Handelingen 2 : 1 – 4

Toen het Joodse Pinksterfeest begon, waren alle gelovigen bij elkaar in een huis. Opeens kwm er uit de hemel een vreemd geluid. Het klonk alsof het hard begon te waaien. Het was overal in het huis te horen. Ook zagen de gelovigen iets dat op vuur leek. Dat vuur verdeelde zich in vlammen, en op iedereen kwam een vlam neer. Zo kwam de Heilige Geest in alle gelovigen.(Hand. 2 : 1 – 4 ) 

Tussen de belofte van de Heilige Geest en Zijn komst lagen maar een paar dagen. De apostelen gingen niet uit om ergens het Evangelie te verkondigen. Lucas pakte de draad van het Evangelie van de geschiedenis van Jezus en van de Geest op, waar Zijn eerste boek eindigde. Het vertrek van Jezus, Zijn Hemelvaart, kondigde de komst van de Geest tijdens het Pinksterfeest aan. ( Lucas 24 : 40 – 53 ). In deze nieuwe periode die het Pinksterfeest inluidde, zou het volk van het Koninkrijk van God vanuit de hele wereld bijeengebracht worden, en het zou beginnen in Jeruzalem. ( Lucas 24 : 47 – 48 / Hand. 1 : 8 ). 

De deuren van Samaria en van de heidense volken zouden openspringen voordat het eeuwige rijk van God op aarde zou worden gesticht. ( Hand. 1 : 7 ) Maar vóór Pinksteren moesten eerst alle ‘ stamhoofden ‘ worden benoemd van het Israël dat zou profiteren van de vervulling van de beloften van het Oude Testament. ( Hand. 1 : 15 – 26 ). 

Vijftig dagen na Pesach vond het wekenfeest, of het Oogstfeest plaats. ( Lev. 23 : 15 – 16 / Num. 28 : 26 ) Tijdens dit feest werd gewoonlijk de gave van de wet op de Sinaï en de verbondssluiting tussen de Elohim en Zijn volk herdacht. 

Eindelijk was het zover! De leerlingen waren allemaal bij elkaar. De uitstorting van de Heilige Geest werd begeleid door een hoorbaar en zichtbaar teken van de aanwezigheid van Gods heerlijkheid. Eerst klonk er vanuit de hemel een geluid alsof er een geweldige storm opstak. Het wonderlijke was dat het geluid zo klonk, maar dat het windstil bleef. In 2 Sam. 22 : 11 / 2 Kon. 2 : 11 / Job 38 : 1 / 40 : 1 / Psalm 50 : 3 en Hebr. 12 : 18 lees je ook over de aanwezigheid van Gods heerlijkheid in de storm. Verder wordt het woord pnoe ook vertaald met ruach, wat zoveel betekent als geest, adem, wind. Je begrijpt gelijk dat het geluid van de wind uitstekend past bij de uitstorting van de Heilige Geest. 

Volgens de beschrijving van Lucas gebeurde dit wonder tijdens het ochtendgebed. Er was een grote menigte mensen aanwezig. Je kunt er dus vanuit gaan dat de Heilige Geest werd uitgestort in één van de vertrekken van de tempel of in de zuilengang van Salomo. Deze ruimtes werden ook wel oikos = het huis genoemd. 

Naast het hoorbare teken, de storm, gaf de Heere God ook zichtbare tekenen van de uitstorting van de Heilige Geest. Alle aanwezigen zagen een lichtverschijnsel, een vlam, vergelijkbaar met wat Mozes zag in Exodus 3 : 2 . Maar ook hier was er geen sprake van echte lichtvlammen. Het woord glossai = hier vlammen, komt even later terug als het over allerlei talen gaat die de apostelen kunnen spreken. 

Het geluid van de geweldige gedreven wind, en de tongen die van vuur leken te zijn, waren de uiterlijke tekenen die de komst van de Heilge Geest begeleidden. De Heere had al eerder uiterlijke tekenen gegeven die de komst van de Heilige Geest vergezelden. Dat was toen Jezus werd gedoopt en de hemelen geopend werden. Daarbij daalde als zichtbaar teken van de komst van de Geest een duif uit de hemel neer, terwijl een hoorbare stem sprak: ‘ Dit is Mijn geliefde Zoon, in Hem vindt Ik vreugde ‘ ( Lucas 3 : 22 / Matth. 3 : 16 ) 

Op het moment  van het geluid van de storm, en het zicht van de vlammen, werden de leerlingen vervuld met de Heilige Geest. Daarmee was de belofte van Jezus in vervulling gegaan. ( Hand. 1 : 5 )

Het woord ‘ allen ‘ geeft aan dat niet alleen de leerlingen, maar ook alle aanwezige leerlingen – zowel mannen als vrouwen – in de tempel vervuld werden met de Heilige Geest. 

De strijd om de komst van de Geest was gestreden! De belofte heerlijk vervuld. Alle discipelen ontvingen een blijvende inwoning van de Heilige Geest. ( Rom. 8 : 9 – 11 / 1 Kor. 3 : 16 / 6 : 19 ) Dit was de bekroning van het werk door de Vader uitgedacht, door Jezus gedaan, en door Zijn leerlingen voortgezet in het gebed.  

In de hemel zag Jezus vol liefde op Zijn leerlingen neer.
Zijn voorbede zou hen nooit meer laten gaan. ( Hebr.7 : 24 – 25)