Handelingen 1 : 15 – 26

Ze hadden het niet meer over Judas gehad. Zijn zonde had een lege plaats achtergelaten. Nu Jezus weggegaan was, viel er een zekere rust over de leerlingen en kwam er tijd om zich te hergroeperen. Petrus nam het voortouw. Hij voelde zich bevrijd en herboren door Jezus` die hem opnieuw in zijn roeping bevestigd had. Er was een hoofdrol voor hem weggelegd in de groep apostelen en in de opening van het koninkrijk voor de Joden, Samaritanen en heidenen. ( 2 : 4 / 3 : 1 / 4 : 8 / 8 : 14 / 10 : 5 / 12 : 3 ) 

Na de hemelvaart van de Heere Jezus kwam er een groep van 120 mensen bij elkaar in Jeruzalem. Feitelijk het begin van de christelijke kerk: deze gelovigen waren de korrels van het mosterdzaad dat tot een grote boom uit zou groeien. Nadat Petrus het treurige verhaal van Judas nog eens verteld had, begon hij over de vacature die er ontstaan was in de groep apostelen die de opdracht van Jezus voort zou zetten. 

Iedereen had aandachtig geluisterd. Het lot van Judas was deerniswekkend. Huiverend dachten ze aan zijn einde, en aan de akker waar ze hem begraven hadden. Petrus wist dat er in de psalmen profetieën over dit verraad geschreven stonden. Maar er bestond ook een opdracht om iemand anders in zijn plaats te kiezen. Een getuige van het leven, het sterven en de opstanding van Jezus. Iemand die er al bij geweest was toen Jezus gedoopt werd door Johannes. Een medegetuige van Zijn hemelvaart. 

Ze dachten er goed over na. Toen kozen ze twee mensen uit. Het waren Jozef en Matthias. Deze twee mannen waren uiterst geschikt voor het ambt daar waren ze het allemaal over eens. Ze richtten zich in het gebed tot de Heere om leiding. ( Handelingen 1 : 24, 25 ) Hij was de grote hartenkenner. Dat zeiden ze ook toen ze het gebed begonnen. Ze zeiden: “ U Heer, doorgrondt ieders gedachten. Wijs van deze twee mannen degene aan die U gekozen hebt om als apostel zijn dienende taak te verrichten. Hij moet de plaats van Judas innemen, die zijn ondergang tegemoet is gegaan. “ 

Nadat ze gebeden hadden lieten ze de mensen loten. Dat was een gangbare gewoonte in het Oude Testament. ( Lev. 16 : 8 / Num. 26 : 55, 56 / 1 Kronieken 26 : 13 – 16 ) De twee mannen waren gekozen omdat ze beantwoordden aan de criteria die de leerlingen al eerder genoemd hadden. ( vs 21, 22 ) De loting was dus geen beslissing van het toeval, maar liet duidelijk zien dat het om een beslissing van de Heere ging.  Er stonden grote dingen te gebeuren. In deze nieuwe periode die Pinksteren inluidde, zou het volk van het koninkrijk van God vanuit de hele wereld bij elkaar gebracht worden, te beginnen vanuit Jeruzalem!Maar voordat het zover was moesten er eerst stamhoofden worden benoemd van het Israël dat zou profiteren van de vervulling van de beloften uit het Oude Testament. ( vs 15 – 26 )