Exodus 3 : 16 – 20

God zei verder: ‘Je moet de leiders van de Israëlieten bij elkaar roepen en tegen ze zeggen: ‘ De Heer, de God van jullie voorouders, de God van Abraham, Isaak en Jakob, is bij Mij gekomen. Hij heeft gezegd dat Hij medelijden met jullie heeft. Want Hij heeft gezien hoe moeilijk jullie het hebben in Egypte. Hij zal jullie bevrijden uit de ellende. Hij zal jullie naar een ander land brengen, het land van de Kanaänieten en de andere volken die daar wonen. In dat land is genoeg te eten en te drinken meer dan genoeg voor iedereen. ‘ De leiders van het volk zullen naar je luisteren.Daarna moet je samen met de leiders naar de farao gaan. Tegen hem moet je zeggen: ‘ De Heer, onze God, is bij ons gekomen. Mogen wij naar de woestijn gaan om Hem daar offers te brengen? Dat is een reis van drie dagen. ‘ Ik weet dat de farao dat niet goed zal vinden. Alleen als Ik hem dwing om jullie te laten gaan, zal Hij het goedvinden. Ik zal de Egyptenaren laten zien hoe machtig Ik ben. Ik zal vreselijke dingen doen om ze te straffen. Daarna zal de farao jullie laten gaan. ( Exodus 3 : 16 – 20 ) 

Het verhaal over de roeping van Mozes vormt één van de hoogtepunten van Exodus door de diepgang van de openbaring van God, die je bijna nergens in de Bijbel op een dergelijke manier tegenkomt. Mozes is aan de ene kant de man die door God is uitgekozen en uitverkoren om Zijn plan ten uitvoer te brengen. Aan de andere kant blijkt Mozes ook een gewoon mens te zijn, die aarzelt om gehoor te geven aan de oproep van de Heere God. Eigenlijk is de roeping van Mozes een krachtmeting met God. Waarin de Elohim de Sterkste zal blijken te zijn!

De vraag van Mozes was beantwoord. De Heere – die er de tijd voor genomen had om Mozes gerust te stellen – ging verder met het uitleggen van de roeping die hij voor hem in gedachten had. Mozes mocht geen tijd verloren laten gaan, maar moest direct terugtrekken naar Egypte. Hij moest alle stamhoofden en familieoudsten in vergadering bij elkaar roepen. Op de bijeenkomst moest hij iedereen precies uitleggen wat de boodschap van God voor hen was. De oudsten waren mannen die gekozen waren op grond van de positie die zij in de Joodse geslachtslijn innamen. Als hoofd van de stammen vervulden ze de taak van scheidsrechter, of rechter. ( zie Deut. 22 : 13 – 19 ). Ze waren in oorlogstijd ook militair leider ( 1 Sam. 4 : 3 ) 

Aan een volk dat in grote ellende verkeerde, moest Mozes in de eerste plaats gaan vertellen dat Hij hen niet vergeten was. Hij moest ze verzekeren van het feit dat Jahweh hun slavenbestaan gezien had, en hun positie kende. Daarna moest hij hen de woorden van de landbelofte in herinnering brengen. God was geen woord van Zijn beloften vergeten! 

Mozes hoefde er niet bang voor te zijn dat de oudsten hem niet zouden geloven. Jahweh instrueerde hem heel precies wat hij moest zeggen en doen. Samen met de oudsten van Israël moest hij audiëntie aanvragen bij de farao, en een verzoek indienen aan het hof om het volk weg te laten trekken uit Egypte. Ze zouden drie dagen lang vrij vragen van hun werk om een aanbiddingsdienst te organiseren in de woestijn. Daar zouden ze Jahweh dienen en hun offers aan Hem brengen. 

Een heel normaal verzoek eigenlijk,  Maar de Heere verzekerde Mozes  dat de farao zou weigeren om Zijn volk te laten gaan. De Israëlieten waren slaven, en de koning van Egypte zou bang zijn dat ze er na het offerfeest vandoor zouden gaan. Daarom zou hij het verzoek van de oudsten afwijzen, zelfs niet wanneer hij daar met harde hand toe zou worden gedwongen. De botte houding van de farao zou God ertoe brengen om krachtig in te grijpen. Er zouden wonderbaarlijke dingen gebeuren. 

Wij die weten dat de tien plagen het volk van de farao hun welvaart, voorspoed en levensvreugde zou ontnemen, worden door dit verhaal aangezet om de wegen en wetten van de Heere te respecteren, en er diepe achting voor te hebben.