaan uit de hemel zal neerdalen. En ook mijn eigen nieuwe Naam.” In de hemel zal er een volmaakte gemeenschap worden gegrondvest tussen de gelovige en Christus. Wat een heerlijk thuiskomen zal dat zijn. 

Johannes getuigde : “ Toen zag ik de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, uit de hemel neerdalen, bij God vandaan. Ze was als een bruid die zich mooi gemaakt heeft voor haar man, en hem opwacht. Ik hoorde een luide stem vanaf de troon die uitriep: “ Gods woonplaats is bij de mensen, Hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volk zijn, en God Zelf zal bij hen, en hun God zijn. Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was, is voorbij. “ De gezegende tegenwoordigheid van God bij Zijn volk wordt aangekondigd. Daar in de hemel zal die nooit meer onderbroken worden, zoals dat hier op aarde het geval is. Deze nieuwe en gezegende toestand zal vrij zijn van iedere vorm van moeite of verdriet. God Zelf zal als liefdevolle Vader met eigen hand de tranen van de ogen afwissen. Alle oorzaken van toekomstig verdriet zullen voor altijd weggenomen zijn. God heeft Johannes bevolen om dat op te schrijven tot een eeuwige gedachtenis en tot een voortdurende bemoediging van Zijn volk. Johannes moest deze belofte van de Heere opschrijven alsof het al gebeurd was. Gods eretitels zijn een garantie voor de volledige vervulling ervan. Hij is de Alfa en de Omega, het Begin en het Einde. Zoals door Gods macht en wil de aarde en de mens geschapen zijn als Gods eerste doel zo zijn Gods welbehagen en heerlijkheid Zijn laatste doel. Een doel dat Hij niet missen zal omdat de Raad van God zal bestaan. 

De hemel is een veilige plaats. Er is plaats genoeg voor het hele volk van God. Het eerste wat wij daar zullen zien zijn de straten van de stad. ( vs 21 ) De heiligen in de hemel wandelen op goud. Zij rusten daar. Het is geen passieve rust, maar een toestand van vreugdevolle beweging:  De volken die zalig worden zullen in het licht van de hemel wandelen. Zij wandelen met Christus in witte klederen. Ze hebben daar niet alleen vertrouwelijke omgang met Jezus, maar ook met elkaar. De Heere, de almachtige God is haar tempel, samen met het Lam. Er is geen behoefte aan de zon omdat de heerlijkheid van God haar verlicht, en het Lam haar kaars is. God zal mensen hebben van alle rangen en standen om de hemelse woningen te vervullen. Degenen die geheiligd zijn vinden de poorten altijd geopend. Wat ook maar uitnemend en waardevol is in deze wereld, wordt daar op een meer verfijnde manier genoten, en in veel grotere mate. Er zal in de heiligen niets onreins meer overgebleven zijn. Ze zijn gewassen in het bloed van Christus en zullen onbevlekt voor de Vader gesteld worden. ( Openbaringen 21, SV met kantt, met uitleg, NBV, SB in perspectief, MH )