Handelingen 4 : 23 – 35

Zodra de apostelen vrijgelaten waren, haastten ze zich naar hun vrienden. Hoewel God hen hoog vereerd had door hen Zijn getuigen te laten zijn, bleven ze gewoon dezelfde mensen en verlangden ze naar hun broers en zussen in het geloof. Ze vertelden zonder omhaal alles wat de overpriesters en schriftgeleerden aan beschuldigingen geuit hadden. Dat deden ze niet om een revolutionair verhaal te vertellen, maar om de leerlingen te laten weten wat er van de mensen en van God te verwachten was. Van mensen konden ze alles verwachten wat hen schrik aanjoeg, maar van God daarentegen alles wat hen moed kon geven. 

Toen Petrus en Johannes uitverteld waren, hieven de apostelen eensgezind hun stem op tot God in de hemel. Eén verhief zijn stem en de anderen stemden daarmee in. Hun harten verenigde zich, en zo kwam het gebed tot de God van het leven. In hun gebed vereerden ze God als de Schepper van de wereld. Ze zeiden: “ U bent de God die de hemel, de aarde en de zee gemaakt heeft. U hebt door de leiding van de Heilige Geest via onze voorvader David gezegd: “ Waarom snoeven de heidenen, en bedenken de volken plannen die zinloos zijn? De koningen van de aarde zijn aangetreden en verheffen zich tegen de Vader en de Zoon. Deze uitspraak verbond het lot dat de apostelen wachtte met dat van Jezus zelf. Wanneer zij werden vervolgd, werd Hij Zelf vervolgd. 

De leerlingen refereerden met deze woorden aan de heftige revolutie die aan de dood van Jezus was voorafgegaan. Ze verborgen niet dat ze bang waren en baden: “ Welnu Heer, sla toch acht op hun dreigementen en stel ons, uw dienaren in staat om vrijmoedig over Uw boodschap te praten. Help ons en sta ons bij, zodat de wonderen doorgang kunnen vinden en zieken genezen mogen worden in de Naam van Jezus, Uw heilige Dienaar. 

Tekenen en wonderen waren namelijk de bevestiging van de waarheid van het getuigenis over de Heere Jezus. God in de hemel verhoorde het gebed van de leerlingen direct. Ze hadden nog maar nauwelijks hun gebed beëindigd, of de plaats waar ze bij elkaar gekomen waren begon te schudden. De Heilige Geest kwam opnieuw zichtbaar en hoorbaar in de apostelen. Vrijmoedig en zonder een greintje angst begonnen ze te spreken over de heerlijke boodschap van God 

Het effect liet niet op zich wachten. De groep mensen die het geloof aanvaard hadden leefde eensgezind bij elkaar. Hun harten stonden voor elkaar open. Iedereen deelde zijn bezit met dat van de anderen wanneer dat nodig was. Het getuigenis van Jezus Christus week niet van hun mond. Elke dag klonk het Goddelijk Evangelie in al zijn rijkdom en genade. De apostelen spraken frank en vrij over de opstanding van Jezus Christus. De Heere Zelf was iedereen goed en nabij. Niemand had het slecht want mensen die grond of bezittingen over hadden, verkochten dat en brachten de opbrengst van de verkoop naar de apostelen. Het geld ging naar de minder bedeelden die er natuurlijk ontzettend dankbaar voor waren. Vanaf de Makkabeeëntijd hadden veel Joden zich gevestigd op Cyprus. Josef, een Leviet die van dit eiland afkomstig was had al veel voor de apostelen in Jeruzalem betekend. Daarom gaven de leerlingen hem de naam Barnabas. ( zoon der vertroosting ) Barnabas verkocht een akker en bracht het geld ook naar de apostelen. Het was duidelijk te merken dat de Heilige Geest uitgestort was. Alle gaven van de Geest: liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing waren rijkelijk aanwezig.  Het leek wel alsof het weer een beetje een paradijs op aarde geworden was, daar in Jeruzalem!