Handelingen 6 : 1 – 7

Hoewel de eerste christengemeente op spectaculaire wijze was ontstaan, betekende dat niet dat de gelovigen gelijk door hadden hoe het gemeenteleven ingericht behoorde te zijn. De apostel Lucas heeft dit eerlijk beschreven. De uitstorting van de Heilige Geest was voor duizenden nieuw gelovigen een moment geweest dat hen diep getroffen had. “ Wat moeten we doen broeders? “ hadden ze gevraagd. Petrus had gezegd dat ze zich van hun huidige leven af moesten keren en zich moesten laten dopen onder aanroeping van Jezus Christus om vergeving te krijgen van hun zonden. Degenen die zijn woorden aanvaardden lieten zich dopen, en het aantal leerlingen had zich uitgebreid tot ongeveer drieduizend zielen. Ze bleven trouw aan het onderwijs van de apostelen, vormden met elkaar een gemeenschap, braken het brood en wijdden zich aan het gebed. De Heere breidde hun aantal dagelijks uit met mensen die gered wilden worden. ( Hand. 2 ) 

Toch was de gemeente in Jeruzalem geen ideale gemeente. Er ontstond ontevredenheid over de verdeling van de steun voor de weduwen in de gemeente die natuurlijk een melting pot van culturen was. De Griekstalige verweten de Arameestaligen dat de weduwen uit hun groep bij de dagelijkse ondersteuning werden achtergesteld. Weduwen leidden in de oudheid vaak een gebrekkig en onzeker bestaan. De Joodse wet schreef precies voor dat er voor deze groep vrouwen gezorgd moest worden, en op welke manier dat de bedoeling was. ( Ex. 23 : 21 / Deut. 10 : 18 ) De Griekstaligen waren vanuit de diaspora gekomen en hadden zich in Jeruzalem gevestigd. ( verg. 1 Tim. 5 : 3 – 16 ) Waarschijnlijk ging het om voedselhulp of diaconale steun. Tot dan toe hadden de apostelen de verantwoordelijkheid op zich genomen om deze materiële steun te organiseren. ( Hand. 4 : 35 / 5 : 1,2 ) Deze tijdrovende taak hield hen echter af van het gebed en het onderwijs aan de gemeenteleden. De gemeente vertrouwt vervolgens de organisatie van de dagelijkse steunverdeling aan de Griekstalige Joodse gelovigen toe, zodat zij niets meer tekort zullen komen. Er worden zeven mannen met een onberispelijk karakter gekozen, hun gaven worden niet vermeld. Eén van hen wordt vervolgens in het bijzonder naar voren gebracht vanwege zijn karakter, om de wonderen die hij verricht in Jezus` Naam, en om zijn getuigenis. ( Handelingen 6 : 8 – 15 ) Het uitvoerige betoog van Stefanus ( Handelingen 7 : 2 – 53 ) wijst op het belang van de gebeurtenissen die zich rondom hem afgespeeld hebben. Zijn optreden bleef niet beperkt tot het organiseren van materiële steun, hij wijdde zich ook aan de verkondiging van het evangelie. Waar hij aanvankelijk belast werd met de organisatie van de materiële steun wijdde hij zich ook aan de verkondiging van het evangelie. Waarschijnlijk is hij vervolgens één van de leiders van de gemeente van Jeruzalem geworden. 

Het vervuld zijn met de Heilige Geest geeft een permanente toestand aan, een karaktereigenschap van iemand die volledig aan de Heere toebehoort. De mannen die gekozen werden moesten in staat zijn om een situatie goed in te schatten om op belangrijke momenten de juiste beslissingen te nemen. Het onderwijs, zowel als de meer praktische zaken in de gemeente van Jeruzalem, werden allemaal voorgesteld als een dienst. Het Griekse woord dat met verkondiging is vertaald komt overeen met het woord uit vers 2 dat vertaald is met ‘ zorg voor ‘ Vanwege de aanwezigheid van dit woord ‘ dienst ‘  in het Grieks diakonia, en het soort dienst dat van de zeven mannen werd gevraagd, wordt deze tekst vaak gezien als de instelling van de functie van diaken. De nu vermeldde namen ( vs 5 ) namen zijn allemaal Grieks, wat aangeeft dat de hele vergadering uit mannen van de benadeelde partij lijkt te hebben bestaan. Deze mannen werden bij de apostelen gebracht. Toen spraken ze een gebed uit, en legden hen de handen op.  Steeds meer mensen luisterden naar het Goede Nieuws over Jezus. Het aantal gelovigen in Jeruzalem groeide gestaag. Ook een grote groep priesters ging in Jezus geloven!