Handelingen 5 : 1 – 16

 De apostelen en leerlingen van Jezus leken allemaal buitengewoon eerlijk en rechtschapen te zijn. Helaas bevonden er zich ook hypocrieten onder hen. Er bestaat nu eenmaal een vermenging van kwaad en goed, zelfs de beste gemeenschappen ter wereld ontkomen daar niet aan. Tot aan de grote dag van de oogst zal er onkruid tussen het koren opgroeien. Toch leek het er in eerste instantie op dat de mensen tot geestelijke volmaaktheid gekomen waren. Veel gemeenteleden verkochten alles wat ze hadden en gaven het aan de armen. Helaas woonde er ook een echtpaar in Jeruzalem dat een hele mooie belijdenis van hun geloof af wilde leggen, mooier dan dat de werkelijkheid was. In eerste instantie verkochten ze hun land en in een opwelling van ijver namen zij zich voor om het hele verkoopbedrag aan godsdienstige doeleinden te wijden. Maar toen Ananias en Saffira het geld dat ze met de verkoop verdienden in handen hadden, haalden ze er een fors bedrag vanaf. Dat was op zich nog niet erg, als ze daar open en eerlijk over waren geweest. Maar ze gingen naar de apostelen en deelden mee dat het geld het totaalbedrag van de verkoop van hun grond betrof. 

Petrus keek Ananias eens aan en vroeg hem of dit echt al het geld was dat hij voor zijn land gekregen had. Ananias knikte bevestigend. Het was een weloverwogen beslissing van hem om te liegen. De satan had hem niet alleen op dit idee gebracht, maar dreef hem ook vastbesloten voort om zijn slechte idee in praktijk te brengen. Petrus zei: “ Je hebt niet alleen geluisterd naar de satan, je hebt de Heilige Geest bedrogen. Je deed alsof je de hele opbrengst aan ons overgemaakt hebt. Maar daar klopt niets van. Waarom deed je dat? Je had alles voor jezelf kunnen houden. Nu ben je oneerlijk geweest. Niet alleen tegenover de mensen, maar ook tegenover God. “ Ananias viel als een blok op de grond, hij was dood. Iedereen was ontzet. Op aanwijzen van de apostelen wikkelden een paar jonge mannen hem in een lijkwade. Het ontzielde lichaam van Ananias werd direct naar het graf gedragen. 

De vrouw van Ananias had geen notie van wat er aan de hand was. Ze wachtte drie uur tevergeefs op de terugkomst van haar man. Tenslotte kon ze het niet meer uithouden en begaf ze zich naar de apostelen. Niemand had haar over het gebeurde ingelicht. Het ging hier niet in de eerste plaats om de verhouding tussen Ananias en Saffira en de gemeenschap, maar om hun verhouding tot God. Zaken die in essentie te maken hadden met hun verantwoordelijkheid ten opzichte van de Heere, vatten zij op als de druk die de groep op hen uitoefende. De Heilige Geest is een persoon. Ananias en Saffira logen tegen hem en daagden Hem daarmee uit. ( 5 : 9 ) De Heilige Geest was God, zij hadden Hem niet geacht en geëerbiedigd. Petrus verklaarde Ananias dat elke gift vrijwillig was. De gemeenschap in Jeruzalem verschilde hierin essentieel met die van de Essenen uit Qumran waar de Dode Zeerollen gevonden zijn. 

Een grote beklemming had zich over het gezelschap gelegd. Petrus zag Saffira komen en vroeg haar zonder omhaal of de akker voor het door Ananias genoemde bedrag verkocht was. Toen Saffira bevestigend antwoordde, zei Petrus: “ Hoe heb je durven besluiten om de Geest van de Heer te trotseren? Degenen die je man naar het graf gedragen hebben staan voor de deur om jou ook te begraven. Onmiddellijk viel Saffira ook stervend neer. Toen de jonge mannen binnen kwamen troffen ze Saffira dood aan en er zat niets anders op dan haar ook te begraven, bij haar man. De hele gemeenschap werd door een grote schrik bevangen. De  mensen die zich bij de gemeente gevoegd hadden werden met diep ontzag voor God en Zijn oordelen getroffen. Gode zij dank betekende het gebeuren geen belemmering voor het werk van de Heere, maar iedereen was overtuigd van het feit dat er met God niet te spotten viel. 

De Heere had gestraft, maar nu keerde Hij weer terug om te zegenen. De kerk werd door Zijn zegen bij elkaar gehouden. Er gebeurden tekenen en wonderen, De gunst van de Heere was niet van de gemeente van Christus geweken. De mensen kwamen samen in de tempel, in de voorhof van Salomo. Ze waren door het gebeuren zelfs eensgezinder geworden. De apostelen kregen nog meer respect dan ze al hadden. Er ging zoveel heiligheid en zegen van hen uit dat niemand de moed had om zich bij hen te voegen. Mogelijk waren de mensen geschokt door het tragische lot van Ananias en Saffira. Er heerste nog steeds angst om tegen de religieuze leiders in te gaan. ( 4 : 1 – 22 ) Desondanks sprak het hele volk vol lof over hen. Steeds meer mensen kwamen tot geloof, een groot aantal mannen en vrouwen. Er werden zelfs zieken op draagbedden en matrassen buiten op de straat gelegd in de hoop dat toch op zijn minst de schaduw van Petrus op één van hen zou vallen om hen te genezen.

Ook vanuit de steden rondom Jeruzalem stroomden de mensen toe. Ze brachten zieken met zich mee, en mensen die door onreine geesten gekweld werden. God deed grote wonderen, ze werden allemaal genezen.